صدام اصلاً به گوشش نمی رسید.. خودمم انقدر ناراحت شده بودم از این گریه های دایی که سریع بلند شدم رفتم آشپزخونه تا یه لیوان آب براش بیارم.
با همه دلخوری ها و کدورت هایی که این چند وقته بینمون بود.. دلش و نداشتم تو این حال و روز ببینمش و حرفاش درباره بدبخت شدنش و بشنوم. من هیچ وقت از خدا براشون بد نخواستم.. ولی حالا.. چیزی که داشتم می دیدم و حس می کردم.. انگار خبر از یه طوفان بزرگ می داد!
اینبار رو همون مبل کنار داییم نشستم و دستم و گذاشتم رو کتفش.. هنوز داشت بدون خجالت و رودرواسی با صدای بلند گریه می کرد..
– دایی.. دایی جان.. بیا یه کم آب بخـــور! چی شده آخه؟ ای خدا من که هیچی نفهمیدم!
دستش و که برداشت لیوان و به سمتش گرفتم و اونم چند قلپ ازش خورد و گذاشت روی میز و صورت خیسش و با دستمال پاک کرد!
– بگید چی شده؟ یعنی چی بدبخت شدم؟
خیره به زمین جوری که انگار خودشم هنوز باور نکرده بود چه بلایی سرش اومد.. ناباورانه لب زد:
– سرم کلاه گذاشت! دار و ندارم و بالا کشید! زمینم زد! شکوند کمرم و!
– کــــی؟
– همون پفیوز بی همه چیزی که.. بهمون اون خونه رو فروخت..
با دهن باز مونده از حیرت زل زدم بهش که سرش و به سمتم چرخوند..
– کلاهبردار از آب در اومد درین.. پول و گرفت و.. زد زیر همه چی! حالا دیگه هم پولم رفت.. هم خونه ای قرار نیست به اسمم بشه و هم.. اینجا رو از دست دادم!
تا چند ثانیه حتی نمی دونستم چه جوری باید نفس بکشم. به تنها چیزی که حتی فکرشم نمی کردم از زبون دایی بشنوم همین بود.
من ساده تو خیالاتم داشتم حرص نقشه های جدید زن دایی رو می خوردم و حالا فهمیدم.. قضیه خیلی بغرنج تر از چیزی بود که فکر می کردم!
– یعـ… یعنی چی آخه؟ چه جوری زد زیرش؟ به همین راحتی؟
دایی که سرش و با درموندگی تکون داد لب زدم:
– مگه نگفتید.. مگه زن دایی نگفت از آشناهای دوستتونه؟ چرا همچین کاری کرد؟ به دوستتون گفتید؟
– اون بی ناموس خدانشناس هم الآن گردن نمی گیره.. میگه من اونقدری نمی شناختمش.. فقط پیشنهادش و بهت گفتم.. تو خودت عقل داری تشخیص دادی این کار درسته.. الآن من چیکار کنم برات..
نفس و بیرون فرستاد و رو صورتش دست کشید..
– راست می گه! خودم اشتباه کردم.. نمی تونم برم یقه بقیه رو بگیرم.. هیچ کس جز خودم.. جز اون زنی که انقدر زیرم گوشم خوند تا راضیم کنه یه تکونی به زندگیمون بدیم.. مقصر به خاک سیاه نشستنم نیست!

لحنش انقدر ناامید بود که دلم گرفت براش.. احساس خفگی داشتم و عرصه واقعاً بهم تنگ شده بود.. می دونستم دایی هم تو همین وضعیته و شاید حتی.. ده برابر بدتر از من..
با این حال برای اینکه یه کم روحیه بدم بهش.. دستم و روی کتفش بالا و پایین کردم و گفتم:
– درست می شه! همینجوری الکی نیستش که.. ازش شکایت می کنید.. می گیرنش.. پول شما هم مجبور می شه پس بده.. نگران نباشید!
– فرار نکرده که بخوان بگیرنش!
– یعنی چی؟
– یعنی سر و مر و گنده داره زندگیش و می کنه.. چون می دونه اگه.. اگه شکایت کنیم هم.. چیزی دستمون و نمی گیره.. با همه اینا کلانتری هم رفتم ولی هیچی به هیچی!
– چرا آخه؟ مگه کلاهبرداری نکرده؟
– ما هم فکر می کردیم کلاهبرداریه ولی.. اون بی شرف بی همه چیز یه جوری توی قراردادی که امضا کردیم قانون و دور زد و ما رو پیچوند.. که تازه دارم می فهمم چه کلاه گشادی سرمون رفته بدون اینکه اون موقع چیزی ازش بدونیم.. هرچی به ما گفت.. هر وعده و وعیدی که داد.. کلامی بود! حرفم که باد هواست.. مدرک محسوب نمی شه که بخوام بدم دست مامور کلانتری.. ازم سند می خوان.. سند ما هم همون قرارداد امضا شده اس.. که توش قید شده.. بعد از تموم شدن ساخت و ساز و کامل شدن ساختمون.. خونه رو بهمون تحویل میدن.. اونم فقط نصفشو.. یعنی.. یعنی ما فقط مالک نصف یه واحدیم و اگه بخوایم اونجا زندگی کنیم باید نصف دیگه اش و.. از اون یکی مالک بخریم!
مغزم داشت منفجر می شد.. یه آدم چقدر می تونست رذل باشه که همچین کاری بکنه با کسایی که داشتن به زور خودشون و بالا می کشیدن تا یه تغییری توی زندگیشون ایجاد کنن.. یعنی واقعاً.. همچین پول هایی خوردن داشت؟ چرا انقدر حروم خوری راحت شده بود!
– حالا.. غصه نخور دایی.. پول نصفه دیگه رو جور می کنیم و میدیم بهش.. بعدشم میرید سند می زنید دیگه! مگه تو قرارداد همین قید نشده؟ پس.. پس پولتون نیست و نابود نشده!
پوزخندی زد و سرش و به چپ و راست تکون داد..
– فکر کردی کی قراره اون خونه رو تحویلمون بدن؟ قبل از قرارداد.. انقدر با آب و تاب از پیشرفت کار می گفت که خودمونم دهنمون وا مونده بود.. گفت سر دو ماه تحویلتون میدم.. الآن زیر این حرفم زد و گفت.. گفت معلوم نیست.. فعلاً که کار خوابیده.. مصالح گرون شده.. خرید و فروش نیست.. شاید یه سال دیگه آماده بشه.. شاید ده سال هم طول بکشه.. کسی نمی دونه!

– ای خدا! دایی چرا حواستون نبود موقع بستن قرارداد؟ واسه چی همینجوریش امضاش کردید؟
– نمی دونم.. به والله نمی دونم چی شد! من که میگم یارو برگه قرارداد و جعل کرده.. من چیزی یادم نمیاد.. شاید انقدر ذوق داشتم که خوب نتونستم دقت کنم ولی.. خوندم قرارداد و.. همچین چیزی نبود توش.. شایدم بود و من.. نتونستم منظورش و بفهم.. من که سواد درست و حسابی ندارم.. آخه کف دستم و بو کرده بودم که طرف تا این حد پست فطرت و عوضی از آب در میاد؟!
خیره تو چشمام با بغضی که دوباره تو گلوش نشست لب زد:
– حالا می بینی وقتی میگم به خاک سیاه نشستم یعنی چی؟ من تا کی برم خونه مردم زندگی کنم؟ تا کی زن و بچه ام و آلاخون والاخون کنم که اون بی شرف به وجدان نداشته اش بربخوره و بخواد کار ما رو راه بندازه. که من اصلاً چشمم آب نمی خوره اون خونه ساخته بشه.. ولی بر فرض محالم که شد.. اصلاً یه سال دیگه آماده شد و گفت بفرمایید بریم سند بزنیم.. من پول نصفه دیگه اش و از کجا بیارم که بدم و خونه رو مال خودم کنم؟ من.. من حتی پول پیش ندارم که یه جایی رو اجاره کنم درین! بدبخت شدم.. بیچاره شدم..
شونه هاش لرزید و دوباره شروع کرد به گریه کردن.. حالا دیگه اشک منم در اومده بود برای غم و دردی که داییم می کشید.
این نسبت فامیلی چیزی نبود که با یه کم دلخوری و ناراحتی از بین بره.. من تو این لحظه فقط داشتم به چند سالی که کنارشون زندگی کردم و حداقل کاری که برام کردن این بود که نذاشتن تنها بمونم فکر می کردم و همونم.. جیگرم و برای درد و مصیبت داییم می سوزوند!
با پشت دست اشکام و پاک کردم و گفتم:
– دایی انقدر خودخوری نکن.. اتفاقیه که افتاده. اون بیشرفم نباید راحت بذارید.. برید در خونه اش.. محل کارش.. هرجایی که فکر می کنید می تونید پیداش کنید.. موی دماغش بشید.. نذارید برای خودش راست راست راه بره و به ریشمون بخنده که تونسته سرمون و کلاه بذاره..
– من که آدرس و نشونی ازش ندارم.. طرف حسابمونم یکی دیگه اس.. یکی از آدماش.. که اونم فقط همین حرفایی که بهت گفتم و بهمون زد و خلاص..
– خدا لعنتشون کنه.. حالا می خواید چیکار کنید؟