از صدای تق و توقی که به گوشم رسید معلوم شد که مشغول شده و منم دیگه حرفی نزدم.. فقط خدا رو شکر کردم که هم خونه هم آشپزخونه تمیز بود و مثل بعضی وقتا که به کل قید همه کارا رو می زدم و فقط یه گوشه لم می دادم.. تو وضعیتی نبود که باعث خجالتم بشه.

سرم هنوز سنگین بود و ضعفم برطرف نشده بود.. واسه همین سرم و به پشتی مبل تکیه دادم و چشمام و بستم و به این فکر کردم مگه یه چایی دم کردن چقدر طول می کشه و چرا نمیاد بیرون.

تو همون حال یه لحظه لبخند رو لبم نشست.. از تصور قیافه آفرین.. وقتی تو تماس تصویری بعدیش.. بهش می گفتم که استاد علی عسگری اومده تو خونه ام و در حالی که من روی مبل داشتم استراحت می کردم.. توی آشپزخونه مشغول کار بود..

مطمئناً اگه حال خودمم یه کم رو به راه تر می شد و این دردا و کوفتگی ها می ذاشت بهتر و بیشتر فکر کنم.. شاید تا مدت ها نمی تونستم این مسئله رو هضم کنم.

ولی الآن.. تو یه فاز بی خیالی عجیبی گیر کرده بودم که دلم می خواست بذارم هر اتفاقی که داشت می افتاد.. بیفته و من.. جلوش و نگیرم!

نمی دونم چقدر گذشت که صدای قدم هاش چشمام و باز کرد.. مطمئناً چایی به این زودی دم نمی کشید ولی دیدم که با یه سینی توی دستش بیرون اومد و بعد از نشستن گذاشتش روی میز..

با چشم های گرد شده داشتم به سینی نگاه می کردم که خودش توضیح داد:

– ببخشید بی اجازه به وسایلت دست زدم.. ولی حالا که دکتر نمی ری باید خودم دست به کار بشم..

یه ورق قرص برداشت و گرفت سمتم..

– از این نخوردی اصلاً؟

نگاهی به قرص که یادم نمی اومد کی خریده بودمش انداختم و پرسیدم:

– نه.. خوبه؟

– آره خیلی.. من بار آخری که سرماخوردم فقط با این خوب شدم.. حتماً بخور!

دستم و دراز کردم ازش بگیرمش که دستش و پس کشید و به جاش لیوان شیری که داشت ازش بخار بلند می شد و به سمتم گرفت..

– اول یه چیزی بخور معده ات خالی نباشه.

این یعنی حتی در یخچالمم باز کرده بود و من احمقانه داشتم به این فکر می کردم آخرین باری که یخچال و چک کردم پر بود یا خالی.. که هرکاری کردم چیزی یادم نیومد..

فقط امیدوار بودم وضعیت جوری نباشه که این حس ترحم زیادی قلنبه شده تو وجود استادم که این روزا لطف و محبتش و زیادی داره شامل حالم می کنه.. بیشتر نشه!

بعد از خوردن شیر و قرص.. تشکر کردم که سری تکون داد و نگاهش و به دور و برش دوخت..

– خونه ات قدیمیه.. لوله کشی و سیستم گرمایشیش مشکلی نداره؟

– نه.. خونه گرمه همیشه!

– پس چرا سرما خوردی؟

نگاهم و ازش گرفتم و با حس بالا رفتن حرارت بدنم بعد از خوردن اون شیر داغ.. یه کم پتو رو از دور خودم فاصله دادم.. ولی به محض دیدن تی شرت آستین کوتاهی که تنم بود.. گذاشتم همونجا روی شونه هام بمونه.

– خب.. خب خونه نبودم! یه چند ساعتی تو برف قدم زدم.. بعدم که اومدم خونه.. با همون لباسا خوابیدم..

– انقدر بچه بازی درآوردی بعد معتقدی که تنهایی از پس خودت برمیای؟

– تو شرایطی بودم که.. واقعاً به این بچه بازی احتیاج داشتم.

– چه شرایطی؟

حالا دیگه با یکی از خصوصیات این آدم آشنا شده بودم.. زیاد بد پیله بود و با این که می دونست اکثر سوالاش شخصیه و لزومی نداره بپرسه ولی برای گرفتن جواب خیلی مصر بود و منم ناچار بودم که بگم و خودم و خلاص کنم.

واسه همین سرم و بلند کردم و با چشمای خیسم.. زل زدم به نگاه منتظرش..

– چون.. اولین سالی بود که روز تولدم.. هیچ کس کنارم نبود! نه مادرم.. نه مادربزرگم.. نه داییم.. نه حتی صمیمی ترین دوستم. یه لحظه به خودم اومدم و دیدم.. خیلی تنهام. خیلی تنها شدم.. بعدم که دیدم داره برف میاد.. دیگه طاقت نیاوردم تو خونه بمونم.. رفتم بیرون که اصلاً نفهمیدم.. کی شب شد!

نگاه غمگین شده اش و از صورتم که حالا خیس اشک بود گرفت و خیره شد به زمین..