اینبار دیگر نشد جواب ندهم، با اینکه کلی ارزو برای ان بچه داشتم، کلی رویا و خیال‌های زیبا، در اغوش گرفتن بچه‌ی قباد! اما انگار نمیشد، هیچکدامشان من را نمیخواستند، پس چرا بیش از این غرورم را نادیده بگیرم؟

_ فکر نکنم منم اینجا باشم اونموقع گلم، امیدوارم همیشه خونواده‌تون شاد باشن!

نگاه تیز و گیج قباد از اینه هم باعث نشد حرفم را پس بگیرم، خیره‌ی بیرون ماندم:

_ وا، حوراجون دلخور شدی؟ منظوری نداشتما…حالا کجا میخوای بری مگه؟ جایی رو داری؟

حتی این زنیکه هم باید بی کس بودنم را در صورتم بکوبد؟ بغضم را که نمیتوانستم پنهان کنم، اما میتوانستم که چشمانم را کنترل کنم تا این اشک‌های مزاحم را باز هم نریزد:

_ لاله‌جان فکر نکنم این دیگه به کسی مربوط باشه، بعد از ایمکه شما ازدواج کنید قاعدتا برای بچه‌تون خوب نیست باباش یه زن اول داشته باشه، پس بهتره بره پی زندگی خودش…

لاله دهان گشود حرفی بزند که قباد سریع گفت:

_ بسه دیگه، رسیدیم…امروز برای کیمیا مهمه، بحثو بذارین کنار!

پوزخندی زدم و قبل از اینکه کامل ترمز بگیرد در را باز کردم و پیاده شدم، مهمانان هنوز کامل نرسیده بودن، تک و توک از فامیل‌های نزدیک بود، با همه سلام و علیکی اجمالی کردم که پس از جواب گرفتن، پچ پچ‌هایشان شروع میشد.

لابد انها هم با خود، از بدبختی‌های من میگویند دیگر، بیش از این است؟

حدس پچ پچ‌هایشان سخت نبود!

اینکه من را بیچاره بخوانند، که همسرش سرش هوو اورده!

چون نازا بوده خودش برای همسرش خواستگار ردیف کرده!

و هزار حرف دیگر…

اما روزی از همه‌ی این‌ها دور میشوم، روزی همه‌یشان را پشت سر میگذارم…

حالا یا تنها میمیرم، یا شاید به قول کیمیا کسی پیدا شد تا…نمیشد باز هم سخت بود…تصور کسی کنارم غیر از قباد، شدنی نبود!

کیمیا و وحید به شدت زیبا بودند، نگاه همه مدام به سمتشان برمیگشت، کنار هم زوج بینظیری را به تصویر میکشیدند که انگار سالهاست عاشقانه منتظر چنین روزی‌اند.

از ته دلم برای کیمیا خوشحال بودم، هر از گاهی از وحید جدا میشد و می‌امد کنار من مینشست که باعث میشد نگاه‌ها رویم سنگینی کنند، گاهی هم از من خواهش میکرد کنارش بنشینم تا وحید هم دور نباشد!

تمام سعی‌اش را میکرد که من هم خوشحال باشم، واقعا بودم، از شادی او و زندگی‌ خوبی که در انتظارش بود خوشحال بودم، میدانستم وحید مرد خوبیست، شاید بهترین گزینه برای کیمیا، یا هر زن دیگری بود.

_ حوراجون، میشه ما هم یکم با عروس خانوم تنها باشیم؟

صدای لاله مجابم کرد رو از کیمیا بگیرم و نگاهش کردم، با همان یک وجب پارچه‌ای که تنش بسته بود مقابلم ایستاده بود، از جا برخاستم و با لبخند تصنعی گفتم:

_ بفرمایید…

خسته از محیط شلوغ و صدای بلند موزیک، به سمت بالکن رفتم، در را که بستم سکوت پایدار شد، جلوتر رفتم و دستانم را به نرده‌ها تکیه زدم، خیره به انگشتانم ماندم…

ناخن‌های لاک زده‌ی قرمز و مانیکور شده، با انگشت خالی از حلقه…

همین امروز صبح بعد از روزها کلنجار رفتن با خودم از دست کندمش، ان حلقه‌ای که موظف بود نام قباد را روی من نگه دارد…

اما انگار قباد بیشتر از من به ان نیاز داشت!

پوزخندی زدم و به محلات و کوچه‌ها خیره شدم، هوا خوب بود و نفس کشیدن برایم لذت بخش…

چشم بستم و نفس عمیق کشیدم، حدودا هفت ماه دیگر فرزند لاله به دنیا می‌امد، انگاه من باید کوله بارم را جمع میکردم و از اینجا میرفتم…به گمانم بهتر است از همین الان به فکرش باشم، چه میدانم…کار پیدا کنم، درسم را ادامه دهم، خانه‌ای پیدا کنم برای ماندن…

هرچه که بود، باید آماده‌ی رفتن باشم، جای من خیلی وقت است که دیگر اینجا نیست، انگار که قلبی که به امانت داده بودم به قباد را، نصف شده پس گرفته‌ام…

با صدای باز شدن درب بالکن از افکارم بیرون پریدم، به سمت در که برگشتم مردی را دیدم که با ابروهای بالا پریده منتظر به من خیره بود.

_ عذرمیخوام…مزاحم خلوتتون شدم؟

سری به نشانه منفی تکان دادم:

_ خیر، بفرمایید، من داشتم میرفتم…

سری تکان داد، به سمت در رفتم اما کنار نرفت! منتظر نگاهش کردم که کمی خود را کنار کشید، اما نیاز بود برای خارج شدن بیشتر کنار برود:

_ شما، همسر اقا قباد هستید درسته؟

اخم کردم:

_ بله همینطوره، میشه لطفا…

با دست به در اشاره کردم، که سریع سری تکان داد و کنار رفت، دست روی دستگیره گذاشتم که باز هم صدایش را شنیدم:

_ درکش برام سخته!

گیج سر روی شانه چرخاندم:

_ متوجه نشدم؟

کمرش را به نرده‌ها تکیه زد و نخ سیگاری همراه با فندک زیپو از جیبش بیرون کشید:

_ اینکه چطور رضایت دادین با یکی دیگه ازدواج کنه، ازدواج هم نه…صیغه!

اخم‌هایم را در هم کشیدم:

_ شاید این موضوع خونوادگی باشه!

در را گشودم که خارج شوم، اما انگار دست بردار نبود:

_ الان من چه برداشتی کنم حوراخانم؟ منظورم…راجب شماس، اینکه حلقه دستتون نیست، یعنی در شرف جدا شدن هستید؟

اب دهانم را قورت دادم، این دیگر که بود؟ همین را کم داشتم:

_ فکر نکنم اینم ربطی به شما داشته باشه!

_ پس داری جدا میشی!

در شرف جدا شدن هستید، پس داری جدا میشی! حتی در انتخاب ضمیر و افعال هم با خودش یکی به دو میکرد:

_ اقای محترم، لطفا حد خودتون رو نگه دارید، زندگی من هم به کسی مربوط نیست!

قبل از اینکه فرصت پاسخی به او بدهم، در را بستم و چرخیدم که نگاهم در نگاه برزخی قباد میخ شد، اخم‌هایم دوباره در هم رفت، کمی پایین دامنم را گرفتم و از پله‌ها بالا رفتم، نیاز داشتم به کمی خلوت…انگار از من دریغ شده بود!

دست روی دستگیره در اتاقم گذاشتم که صدای قباد متوقفم کرد:

_ حرف از دادگاهی میزدی…