– من؟

– اوهوم! یه چیزی سفارش بده با هم بخوریم!

– من.. من فعلاً میل ندارم. سرمم شلوغه.. باید به کارم برسم.

– کار جای خودش.. شامم جای خودش دیگه!

گوشه لبم و به دندون گرفتم و یه کم فکر کردم چه جوری از این یه دندگیش که بعضی وقتا مثل الآن به بالاترین حدش می رسید خلاص بشم.

چون فقط کافی بود بفهمه رو یه مسئله ای اصرار دادم و تا مجبورم نکنه خلافش عمل کنم.. بیخیال نمی شه و امروز بدترین روز ممکن برای این کار بود..

با همه اینا حس کردم صداقت بهترین روشه ممکنه که یه کمم عجز قاطی لحنم کردم و لب زدم:

– نمی شه.. همینجوریشم سمیع گیر داده.. امروز چند بار اشتباه کردم. ببینه از زیر کار در رفتم و نشستم به غذا خوردن کفری می شه..

یه کم به سمتش خم شدم و با التماس بیشتری زل زدم به چشمای بی حسش..

– تو رو خدا میران.. همه چی رو که ازم گرفتی.. کارم و ازم نگیر.

پوزخندی زد و با بی رحمی لب زد:

– گرفتن کار.. قصاص خوبی در برابر گرفتن جون نمی شه نه؟

وا رفته و مبهوت زل زدم بهش.. یعنی.. جدی جدی قصدش همین بود. اومده بود تا اقدام ناموفق من و با گرفتن شغلم تلافی کنه؟

نمی دونم چی تو چهره ام دید که عقب کشید و با خنده گفت:

– خب حالا.. غش نکنی دوباره! نترس.. آسیبی به شغلت نمی زنم. گفتم که.. فقط دلم تنگ شده بود اومدم ببینمت.. برو به کارت برس! غذامم که تموم شد.. آماده شو با هم بریم. کارت تا اون موقع تموم می شه دیگه؟

نفسی گرفتم و سرم و به تایید تکون دادم.

با وجود حرفی که زد.. حتی ذره ای دلم آروم نگرفت.. چون دیگه عادت کرده بودم که به این آدم و حرفاش هیچ جوره اعتماد نکنم..

ولی حالا که اجازه رو صادر کرده بود سریع برگشتم سر کارم و سعی کردم تا حد امکان نگاهم سمت میزی که میران پشتش نشسته بود برنگرده.

فقط وسطا گاهی یواشکی نگاهش می کردم که می دیدم کاملاً راحت و خونسرد انگار که جدی جدی برای غذا خوردن اومده بود نه آزار دادن من.. یا سرش تو گوشیش بود.. یا غذاش و می خورد و حتی سعی نمی کرد با چشم چرخوندن تو سالن دنبالم بگرده.

همه اینا باعث شد راحت تر به کارم ادامه بدم و سفارش مشتری ها رو بدون هیچ ایرادی ثبت کنم که بالاخره نگاه های خیره و آماده برای گرفتن آتوی سمیع هم از روم برداشته شد و تونستم نفس راحت تری بکشم.

دیگه تقریباً به آخرای ساعت کاریم رسیده بود و موج جدید استرس به جونم افتاد.. با فکر به اینکه میران برای قسمت رفتن به خونه چه برنامه ای برام چیده.

ضمن اینکه واقعاً دیگه برام غیر ممکن بود که واسه سه شب متوالی خونه اش باشم.. من داشتم همه این بدبختی ها رو تحمل می کردم که فقط آبرو حیثیتم پیش خانواده داییم نره و حالا.. اونا همین جوریشم با این رفت و آمدهای بیش از حد زیاد شده من.. بهم مشکوک شده بودن!

داشتم فکر می کردم از هر راهی که شده فکر رفتن به خونه اش و از سرش بندازم و حتی شده پیشنهاد بدم خودم فردا صبح برم خونه اش که با صدای افتادن چیزی روی زمین سرم و به سمت میزی که داشتم از کنارش رد می شدم.. برگردوندم.

چنگال یکی از مشتری ها افتاده بود زمین و مردک حتی به خودشم زحمت نمی داد تا دولا بشه و برش داره.. با نهایت پررویی جوری به من زل زد که مثلاً بهم بفهمونه وظیفه منه که برش دارم.

تو این روزی که سمیع بیشتر از همیشه روم زوم کرده بود.. سر و کله زدن با همین مشتری های رو اعصاب و کم داشتم که جور شد.

ولی اهمیت ندادم و بعد از برداشتن چنگالش گفتم:

– می رم براتون یکی دیگه میارم.

دیگه نموندم تا حرفی بزنه و رفتم یه چنگال دیگه براش آوردم و گذاشتم روی میزش.. ولی همینکه روم و برگردوندم و خواستم رد شم.. اینبار ظرفی که توش چند مدل سس قرار داشت روی زمین چپه شد و سس ها هم هر کدوم یه طرف افتاد.

با بهت زل زدم به صورت پسری که لبخند رو لبش نشون می داد اینبار از قصد این کار و کرد. چرا انقدر آدم های بیشعور و وقیح دور و بر من زیاد بودن؟

– خانوم کاشانی مشکلی هست؟

با صدای سمیع که از جلوی صندوق داشت صدام می زد.. سرم و یه کم به سمتش برگردوندم که با ایما اشاره بهم فهموند زود اونا رو از زمین جمع کنم و منم از سر ناچاری و بدبختی.. سرم و به تایید تکون دادم و روی پاهام نشستم واسه جمع کردن گندی که پسره زده بود.

همه وجودم می لرزید از شدت خشم و حس تحقیر به خاطر اینکه باید جلوی پای یه آدم مریض مثل این می نشستم و گند کاریش و تمیز می کردم.