با دستای لرزون یه شال رو سرم انداختم و بعد از چند تا نفس عمیق واسه آروم شدنم دستگیره در و به پایین کشیدم و با مکث زیاد در و باز کردم.

از قصد طولش می دادم تا اگه کسی به خیال این که خونه خالیه برای دزدی اومده باشه.. بفهمه به کاهدون زده و قبل از این که من ببینمش فلنگ و ببنده!

همین طورم شد و وقتی در و کامل باز کردم و یه قدم به بیرون برداشتم.. تو حیاط کوچیک خونه که هیچ جایی برای پنهون شدن نداشت.. کسی رو ندیدم!

اما هنوز رفتار ریتا بود که نمی ذاشت به یقین برسم دزد اومده.. تا وسط حیاط جلو اومده بود و همونطور که دمش و تند تند تکون می داد خیره به در پارس می کرد.

حالا که دیگه شک نداشتم یکی تو حیاط بود.. یه کم به خودم جرات دادم و با قدم های بلند خودم و به در رسوندم و رفتم بیرون..

نفس نفس می زدم از استرس و وحشتی که تو جونم افتاده بود ولی.. تا وسط کوچه جلو رفتم و نگاهی به سر و ته کوچه خلوت و تاریک انداختم.

مطمئناً با وجود این همه ماشین که یه نفر خیلی راحت می تونست خودش و پشتشون قایم کنه.. این نگاه کردن من کار به جایی نمی برد.

اما یه حس عجیبی داشت بهم می گفت اون آدمی که تا چند دقیقه پیش تو خونه من بود.. از لا به لای همین ماشینا داره من و نگاه می کنه!

برگشتم تو خونه و رفتم سراغ ریتا.. دستی به سر و گوشش کشیدم که دوباره از همون صداهای جیغ مانند از خودش درآورد و من با ناامیدی نالیدم:

– کی این جا بود ریتا؟

می دونستم مسخره اس که بخوام از یه حیوون سوال بپرسم و انتظار جواب داشته باشم.. ولی اون لحظه انقدر خودم و درمونده حس می کردم که دلم می خواست به هر طنابی چنگ بزنم تا به جواب سوالم برسم.

نمی دونم.. شایدم بهتر بود که کسی جواب این سوال و نده و من با همین تصور ترسناک که پای دزد به خونه ام باز شده پیش برم.

چون.. عجیب حس می کردم.. با فکر اومدن دزد به خونه ام.. آرامش زندگیم خیلی خیلی بیشتر از وقتیه که بخوام.. احتمالات احمقانه رو به مغزم راه بدم و خودم و.. شکنجه کنم!

*

کارم که تو شرکت مرتضوی تموم شد.. وارد آسانسور شرکت شدم و تو آینه نگاهی به چهره داغونم انداختم.. چشمای خون افتاده و باد کرده ام به خاطر خستگی دیروز و شب بیداری بعدش بود و حالا با این وضع.. باید می رفتم خونه آقای خاکپور و دو ساعت با صدف زبان کار می کردم!

دیشب تا صبح خواب به چشمم نیومد از فکر این که اون دزد یه بار دیگه نیاد تو خونه و حتی چند بارم رفتم حیاط و چک کردم ولی دیگه خبری نشد.

تا وقتی هوا روشن شد و دیگه کم کم حاضر شدم و زدم از خونه بیرون.. چون هرچی بیشتر می موندم فکر و خیالمم بیشتر بود و یه قدم به دیوونگی نزدیک تر می شدم!

آسانسور که وایستاد رفتم بیرون و همونطور که سرم تو گوشیم بود تا یه اسنپ بگیرم از شرکت بیرون زدم و خواستم از خیابون رد شم و اون سمت وایستم که اگه ماشین اومد به خاطر من دور نزنه که همون لحظه یه ماشین با سرعت بهم نزدیک شد و انقدر دیر ترمز کرد که وقتی بهم رسید یه کم به سمت کاپوتش خم شدم و اگه سرعتش بیشتر بود.. صد در صد پرتم می کرد رو زمین!

سریع صاف وایستادم و با اخم به راننده زل زدم.. شیشه ها نیمه دودی بود و نتونستم خوب ببینمش.. واسه همین با کلافگی خواستم برم سمت راننده و بهش بتوپم بابت این رانندگی مزخرف و سرعت بالاش تو یه خیابون فرعی که اول شیشه سمت شاگرد پایین اومد..

منم که به اون سمت نزدیک تر بودم جلو رفتم و همین که دهنم برای به زبون آوردن حرف های طلبکارانه ام باز شد.. تک تک سلول ها و رگ و پی وجودم.. تو یه حالت فریز شده و منجمد باقی موند.. با دیدن آدمی که کنار راننده نشسته بود و حالا اونم داشت به من نگاه می کرد!

تو یه لحظه همه چیز متوقف شد.. زمان و مکان و گم کردم.. اصلاً انگار دنیای اطرافم تار شد.. خاکستری شد.. سیاه شد و تنها صحنه روشن و واضحی که می تونستم ببینمش.. همین آدمی بود که فقط نصف بالاتنه اش از شیشه پایین رفته ماشین مشخص بود..