******

سه روز از برگشتنمان می‌گذرد و عماد همان آدم سرد و دور همیشگی است و هیچ شباهتی به عمادی که در آلاچیق با من از کودکی‌اش حرف زد ندارد. انگار آن رخداد فقط مختص آنجا و همان‌ روز بود و فراموش شد.

از وقتی برگشته‌ایم نگاه‌های خانم صدیق و یک دختر دیگر از قسمت بازاریابی، به من کینه‌توزتر شده و می‌دانم این دو نفر بیشتر از بقیه در پی جلب توجه و شکار عماد هستند.

چیزی که برای من مهم نیست و رغبتی به نزدیک شدن به رئیس سرد و افاده‌ای‌شان ندارم. سامان موحد با توجه‌ها و لبخند دلگرم‌کننده‌اش بیشتر شبیه من و باب میلم است و اگر قرار باشد روزی مردی را وارد زندگی‌ام کنم او شاید سامان باشد ولی قطعا عماد نمی‌تواند باشد.

وارد اتاق مشترکمان که می‌شوم کسی نیست و فکر می‌کنم عماد هنوز نیامده. چمدان سرخابی رنگ خوشگلی با زوار زرد روی میزم است. نزدیک‌تر که می‌شوم نوشته‌ی CLINIQUE رویش را می‌بینم و تقریبا ماجرا را می‌فهمم. شوکه شده‌ام، باورم نمی‌شود چنین کاری کرده باشد و با ناباوری زیپ دور چمدان را باز می‌کنم. یعنی این هدیه‌ برای من است؟! پک کامل لوازم آرایش برند کلینیک است و خوب می‌دانم این برند آمریکایی چقدر گران‌قیمت است. از بار دبی است که از بندرعباس تحویل گرفتیم. از انواع کرم‌ها و ریمل و ژل آبرسان گرفته تا چندین رنگ رژ لب‌ و سایه و لاک و ادکلن، تمام محصولات درون چمدان است. ادکلن را بو می‌کنم و از بوی ملایم و محشرش لذت می‌برم. مستِ آن لوازم مرغوب و خوشبو هستم که حضورش را کنارم حس می‌کنم. عمیق نگاهم می‌کند و می‌گوید

_چشماشو چه خمار شده

_تقصیر ایناست

اشاره‌ای به محتوای چمدان می‌کنم و می‌گوید

_این هدیه‌ مال توعه برای اینکه همراهم اومدی به یک ترخیص سخت

از حرفش قلبم قیلی ویلی می‌رود و قدردان نگاهش می‌کنم. برعکسِ ظاهر سردش خیلی بامحبت و باشعور است که چنین کاری برای من کرده است.

_من وظیفه‌مو انجام دادم و بابتش حقوق می‌گیرم. این هدیه خیلی زیادیه آقای شاکریان، نمی‌تونم قبولش کنم

_باید بتونی. هر چند که تو به لوازم آرایش نیاز نداری

این را می‌گوید و سریع می‌رود و چیزی در قلبم، از حرفش تکان خورده. تعریف زیرپوستی‌ و غیرمستقیمش خیلی به دلم نشسته و نمی‌فهمم چرا هنوز مسیری را که رفته نگاه می‌کنم.

******

«ته قلبم کسی زانوهایش را بغل کرده»

پاییز که می‌شود اغلب سرما خورده و مریضم. کاهش ناگهانی دما همیشه غافلگیرم می‌کند و دو روز است که بینی‌ام را بالا می‌کشم. سامان خواست در خانه بمانم و استراحت کنم ولی گفتم آن قدری سوسول نیستم که با یک زُکام ساده کار را تعطیل کنم.

در حال پوشیدن کتم هستم که سامان زنگ می‌زند و می‌گوید دم در منتظرم است. سریع کفش پوشیده پایین می‌روم. پشت فرمان ماشین دو در آبی رنگش جذاب‌تر از همیشه، دستی برایم تکان می‌دهد. در را باز کرده سوار می‌شوم و با سرزنش می‌گویم

_سلام، چرا اومدی آخه؟

_سلام، اومده بودم دفتر ونک، گفتم حالا که نزدیکم و توام مریضی بیام دنبالت

_لطف کردی ولی راضی به زحمت نبودم آقای رئیس

با شیطنت نگاهم می‌کند و در حالیکه با ژست قشنگی فرمان را می‌گرداند می‌گوید

_در رکاب شما بودن رحمته خانم

میانه‌ی راه هستیم که عماد به موبایلش زنگ می‌زند و از او می‌خواهد به خانه‌اش رفته و کلید کمد شخصی‌اش را بگیرد. امروز انگار به شرکت نخواهد آمد. سامان مسیر خانه‌ی عماد را در پیش می‌گیرد و وقتی مقابل خانه‌اش می‌رسیم ماشینش آنجاست و دارد چیزی از صندوق عقب برمی‌دارد. سامان پیاده شده سمتش می‌رود و من هم پیاده می‌شوم تا سلام و علیکی بکنم. با دیدن من رنگ نگاهش عوض می‌شود. انگار انتظار دیدن مرا نداشته.

سامان متوجه می‌شود و می‌گوید

_اون ور بودم رفتم دنبالش

جلو می‌روم تا سلام کنم ولی دختری از ماشینش پیاده می‌شود و با عشوه می‌گوید

_عماد من میرم تو

دختر خیلی خوشگلی است ولی بیشتر از خوشگلی لوند و سکسی است. از آنهایی که بدنشان زیادی ساعت شنی است و به نظر می‌رسد عمل پیکرتراشی کرده.

برجستگی سینه‌ها و باسنش از روی پانچوی بافتی که پوشیده کاملا مشخص است. موهای طلایی‌اش به قدری روشن است که به استخوانی می‌زند.

نگاهم را از او می‌گیرم و عماد را می‌بینم که کلیدی در دستش می‌گرداند و زیر چشمی مرا نگاه می‌کند. بیخیالِ جلو رفتن می‌شوم و سری به نشانه‌ی سلام تکان می‌دهم. سامان با آن دختر دست می‌دهد.

_چطوری شبنم؟

_خوووبم مرسی

رو به عماد می‌گوید

_پس نمیای امروز

قبل از اینکه عماد جواب دهد دختر می‌گوید

_آقا عمادتون امروز و امشب با منه

عماد باز هم زیر چشمی مرا نگاه می‌کند و من ترجیح می‌دهم سوار ماشین شوم.

_تو کمدم یه بسته‌ی زرد رنگه سامان، برش دار بده به شفیعی

سامان سمت ماشین می‌آید و دختر و عماد وارد خانه می‌شوند. با اینکه در این مدت دختری کنارش ندیده بودم اما طبیعی است که دوست دختر داشته باشد و به من مربوط نیست، ولی نمی‌دانم چرا ته قلبم کسی زانوهایش را بغل کرده.

در اتاق تنها نشسته‌ام و جای خالی‌اش عجیب به من دهن‌کجی می‌کند. ناخودآگاه به اینکه الان چه کار می‌کنند فکر می‌کنم و چیزهایی در ذهنم نقش می‌بندد که نمی‌توانم جلوی پردازش مغزم را بگیرم.

روز بعد بی‌حال‌تر هستم و وقتی وارد اتاق می‌شوم او را پشت میزش می‌بینم که قبل از من آمده.

با صدای تو دماغی سلام می‌کنم و آهسته جوابم را می‌دهد. انتظار داشتم بعد از شب داغی که گذرانده سرحال‌تر از همیشه باشد.

پشت میزم می‌نشینم و بدون اینکه نگاهم کند می‌گوید

_امیدوارم مسری نباشه

عجب آدم سنگدلی است. از جایم بلند می‌شوم و می‌گویم

_مسری نیست فقط زُکامه، ولی الان ماسک می‌زنم

با نگاه تعقیبم می‌کند. به آبدارخانه رفته از آقای محبی ماسکی می‌گیرم و می‌زنم. سر جایم نشسته‌ام و فرمی برای پرونده‌ی بار قطعات صنعتی پر می‌کنم که سامان با لیوانی که بخار از رویش بلند است وارد می‌شود.

_احوال جناب شاکریان

عماد با ابروهای گره خورده به لیوان دستش و خودش نگاهی می‌کند و جواب نمی‌دهد. سامان لیوان را مقابلم روی میز می‌گذارد و می‌گوید

_ترکیب شفابخش بابامه. بخور بهتر میشی

به پسر مهربانی که مقابلم روی صندلی نشسته و برای من دمنوش آورده مهربان‌تر از خودش نگاه می‌کنم و تشکر می‌کنم.

_این ترکیب‌ها اغلب واسه مامانا نیست؟

_شفابخشی تو خونه ما وظیفه بابامه. دربیار اون ماسکو خفه کردی خودتو

_آخه به آقای شاکریان سرایت نکنه

چپ‌چپ به عماد نگاه می‌کند و می‌گوید

_اگه مسری بود دیروز به من سرایت می‌کرد

عماد پوزخندی می‌زند و می‌گوید

_دیروز خیلی نزدیک شدین که اینو فهمیدی؟

کنایه می‌زند و سامان با لحنی بدتر از خودش می‌گوید

_نه اونقدری که جنابعالی دیروز نزدیکی داشتین

از جواب سامان دلم خنک می‌شود. مردک خودش هر کاری با دختره کرده بود و حالا داشت ما را استنطاق می‌کرد. سامان بلند شده به من می‌گوید

_لی‌لا پاشو بریم تو اتاق من. ماسکتم دربیار

عماد خودکارش را تق‌تق روی میز می‌زند و می‌گوید

_آقای موحد کارمند منو با اجازه‌ی کی می‌بری؟

سامان دستم را از پشت میز می‌گیرد و می‌گوید

_با اجازه‌ی خودم. وقتی خوب شد و نگران مریض شدنت نبودی برش می‌گردونم

تردید دارم و عماد را نگاه می‌کنم ولی سامان چشم‌غره‌ای به من رفته و مرا دنبال خودش می‌کشاند.