*

هوا تاریک شده بود که بعد از یه پیاده روی طولانی.. بدون این که بخوام حتی تو یه مسیر ماشین سوار شم.. رسیدم به خونه..

در و با کلید باز کردم و رفتم تو.. با دیدن ریتا تو حیاط کوچیک و جمع و جور خونه ام که مثل همیشه به محض شنیدن صدای در از لونه اش بیرون اومد و شروع کرد پارس کردن.. لبخند خسته ای روی لبم نشست و قدم هام و به سمتش هدایت کردم..

درسته که دیگه هیچ کس و توی زندگیم نداشتم.. ولی حضور ریتا برام مثل یه نعمت شده بود.. همین که کنارم بود.. متوجه اومدنم می شد و بهش واکنش نشون می داد.. می تونست خستگی یه روز پر از دغدغه و کلافگی رو از روی دوشم برداره..

یه روز جمعه.. که باید به ملاقات مادرم می رفتم و وقتی برمی گشتم.. انقدر خسته بودم که انگار سنگینی یه کوه روی شونه هام بود..

مادری که حالا خیلی خیلی بیشتر از قبل مطمئن شده بودم مسبب اصلی بدبخت شدنمه و من.. بازم مجبور بودم بهش سر بزنم چون اونم مثل من هیچ کس و تو این دنیا نداشت.

چون با همه این اتفاقات.. اگه وقتی می مرد که من طردش کرده بودم.. بازم عذاب وجدان یقه ام و می گرفت و من.. در حال حاضر.. انقدر دلیل برای عذاب کشیدن و پشیمونی داشتم که نخوام.. یه مورد جدید هم بهش اضافه بشه و زندگیم و زیر و رو کنه..

ظرف غذای ریتا رو پر کردم و بعد از این که یه کم دست به سر و گوشش کشیدم.. ترجیح دادم به جای رفتن توی خونه همون جا بمونم.

اوایل پاییز بود و هوا هنوز سرد نشده بود.. کیفم و گذاشتم رو زمین.. مانتوم و کشیدم بالا و نشسته رو آجرهایی که دور باغچه کوچیک حیاط قرار داشت..

یکی از دلایلی که همون اول از این خونه خوشم اومد.. همین باغچه کوچیکش بود که فکر کردم می تونم خودم و جوری باهاش سرگرم کنم که روحیه ام بهتر بشه..

ولی نزدیک سه هفته از جا به جایی کاملم می گذشت و هنوز.. رغبت نکرده بودم دستی به سر و گوشش بکشم و داشتم به زندگی ماشینیم.. ادامه می دادم!

نگاهم کشیده شد سمت ریتا.. با این دل بیش از حد گرفته.. چاره ای نداشتم جز این که وقتم و با تنها موجود زنده ای که برام مونده بود بگذرونم..

هرچند که اونم بعضی وقتا به شدت بی تابی می کرد و انگار می خواست سراغ صاحب اصلیش و ازم بگیره.. یا شایدم به هوای استشمام بوی میران بهم نزدیک می شد و یه جورایی تحملم کرده بود تا به اون برسه ولی.. کم کم یاد می گرفت که به این زندگی جدید و به این صاحب جدید.. عادت کنه. درست مثل من!

نفس عمیقی کشیدم و همونطور که دستام و دور زانوهام حلقه کرده بودم.. زل زدم به آسمون تاریک بالای سرم و نفهمیدم چی شد که یهو شروع کردم به خوندن..

بعد از یه روز کامل که با هیچ کس حرف نزدم و حتی کل زمان ملاقات مامانمم به سکوت گذشت.. خواستم از این طریق یه کم از حنجره ام کار بکشم.. با ترانه ای که از عمق وجودم بیرون می اومد و کلماتش.. بدون این که فکری روی درست یا غلطشون داشته باشم رو زبونم جاری می شد:

..منم و شاخه غمی که تو دلم جوونه کرده..

..من و یاد خوبی تو که دل و دیوونه کرده..

..من و رنگ مخمل شب من و برق صد ستاره..

..که تو عمق تیرگی ها باز تو رو یادم میاره..

..نباشی تو خاطر من مثل این که زندگی نیست..

..مثل اینکه رنگ دریا آبی همیشگی نیست..

ریتا غذاش و خورده بود و حالا داشت خودش و به دست و پای من می مالوند.. پاهام و دراز کردم و مشغول نوازشش شدم..

عوض همه اون نوازش هایی که خیلی بهش احتیاج داشتم و میران هیچ وقت ازم دریغ نمی کرد.. حتی اگه پشتش هزار و یک نقشه بود ولی.. بازم خوب بود..

..یاد من اگرچه نیستی تو رو با خودم می دونم..

..چشم به راه مهربونیت تا ته دنیا می مونم..

..روی شیشه می نویسم دیگه به امید دیدار..

..موندنی ترین مسافر تا ابد خدانگهدار..

دو قطره اشک از چشمم پایین ریخت و با حسرت لب زدم:

– خدایا.. چشم به راهش نیستم.. ولی هرجا که هست.. حالش خوب باشه! سـ… سالم باشه.. تحت درمان باشه..