وسط بغض و ناراحتی از حال بد دوستم بی اختیار خندیدم و گفتم:

– شدی از اون آدمای سمجا! بابا شاید پسره نمی خوادت.. تو چه گیری دادی که حتماً باهات ازدواج کنه؟

اونم خندید و با پررویی گفت:

– غلط کرده مگه دست اونه!

– خب حالا تو هم.. نشنوه صدات و؟

– نه نیستن! الآن تایم کلاسشه!

– چه کلاسی؟

– یه سری آدم تو شرایط آراد دور هم می شینن.. یکی براشون حرف می زنه.. اونا هم دونه دونه تجربه هاشون از زندگی با همین بیماری و می گن.. تا بقیه امید به زندگی پیدا کنن!

– تاثیری هم داشته؟

– خودش که چیزی نمی گه.. کلاً خیلی کم حرف شده.. ولی خاله اش می گه بیشتر از قبل داره فکر می کنه به این که دنیا براش به آخر نرسیده.. باورت نمی شه درین.. منم یکی دو بار باهاش رفتم.. بعضیا با بچه هاشون میان.. وقتی آراد فهمید قبل از ازدواج درگیر این ویروس شدن داشت شاخ درمی آورد.. بچه هاشونم سالمن.. نه این که اونا هم ایدز داشته باشنا.. خیلی راحت دارن زندگیشون و می کنن.. منتها با یه سری مراقبت ها!

حالا دیگه منم با ناباوری داشتم نگاهش می کردم و حرف هاش در عین جالب بودن برام عجیب بود که پرسیدم:

– آخه.. مگه یکی از راه های انتقال.. همین نیست؟ پس چه جوری زن و بچه اش سالمن؟

– می گم که.. با یه سری دارو و مراقبت هایی که باید انجام بشه.. با اون داروها احتمال آلوده شدن بچه به صفر می رسه.. وگرنه آدما روانی نیستن که بخوان بچه های بیمار و یکی یکی وارد جامعه کنن و همین جوری تعدادشونم هی زیادتر بشه! یا اصلاً خود جامعه یه کاری می کرد که هرکی ایدز گرفت بره تو یه غار و با هیچ کس تماسی نداشته باشه.. که همین جوری این ویروس به بقیه آدما منتقل نشه. بدبختی ما هم همینه.. هرکی که می فهمه درگیر این ویروس شده.. به جای درمان و مشورت با دکتر.. می ره خودش و قایم می کنه.. یا حتی از حرصش می ره چند نفر دیگه رو هم آلوده می کنه.. در صورتی که همه چیز یه راه حلی داره.. کاش بفهمیم.. این جا خیلی بیشتر و بهتر از ایران می فهمن و با این مسئله کنار میان.. نمی گم همه اشون.. ولی حداقل کسی بعد از این که فهمید ایدز داره.. مثل دوست پسر ابله من خودش و نمی کشه!

نفس عمیقی کشیدم و بازدمم و با کلافگی بیرون فرستادم:

– تقصیری هم نداره.. به خاطر راه های انتقالش.. انقدر قضاوت های بدی راجع به این آدما می شه.. که همه ترجیح می دن خودشون و قایم کنن. آرادم یه آدمیه که تو همین جامعه و با همین فرهنگ بزرگ شده.. نمی شه ازش توقع واکنش بهتری رو داشت.

– نمی دونم.. امیدوارم زودتر از این کلاس ها و مشاوره ها نتیجه بگیره و دست از نگرانی بابت من و زندگیم برداره و.. از خر شیطون بیاد پایین.

مکثی کرد و برای این که حرف و عوض کنه پرسید:

– حالا ول کن این حرف ها رو.. میای ببینمت یا نه؟ دلم تنگ شده برات بی انصاف!

لبخندی به مهربونی رفیقی که حتی از راه دور داشت محبتش و خرجم می کرد زدم و گفتم:

– نه عزیزم.. اولاً شرایطش و ندارم.. دوماً ترجیح می دم به قول خودت وقتی همه چیز اوکی شدی و اومدی ایران ببینمت تا بتونم با خیال راحت باهات حرف بزنم.. سوماً.. پول ندارم!

انقدری من و می شناخت که بدونه اگه بگه پول سفرت با من چه واکنشی نشون می دم.. پس حرفی نزد و با ناراحتی پرسید:

– هنوز کار پیدا نکردی؟

– نه.. دیگه خیلی وقتم هست دنبالش نمی گردم. چیزی نمونده این ترم تموم بشه و خلاص شم از دانشگاه. بعدش سر فرصت دنبال یه کار تمام وقت درست حسابی می گردم!

– بمیرم برات.. با این شرایط چه جوری می خوای امتحان بدی؟ اصلاً چیزی از درسا می فهمی؟

با سوالش ذهنم کشیده شد سمت دیروز.. امتحانی که استاد علی عسگری ازمون گرفت و چندین و چند بار تاکید کرد که نمره اش توی نمره پایان ترم تاثیر داره..

منی که شب قبلش با یه کابوس وحشتناک بی خواب شده بودم و تو این یکی دو ماهم توجه زیادی به درسا نداشتم.. بدون شک یکی دو نمره بیشتر از اون امتحان نمی گرفتم و این یعنی.. پاس کردن درس های این ترم.. اون قدری هم که فکر می کردم راحت نبود.

– حالا یه کاریش می کنم.