****

بینی‌ام را بالا کشیدم و شیشه شیر را در دهانش گذاشتم:

_ جان مامان‌… اروم قشنگم…ببخشید!

تلفن خانه بی وقفه زنگ میخورد و من که میدانستم چه کسی‌ست حتی برای دیدن شماره نزدیک نمیرفتم.

نیاز دوباره به گریه افتاد و من اشک‌هایم را پی‌در‌پی پاک میکردم:

_ گریه نکن قشنگم، اروم عشق مامان…ببخشید خب، مامان حالش خوب نیست دخترکم، اروم بگیر تو رو خدا…

هق‌هق در گلویم خفه شد، اینکه عمه‌ی خیر ندیده‌ایم پس از بیست و هشت سال به یاد دختر برادرش افتاده حالم را بد کرده بود.

یک هفته پیش بود، که قباد و نیاز را دم در دانشگاه دید، تازه جلسه اولی بود که بعد از مریضی‌ام به دانشگاه برگشته بودم و طبق عادت قباد و نیاز با هم آمده بودند.

گوش‌های نیاز را گرفتم و به سمت تلفن رفتم، سیمش را از پریز کشیدم و صدا قطع شد. سکوت خانه نفس عمیقی به ریه‌ام کشاند.

حالا فقط گریه‌های نیاز مانده بود.

_ جونم مامان، جون دلم…چی میخوای اخه؟

سرش را در گردنم گذاشتم و پشتش را با ضربه‌های ارام نوازش کردم.

کم کم ارام گرفت که صدای زنگ موبایلم دوباره همه‌چیز را بدتر کرد.

عصبی به سمتش رفتم و بی آنکه بدانم کیست پاسخ دادم و غریدم:

_ گفتم بهت زنگ نزن پی منو نگیر، بسه دیگه، بعد سی سال پیدات شه ادعای خونواده‌ت میشه…تمومش کن!

_ چی شده حورا چی میگی؟

صدای قباد در جا خفه‌ام کرد:

_ قباد، تویی‌…

_ اره، با شماره شرکت زنگ زدم گوشیم شارژ نداشت، کی اذیتت کرده؟ حورا بخدا نگی خودم پیگیر میشم!