از مغازه یک مقنعه خریدم و همان‌جا سر کردم.
فراز از هشتِ صبح که محمد به دنبالم آمد یک‌سره به او زنگ می‌زد تا زودتر کمکی‌اش را ببرد و وقت کُشی جایز نبود.
فوری برگشتم و خیلی زود به منطقه‌ای رسیدیم که هیچ شناختی رویش نداشتم و می‌شد گفت اطراف تهران است.
-فراز عمرش و گذاشت سر این خیریه.
آهی کشید.
-یه حسی بهم می‌گه تو پاداش کارای خوبشی.
شاید هم من عذابِ یک کار بدش می‌شدم!
یک وقت‌هایی به هدفم و خواسته‌ام شک می‌کردم.
اما انگار خدا مهرش را بر دلم نشاند و محمد و سارا را فرستاده بود تا مرا معذب کنند و نتوانم درست تصمیم بگیرم.
-شما می‌دونی که فراز یه پسر داره؟!
سر تکان دادم و وارد حیاط خیریه شدیم.
حیاطی تقریبا کوچک که ساختمانی شاید سه طبقه درونش ساخته بودند.
-اگر فراز بخواد این ازدواج و رسمی کنه. با وجود پسرش مشکلی نداری؟!
سری به نشانه‌ی نفی تکان دادم.
آرزویم بود!
-چند بار به فراز پیشنهاد دادم ازدواج کنه. اما اولین حرفش کارِن بود. می‌گه اعتماد نمی‌کنم پسرم با نامادری زیر یه سقف بمونه.
تلخ لبخند زدم.
-من و فراز چاله چوله زیاد تو راهمون داریم آقا محمد. اما من خودم تو سن کم پدر و مادرم و از دست دادم و سرپرست داشتم. پس هیچ‌کس به اندازه‌ی من کارن و درک نمی‌کنه.
و هیچ‌کس به اندازه‌ی من نمی‌توانست برای کارِن مادر باشد!
ممنون فاطمه خانم امروزم تاوان رو نمیذاری؟
تورو خدا دو تا پارت دیگه مهمونمون کن.
من خودم همش رای ۵ میدم همشو
اون هدف کوفتیت چیه