بازم بدون حرف ماشین و کشید کنار.. انگار تعجبش از رفتار من خیلی بالا زده بود که می خواست زودتر بفهمه دلیل این کارام چیه.. هرچند که باید تا الآن یه حدس هایی می زد..

از تو کیفم.. برگه امتحانی رو درآوردم و همونطور که یه نیم چرخ به سمتش می زدم.. برگه رو گرفتم سمتش که بدون دراز کردن دستش نیم نگاهی بهش انداخت و دوباره تو چشمای سوالیم خیره شد..

– خب؟ چیه این؟

– شما باید بگی چیه این؟

– همون امتحانیه که هفته پیش ازتون گرفتم.

– می دونم.. منظورم نمره ایه که بهم دادید!

دوباره نگاهی به برگه انداخت و به شکل نمایشی با ابروهای بالا رفته سرش و به تایید تکون داد..

– نمره کامل و گرفتید.. آفرین!

– شما مسخره کردید من و؟

با لحن تندم اخماش تو هم فرو رفت و من جدی تر ادامه دادم:

– هم من.. هم شما خوب می دونیم که من از این امتحان نمره قبولی نمی گرفتم.. حالا دلیلتون برای دادن نمره کامل و پر کردن سوال هایی که هیچ جوابی جلوش ننوشته بودم چیه؟

– جالبه! همه دانشجوها.. اعتراض می کنن که در حقشون اجحاف شده و چرا بابت فلان سوال نمره نگرفتن.. حالا شما از نمره کامل گرفتن شاکی شدی؟

– شاکی شدم چون می دونم پشت این کارتون یه هدفی هست.. چون می دونم اصلاً با همون هدف اومدید توی دانشگاه و تصمیم گرفتید استاد بشید.. اونم استاد درسی که من باید حتماً این ترم پاس می کردم.. خودتونم که دفعه پیش اعتراف کردید استاد تقوی همدستتون بوده سر تلاش برای این که من حتماً دانشجوی شما بشم..

دیگه نتونست تو همون مود خونسردیش که خوب می دونستم کاذبه بمونه.. روش و برگردوند و دستی روی صورتش کشید..

نیم رخش که سمت من قرار گرفت.. نگاهم ناخودآگاه کشیده شد روی قسمتی از سرش.. موهاش نسبت به دفعات قبل کوتاه تر شده بود و من حالا می تونستم تو این قسمت.. خیلی واضح رد یه خط باریکی که روی سرش افتاده بود و تو اون قسمت مو رشد نکرده بود و تشخیص بدم.. انگار رد بخیه بود!

هنوز داشتم بهش نگاه م کردم که سرش و به سمتم برگردوند و با کلافگی پرسید:

– الآن حرفت چیه؟

به خودم اومدم و اخمام دوباره از یادآوری کاراش تو هم فرو رفت..

– می خوام دلیل کاراتون و بدونم.. می خوام بدونم بالاخره من دشمن شما و استاد تقوی ام و باید هر لحظه بترسم از این که مثل ترم پیش یه نقشه هایی برای مشروط شدنم بکشید.. یا انقدری در نظرتون دوستم که حتی بخواید توی نمره دادن بهم تا این حد ارفاق کنید!

قبل از این که حرفی بزنه و من و با توضیحات صد در صد دروغش قانع کنه.. با حرص بیشتری ادامه دادم:

– شایدم فقط براتون یه موجود قابل ترحمم.. که چون اون روز من و تو اون وضع وسط خیابون پیدا کردید.. دلتون به حالم سوخته و خواستید از این طریق یکی از مشکلاتم و کم کنید..

– دقیقاً!

ماتم برد.. فکر می کردم بعد از این حرف.. بلافاصله شروع کنه به توضیح دادن که همچین چیزی نیست و دلایلش و برام بشکافه..

ولی این تایید سریع و فوریش دهنم و از تعجب باز کرد.. یعنی.. من جدی جدی انقدر رقت انگیز شده بودم که این آدمِ صد پشت غریبه.. اونم استاد دانشگاه که مثلاً نباید بین دانشجوهاش فرقی بذاره.. داشت این شکلی به حالم دل می سوزوند؟

هرچند که این تازه اول راه بود.. تعجب اصلی وقتی تو جونم نشست که حرفش و ادامه داد و گفت:

– حالا که انقدر مصری جواب بگیری ازم.. بهت می گم..

سرش به سمتم چرخید و من دوباره اون غم توی چشم های سیاهش و تشخیص دادم..

– قرار بود دشمن باشی.. دیدم آدم ضربه زدن به دشمنی که انگار هنوز از جنگ قبلیش خلاص نشده و نتونسته از رو زمین بلند بشه نیستم.. واسه همین ترجیح دادم به چشم همون موجود قابل ترحم بهت نگاه کنم..

«هدیه تولدم😂✨»