سوزش چشم ها و پوست صورتم و این حس خفگی که به خاطر شدیدتر شدن دود بود.. نشون می داد که باید هرچه زودتر خودم و از این مهلکه نجات بدم.. ولی یه حسی نمی ذاشت قدم از قدم بردارم.. نه تا وقتی میران از وسط اون شعله ها بیرون نیومده..

آتیش هی داشت بهم نزدیک تر می شد.. ولی من هنوز انگیزه کافی برای رفتن نداشتم.. تا وقتی که میران با یکی از لباسایی که دور خودش پیچیده بود از تو آتیش بیرون اومد..

بالاخره بعد از این که چشمم به صورت پر از زخم و کبودیش افتاد که الآنم به خاطر آتیش حسابی سرخ شده بود.. تونستم نفس حبس مونده ام و با صدایی که ناشی از درد قفسه سینه ام بود.. بیرون بفرستم..

تو دستش یه ساک بود و همین که خواست با عجله خودش و به پله ها برسونه.. چشمش به من افتاد و داد کشید:

– پس چرا هنوز اینجایی تـــــــــو؟ راه بیفت!

سریع بازوم و گرفت و من و همراه خودش از پله هایی که درگیر آتیش شده بود پایین کشید.. ولی آتیش سمت میران بود و منی که بین میران و دیوار راه می رفتم در امان بودم..

به معنای واقعی کلمه پشیمون شده بودم از کارم.. دلم نمی خواست به این جا بکشه و افکار مریض و مسموم توی سرم.. وادارم کرد که همچین کار وحشتناکی رو انجام بدم..

ولی همین که دیدم طبقه پایین هنوز کامل نسوخته و راه نجات داریم.. خواستم خدا رو شکر کنم که همون لحظه دست میران از دور بازوم ول شد و نعره پر از دردش تمام وجودم و به لرزه انداخت و بدون این که بفهمم چی شده دستم و رو صورتم گذاشتم و با صدای بلند جیغ کشیدم!

– دریــــــــــــن؟

با صدای هولزده میران که لا به لای جیغ زدنم به گوشم رسید.. دستم و برداشتم و زل زدم بهش.. جلوی پله ها رو زمین افتاده بود.. ولی فقط بالاتنه اش معلوم بود و یه چیزی از بالا رو پاش افتاده بود که نمی ذاشت تکون بخوره..

قیافه اش پر از درد بود و من همین که خواستم برم سمتش تا از زیر اون آواری که رو پاش بود بیرون بکشمش با درد و درموندگی داد کشید:

– نیـــــــــــــا.. نیا جلو.. برو.. برو درین.. از همون پنجره برو بیـــــــــــرون.. سقف داره می ریزه برو دریــــــــــــــن…

با گریه و درد ضجه زدم:

– تو هم بیــــــــــــــا!

– میام… میام عزیزدلم.. تو برو.. برو درین.. تو رو.. تو رو روح آیدین بـــــــــــرو..

دو تا دستام و رو دهنم گذاشتم و حین عقب عقب رفتن با گریه صداش زدم:

– میـــــرااااااااااااان!

آتیش از پله ها داشت بهش می رسید و اون نمی تونست خودش و از زیر اون آوار بیرون بکشه.. دوباره از درد داد کشید و وقتی سرش و برگردوند و دید من به پنجره رسیدم و دارم بیرون می رم پر بغض.. لا به لا سرفه های پر دردش نالید:

– ببخش.. ببخش درین.. ببخش من و بادومم!

با صدای بلند ضجه زدم و چند قدم دیگه عقب رفتم که صدام زد:

– درین؟

زل زدم بهش.. دیگه پشت اون همه دود و پرده اشکی که چشمام و پر کرده بود درست نمی دیدمش.. ولی می تونستم چهره پر از غم و درد و ناراحتیش و تشخیص بدم..

– ریتا.. ریتا رو ببر با خـــو…

حرفش با افتادن یه تیکه از آوار سقف قطع شد.. کل فضا رو دود و خاک و آتیش گرفته بود و دیگه نمی دیدمش.. ولی هنوز صدای درد کشیدنش و می شنیدم.. دیگه هوایی برای نفس کشیدن نداشتم و همونطور که به سرفه افتاده بودم.. جیغ زدم:

– میــــــــــــــــران!

دلم نمی خواست برم.. حالا که اون اون جا گیر کرده بود نمی تونستم برم.. ولی دیگه هیچی به اختیار خودم نبود چون همون لحظه دو تا دست من و از وسط پنجره شکسته بیرون کشیدن و انداختن تو بغل کوروشی که توی تراس وایستاده بود و به محض گرفتن من سریع من و همراه خودش از پله ها پایین برد..

وسط حیاط وقتی یه کم سرفه های غلیظ و از ته دلم آروم شد وایستادم و خودم و با زور و بدبختی از تو بغل کوروش بیرون کشیدم و جیغ زدم:

– ولم کــــــــــــــن!

سریع شونه هام و نگه داشت و داد کشید:

– بیا بریم تا پامون گیر نیفتاده.. دیوونه بازی درنیار درین!

ناباورانه سرم و به چپ و راست تکون دادم و همزمان با شروع دوباره بغضم نالیدم:

– نمی خوام بمیره.. نمی خوام بمیـــــــره!

– نمی میره.. آتیش نشانی اومده.. نجاتش می دن نترس.. بیا بریم!

سرم و چرخوندم سمت ساختمون.. چند نفر با لباس آتیش نشانی داشتن می رفتن تو خونه.. سر و صداشون با صدای آدم هایی که جمع شده بودن زیاد بود ولی من.. هنوز داشتم صدای نعره های پر از درد میران و می شنیدم و از تصور این که اون تو توی چه حال و روزیه.. زار زدم..

صداش تو گوشم بود وقتی گفت:

«شده خودم زنده زنده این وسط بسوزم ولی نمی ذارم تو بلایی سر خودت بیــــــــــــاری..»

حالا من چه جوری باید بهش می فهموندم که هدفم این نبود و هیچ وقت نمی خواستم زنده زنده تو آتیشی که با دست من روشن شده بسوزه..

هیچ وقت نمی خواستم اونم به سرنوشت مادرش دچار بشه.. هیچ وقت نمی خواستم کابوسی که تمام این سال ها توی تنها و بی کسی هاش می دیده حالا تو واقعیت اتفاق بیفته و اون شعله های لعنتی این بار خودش و به دام بندازه.. کاش نمی اومد.. کاش نمی اومد و می ذاشت همه چیز برای من همین جا تموم بشه.. کاش نمی اومد و می ذاشت کارم و همون جوری که می خواستم تا آخر انجام بدم..

کوروش بدون این که به حال رو به فروپاشیم اهمیت بده دستم و گرفت و من و کشید سمت در که ضربه محکمی به دستش زدم تا ولم کنه و بلافاصله دوییدم سمت پشت ساختمون..

بی اهمیت به صدا زدن های پشت سر هم کوروش.. خودم و به لونه ریتا رسوندم و دیدمش که از ترس یه گوشه کز کرده و به محض دیدن من بیرون اومد.. شروع کرد به پارس کردن و خودش و تا جایی که زنجیر قلاده اش اجازه می داد دور پاهام چرخوند..

کوروش دنبالم اومده بود و یه سره صدام می زد:

– دریــــــــــن.. ولش کن اون و بیا بریم!

اهمیتی بهش ندادم و همون طور که همه جون و تنم داشت می لرزید و اول از همه یکی باید خودم و نجات می داد و جمع و جور می کرد.. فقط به خاطر چیزی که لحظه آخر ازم خواست قفل زنجیر ریتا رو از توی لونه اش باز کردم و دنبال خودم کشیدمش..

کوروش که فهمید قصدم چیه سریع واکنش نشون داد..

– کجا داری میاری اینـــــــو؟

منم با همون حالت عصبی و هیستریک جیغ کشیدم:

– به تو ربطی نـــــــــــــــداره!

نفس نفس می زدم و چیزی نمونده بود همون وسط از حال برم.. بالاخره حالم و فهمید که دیگه به پر و پام نپیچید و همین که از کنارش رد شدم پشت سرم راه افتاد..

به ساختمون که رسیدیم خواستم وایستادم و یه بار دیگه نگاه کنم ببینم میران و بیرون آوردن یا نه.. ولی کوروش نذاشت و من و همراه خودش با عجله بیرون برد..

علاوه بر خودم باید سنگینی ریتا رو هم تحمل می کردم.. یه سره پارس می کرد و انگار اونم فهمیده بود یه چیزی این وسط نرمال نیست.. انگار فهمیده بود حال صاحبش خوب نیست مدام سعی داشت از دست من در بره و خودش و به ساختمون برسونه..

بالاخره کوروش به هر جون کندنی که بود از بین جمعیت راه باز کرد و ما رو به ماشینش رسوند.. همراه ریتا عقب نشستم و زل زدم به آمبولانسی که کنار ماشین آتیش نشانی جلوی در پارک شده بود..

مطمئناً تا چند دقیقه دیگه میران و اون تو می ذاشتن ولی.. معلوم نبود خودش و.. یا جسدش و..

حالم با تصور همچین چیزی بد شد و سرم گیج رفت.. مجبور شدم چشمام و ببندم ولی همین که حس کردم کوروش داره ماشین و روشن می کنه با بی حالی و صدای خش دار و گرفته ام و نفس های بریده بریده ای که اجازه درست حرف زدن بهم نمی داد لب زد:

– بمون.. بمون بیارنش.. بیرون.. بعد بریم!

– چرت نگو درین!

– می خوام ببینم.. می خوام ببینم زِ… زنده اس.. یا نه!

– من قول می دم بعداً ازش خبر بگیرم و بهت بگم خوبه؟ الآن حال خودتم خوب نیست.. حرف گوش کن انقدر کله شق نباش..