○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○
عکسی تازه ثبت شد.
خبری داغ دست به دست شد،میکروفن ها فریاد توضیح را به گوش مردم رساندند و من و تو،همچنان در میان عالم دیوانگان،میان صدای دکمه های کیبورد،در تلاشیم که عشق را تولید کنیم،صادرات شادی داشته باشیم و صلح را وارد این خاک کنیم،درست است.ما در شرکت دیوانگان به سر می بریم،در میان دانسته هایی که در رگ هایمان جنون را جریان دادند،اینجا فریاد
غم هایمان در میان دود و دم شهر و صدای همهمه ها گم
می شود،اینجا ما خودمان هم گم می کنیم چون ما…..
دیوانه ایم.
●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●
فصل اول

از زبان نینا:
_یعنی واقعا نمی خوای بری؟
_نه!
_جولیا داشت از خوشحالی می مرد.بعد تو داری اینطوری ضد حال میزنی؟خره من خودم ثبت نام نکردم که تو بری جا من.
_ماریا!!!چرا درک نمی کنی،از اسم شرکت معلومه،اونجا آدمای دیوونه کار می کنن،تا حالا کسی پاش رو اونجا نزاشته،چه برسه منه دست پا چلفتی.میگیرن بلا ملا سرم میارن ا!!!
_از من گفتن بود،فردا پس فردا یکی دیگه جات رفت، من دلداریت نمی دم.
_من یه آدم دست پا چلفی ام ماریا،کسی که اون جایزه رو ببره قطعا یه آدم باهوشه.
_کی گفته تو دست پا چلفتی هستی،فقط کمی خنگی،همین.
باز خودت می دونی ولی این فرصت خوبیه.
_دست درد نکنه دیگه!باشه بابا در موردش فکر میکنم.
_یکم بمون.زود داری میری.
_کارم تموم شده.دیگه با پاتر هم کلاس ندارم.خیر سرش تصادف کرد دیروز.خوب شد با ویلچر نیومد.
_وایی منم دو واحد باهاش داشتم.خیلی کنه است لامصب!
چشمانم گرد شد.با تعجب گفتم:
_لامصب رو از کجا یاد گرفتی؟!
همانطور که پشت چشمی نازک کرد و به سمت در ورودی سر می چرخاند گفت:
_دیگه دیگه!
_به هر حال.تو کلاس داری؟
_آره.تروخدا یکم دیگه بمون کلاسم شروع بشه بعد.حوصله ام سر میره.
_باشه بابا!
ماریا دیگر چیزی نگفت.
ماری دوست صمیمی من بود.ملیت اش آمریکایی بود و چهره ای کاملا اروپایی داشت.موهای بور،صورت سفید،چشمانی آبی و اندامی ظریف!مادرش در اثر سرطان مرده بود.پدرش بعد از آن درگیر مواد مخدر و نوشیدنی الکلی شد.یک روز رفت و دیگر برنگشت.هیچ ردی هم از اون نماند.خانواده پدری و مادری ماری هم بعد ازدواج پدر و مادرش برای همیشه آنها را فراموش کردند.دلیل این عمل هرگز مشخص نشد.بر خلاف ماریا من چهره شرقی داشتم.چشم و موهای مشکی و صورت سفید و البته هیچ ظرافتی در اندام خود نداشتم.اگر روزی خواستم یک معرفی کاملی برای یک آشنایی ارائه دهم شاید اینگونه شروع کنم:
من نینا هستم.۲۱ ساله متولد سانفرانسیسگو.پدرم یک ایرانی است که درگذشته با یک زن آمریکایی ازدواج کرد.البته نتیجه اش طلاق بود و آخر هم هر کدام ازدواج مجدد شان را در کشورشان به سر انجام رساندند.
در ازدواج پدرم با مادرم، ابتدا برادرم مایکل و سپس من به دنیا آمدم.با ماریا،زن اول پدرم در روزهای آخر زندگی زیبا و رویایی ام آشنا شدم.پدرم بعد ده سال زندگی مشترک به مادرم خیانت کرد و ازدواج مجددش با ماریا را به سرانجام رساند.برادرم درست از همان روز ها غیب شد.مادرم دچار جنون شد و هم اکنون در تیمارستان است.با پولی که پدرم ماهانه برایم واریز می کند در یکی از دانشگاه های سانفرانسیسگو مشغول به تحصیل شدم و زندگی خوبی را در کنار دوست عزیزم ماریا میگذرانم.
_میگم نینا..
_هوم؟
_خدایی نمیری؟
در حالی که کیفم را روی دوشم محکم میکردم دستی به لباس و کیفم کشیدم و گفتم:
_بهش فکر میکنم.دیدی که..پیرمرد یه هفته فرصت داده.
_پس خوب فکر کن.
سپس همانطور که از روی چمن ها بلند می شد و خود را می تکاند ادامه داد:
_کلاسم شروع شد.منم برم.کاری نداری؟
_نه.کلاست کی تموم میشه؟
_یک ساعت دیگه ولی با الکس قرارردارم.دیر میام.
ابروهایم را بالا انداختم.سوتی زدم و گفتم:
_جدیده؟
چشمانش را در کاسه چرخاند و گفت:
_نه بابا.الکس دیگه.همون که باباش کارخونه داره.
_منو خر نکن.جدیده.خوشبگذره.
چشمکی زدم و راه خانه را در پیش گرفتم.ماشین پیش ماریا می ماند.قرارش با الکس در کافه دوری بود.
در طول راه به مردم دقت میکردم.یکی از تفریحات من بود.اینبار البته کمی مرور خاطرات هم میکردم.زمانی که وارد دانشگاه شدم.افت تحصیلی قابل توجه ای داشتم و تا مرز اخراج پیش رفتم.از طرفی تنهایی و از طرف دیگر خانواده از هم پاشیده ام باعث شده بود که منزوی و افسرده شوم.اما با آمدن ماریا همه چیز تغییر کرد.ماریا از دختران نسبتا فقیر دانشگاه محسوب میشد.با فوت پدرش یتیم شده بود و دنبال دانشگاهی بود که خوابگاه داشته باشد.یادم است یک روز سرد و طوفانی از پاییز یا زمستان به دلیل هوای نا مساعد تاکسی های شهر پست خود را ترک کرده بودند.در راه او را دیدم که به زحمت در مسیر خود حرکت میکند.ماریا را سوار کردم.آدرسی که به من داده بود کلوبی در شهر بود.با دو دلی مسبر را در پیش کرفتم.چندی بعد به کلوب رسیدیم.ماریا برای باز کردن در خیز برداشته بود که از او پرسیدم:
_چند وقته میای اینجا؟
چشمان آبی اش را که از هنگام ورود به ماشین سرخ بودند به من دوخت و با لحن سردی گفت:
_به تو ربطی داره؟
بهت زده سکوت کردم.چند لحظه ای همانگونه به من خیره شد اما بعد همانطور که به سمت پنجره می چرخید دستش را به دستیگره رساند و گفت:
_نمی دونم چرا دارم بهت اینا رو میگم،ولی اولین باره
در ماشین را باز کرد.هنوز پیاده نشده بود که گفتم:
_شاید بتونم کمکت کنم!
مکثی کرد،هنوز دستش به دستگیره بود.برگشت و گفت:
_خیلی از آدمای فضول بدم میاد.رسوندی منو دستت طلا.دیگه پاتو از گلیمت دراز نکن.
صدایم را مانند او بالا بردم و گفتم:
_بدبخت چهار ماه دیگه مثل سگ می ندازنت بیرون.منم فقط قصدم کمک بود.مگه دردت چیه که به این خقارت افتادی.
با صدای من بغض کرد و گفت:
_مثلا چی کار می تونی بکنی؟می تونی برام سقف بالا سر پیدا کنی؟می تونی؟
_آره.دقیقا قصدم همینه.
کمی متعجب شد.لحظه ای سکوت کرد و سپس گفت:
_واقعا می تونی؟
_آره،تا کار خوابگاهت رو راست و ریس کنی می تونیم با هم آشنا بشیم.اگه شر نباشی چرا با هم زندگی نکنیم؟
_چرا می خوای اینکار رو بکنی؟
لبخندی زدم و گفتم:
_نمی دونم.شاید چون منم مشکلات زیادی دارم.دنبال یه دوست خوب میگردم.راستش نمی دونم میشه بهت اعتماد کرد یا نه ولی الان تنها چاره ای که دارم اعتماده.تا الان خیلی پی گیرت بودم.بچه هایی که هم دانشگاهیت بودن خیلی ازت تعریف میکنند.
با شک و تردید گفت:
_تنهایی؟یعنی برادری یا….
_تنهام.توی این شهر کسیو ندارم.
کمی سکوت کرد.سپس صورتش را به سمت پنجره چرخاند و گفت:
_گمونم منم چاره ای ندارم.قبوله.
ورود ماریا به زندگی من با ماریای زیبا و جوان آمریکایی که دل پدرم را برده بود فرق میکرد.این ماریا اینبار سازنده بود.نه پاشنده!!
●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●◎●