– عروس فراری شده سوار گاری شده…

گفت و قهقهه ی بلندش شانه هایم را بالا انداخت.
زیادی سرخوش و نترس بود و البته اعصاب خورد کُن…

– می شنوی؟

دستش را کنار گوشش گذاشت و سرش را کمی به سوی پنجره مایل کرد.

– تو رو میگنا، عروس حاج آقا فیضی.
میگن عروس فرار کرده…

دست در جیبش فرو برد و با صدای بم و خشدارش غرید:

– یه تنه گو… زدی به چهل سال آبروی پیش نماز محل!

در میان هیاهوی مهمانان صدای فندک زدنش آمد.
با فوت کردن دود سیگارش به طرفم، چهره ام در هم رفت‌.
به نظر می آمد اثرات الکل از سرش پریده بود که دیگر ردی از تمسخر در لحنش پیدا نبود.

– سرت و بگیر بالا ترمه خانم.
از فردا باید به این مردم جواب پس بدی.

مانند برق گرفته ها چشمانم درشت شد‌.
با تفریح به لبه ی پنجره تکیه داد.
حتی زحمت پوشیدن زیرپوش هم به خودش نداده بود‌.

– چیه؟
نکنه می خوای تا ابد زندگیتو تو اتاق‌خواب من بگذرونی؟
من ببو گلابی نیستما چشم نمی بندم رو دختری که حتی سایزشم دستمه!

لباس عروس توری را کف دست عرق کرده ام فشردم.
صدایم از خشم و ترس می لرزید.

– م…منو از ا…از اینجا ببر لطفاً.

خاکستر سیگارش را روی زمین تکاند.

– کجا عروس حاج فیضی؟
تاجایی که حاج خانوم رو می شناسم تحفه نگیره ول کن نیست.
دم غروبی هم جلو در شنیدم عمه جونت میگفت شب کاچی بار میذاره بیاره برا گل دخترش‌…

بالاخره سد اشک هایم شکست و به التماس افتادم.

– اذیت نکن مهراب من نمی تونم اینجا بمونم، ا‌…اگه اگه بفهمن…

با هُرم نفس هایش روی صورتم عقب کشیدم.
دل از پنجره کنده و در نزدیکی ام ایستاده بود.
چقدر دلتنگش بودم و چقدر او با کینه نگاه می کرد!

– اگه بفهمن چی؟
بفهمن حجله داش بزرگه رو ول کردی اومدی ور دل داش کوچیکه دهنتو سرویس می کنن؟

نفسش را با صدا بیرون داد و پنجره ها را باز کرد.

– نچ شدنی نیست…
برگرد سر سفره عقدت از امشب به بعد تو فقط زن برادر مهرابی!‌‌

ناباور لب جنباندم.

– م…می خوای برای برادرت باشم!

صدایم آشکارا می لرزید و برای بار اول بود که او به بغض کردنم اهمیت نمی داد.
دستانش را لبه ی پنجره گذاشته و بالا تنه ی برهنه اش را زیر باران نگه داشته بود تا به خودش بیاید.

– خواستن من مهمه؟

دستم از روی دستگیره شل شد.
قطرات باران چند تار از موهای بلند شده اش را روی پیشانی اش ریخته بود.

– داشتن تو مهمه!

قدم های سنگینش به سوی من بود.
پشت سرم ایستاد و دست روی در گذاشت.

– داشتن من دردسر داره خودت و ب…گا می دی.

چرخیده و سرتقانه سر بالا انداختم.

– مهم نیست، بیا از این جا بریم.

از اینگونه حرف زدن هایم تعجب کرده بود.
با لبی که کمی به سمت بالا انحنا یافت دست دیگرش را هم روی در ستون کرد.

– توام امشب زدی بالاها! کجا ببرمت با رخت عروسی برادرم؟
می دونی اگه خر بشمو ببرمت چی میشه؟
حاج فیضی، عمه جونت، حاج خانم، رفیق فابت همه و همه شون رو می گیرن برات، تنها می شی، حرف می شنوی اینام مهم نیست؟

مهم نبود؟ نمی دانم…
تنها چیزی که بخاطر داشتم این بود که مستانه با ذوق و شوق از آمدن مهراب گفته بود.
پسری که دوسال پیش در بدترین شرایط رهایم کرده بود اما قلب زبان نفهمم مرا به سوی او سوق می داد.
از اتاق عقد به بهانه ی دستشویی بیرون زده و با هول خودم را به آلونک پسر ناخلف حاج آقا فیضی رسانده بودم و اصرار داشتم مرا ببرد اما کجا خدا می دانست…
قلبم افسارم را به دست گرفته و زبانم از آن پیروی می کرد.

– مهم نیست.

سرش پایین تر آمد، بوی الکل معده ام را به جوش و خروش انداخته بود.

– اینطوریاس؟
منو ببین اگه ببرمت زر زر کنی، غر بزنی هر غلطی بکنی راه برگشتی نیستا!

با تقه هایی که به در می خورد لب فشردم.

– مهراب… داداش مهراب باز کن در و.

صدای مستانه بود.
وحشت زده بودم و صدای در زدن قطع نمی شد.
با حرص پیراهنش را چنگ زد و بدون بستن دکمه هایش دستگیره را کشید.

– چه خبره سر آوردی مستان؟

بغض اجازه ی درست حرف زدن به خواهر عزیزدردانه اش نمی داد.

– ترمه نیست، نیست داداش، رفته نمی دونیم کجاست…

تمام مدتی که او از ترس کلمات را شکسته به زبان می آورد مهراب به چارچوب تکیه داده بود.

– خب!

بی شک مستانه حالا چشمان درشتش درشت تر شده بود.

– داداش میگم عروس داداش محمد نیست، رفت دستشویی اما غیبش زده، عاقد شاکیه مهمونا پچ پچ می کنن، حال مامان بد شده…

تکیه اش را از دیوار گرفت و در را کمی بیشتر باز کرد.

– جا سوییچی که نیست گم بشه هر جا هست بر می گرده برو بشور اون سرخاب سفیدابتو شبیه میت شدی!

شوخی می کرد!
یعنی باورش نمی شد من بخاطر او محمدابراهیم را در اتاق عقد گذاشته و این جنجال را به پا کرده بودم!

– بیا پایین توام بگرد تو رو خدا!

با لحن ملتمس مستانه از موضعش عقب نشینی کرد.

– باشه برو سر و شکلتو درست کن نیام پایین این شکلی ببینمت!

با بستن در چرخید و دوباره به دیوار تکیه زد.
زیادی خونسرد بود آن هم در زمانی که صدای همهمه هنوز از طبقه ی پایین می آمد.
چرا ذره ای از بی آبرو شدن خانواده اش ناراحت نبود!

– برگرد پایین!

می دانستم تحت تاثیر حرف های مستانه قرار گرفته بود.
جدای از خانواده اش او را دوست داشت.

– م…من، من می خوام پیش تو باشم.

دیگر مهم نبود با اشک رنگ و لعابی را می شستم که آرایشگر ساعت ها برایش وقت گذاشته بود‌.
بهشت هم آن پایین بود دیگر نمی رفتم.
آمده بودم خودم را در جهنم او گرفتار کنم.

– حوصله ی للگی واسه دختر بچه سن مردم ندارم.
یه زمانی خواستمت شل نکردی، رفتم برگشتم دیدم شدی زن برادرم…
تو مرامم نیست زن مردمو و تو آلونکم جا بدم.

تلخی می کرد حق داشت اما انصاف نه‌…
بعد از دو سال شب عروسی آمده و تندی می کرد؟
هق هق های ریزم اوج گرفته بود.
حالا که از همه چیز بخاطر او زده بودم دیگر مرا نمی خواست‌.

– مجبور شدم مهراب، من، من…

بی اعصاب در را باز کرد.

– بازم مجبور باش، برگرد پایین و با صدای بله‌ت هلهله شونو بلند کن!

رحمی به حالم نمی کرد.
لگدی به بطری زیر پایش زد و تنش را روی تخت زهوار در رفته انداخت.

– برو بیرون تو زندگی سگی من جا واسه عروس فراری نیست.

نگاه خیره ام از هیکل او کنده نمی شد.
غروری برایم نمانده بود.
در این مدت همه چیزم را چوب حراج زده بودم.
دخترک شانزده ساله‌ای که جور پدرش را می کشید امشب حسابی کم آورده بود.

نمی توانستم او را ببینم و نادیده بگیرمش…
نمی توانستم بعد از دوسال سوالی نپرسم…
نمی توانستم خاطراتمان را دور انداخته و او را فراموش کنم.

به قول او با شل مغزی ام تیری در تاریکی انداختم.

– میرم میگم نه.

خم شده و کمی دامن لباس عروس را بالا کشیدم.
به حاج خانم گفته بودم لباس عروس او برایم سنگین است اما توجه نکرده بود.
تعللم بخاطر دیدن واکنشش بود اما بی حرکت روی همان تخت افتاده بود.

از اتاقش بیرون زدم.
فقط هشت پله‌ی باریک را باید طی می کردم و در برابر نگاه طلبکار بقیه می ایستادم.
با نشستن دستم روی نرده صدای عصبی اش به گوشم خورد.

– وایسا!