تاییدم و که گرفت رفت زنگ بزنه و من تا جلوی در رفتم و مشغول پوشیدن کفشم شدم.. واقعاً این حال بد و آشفتگی به خاطر چی بود؟

چرا داشتم انقدر راحت وا می دادم؟ چرا تا میران و دیدم دوباره از این رو به رو شدم و یادم رفت که تو این یک سال و نیم یاد گرفته بودم که بدون اونم می تونم زندگی کنم؟

اون یه آدمی بود توی زندگی گذشته ام که خیلی اتفاقی دوباره هم و دیدیم.. مثل همه دوست پسر دوست دخترایی که بعد از کات کردن ممکنه بازم با هم چشم تو چشم بشن و حالا فرق ما این بود که رابطه امون.. یه کم غیر عادی تر از بقیه پیش رفت..

ولی این چیزی نبود که بخواد اصل قضیه رو تغییر بده و باعث بشه فکرای عجیب غریب و نشدنی به سرم راه بدم.. من اتفاقاً باید خودم و آماده می کردم و از همین موقعیت برای اثبات خیلی چیزا به میران استفاده می کردم و بهش می فهموندم هرچی بین ما بوده تو همون گذشته مونده و حداقل از جانب من تموم شده..

حتی اگه خودم باور داشته باشم که حرفام دروغ محضه.. ولی باید این و هرجوری که می تونستم به میران.. ثابت می کردم.. یعنی امیدوار بودم که بتونم!

*

..همه اون روزایی که بی تو گذشت..

..کنار تو بودم و..

..غصه رفتن تو یه روزی گرفت..

..تمام وجودم و..

..نمی دونم کجایی چه تلخه که من..

..یه خاطره بودم و بس..

بعد از ده تا آهنگی که از گوشیم پخش شد و من هیچ توجهی به متنش نشون ندادم.. صدای این یکی رو.. بی اهمیت به این که تو شرکت کوروش بودم و مثلاً قرار بود کارایی که بهم محول کرده رو انجام بدم.. بالا بردم و با پیشونی تکیه داده شده به شیشه میز.. غرق شدم تو متن ترانه!

..نمی تونم از عشق تو دل بکنم..

..تو این همه خاطره..

..نمی دونم به چشم کی زل بزنم..

..نگاهت و یادم بره..

..هنوزم عشق و خاطره هات تو دلِ..

..کسی که دوست داره هست..

دو روز بود که از اون دیدار می گذشت و من دیگه هیچ نشونه ای از حضور میران توی زندگیم ندیدم.. حتی می ترسیدم با کسی درباره اش حرف بزنم.

تو این دو روز.. هم با آفرین حرف زده بودم و هم با امیرعلی.. که حالا دیگه اونم از همه چیز خبر داشت و می دونست میران چرا رفته و چه اتفاقاتی این جا افتاد که تهش به خارج رفتنش منجر شد! ولی بازم هیچی بهشون نگفتم تا ته حرفم.. سرزنش و نصیحتی ازشون نشنوم!

..همه گوشم و پر می کنن که دیگه..

..گریه واسه تو بسه..

..دستایی که جدا بوده این همه سال..

..محاله به هم برسه..

..اونی که همه چیزت و دادی براش..

..واسه یکی دیگه دلواپسه..

نمی دونم دلیل سکوتم چی بود.. جدا از اون سرزنشی که دوست نداشتم بشنوم.. شاید می ترسیدم از برخورد بقیه.. یا شایدم.. می ترسیدم از واکنش خودم موقع به زبون آوردن این جریان..

می ترسیدم جوری این قضیه رو تعریف کنم.. که شنونده خیلی راحت بفهمه تمام این مدت بلوف می زدم که فراموشش کردم و دیگه بهش فکر نمی کنم.

..همه می دونن عمریه رفتی و من..

..همون جوری دوست دارمت..

..نمیای و می میرم و کاش خبرش..

..برسه یه روزی بهت..

..دل دیوونه راضی نمی شه تو رو..

..به یکی دیگه بسپارمت..

می ترسیدم از قلبم که هر بار با یادآوری اون برخورد چند دقیقه ای تو سینه ام بالا و پایین می پرید.. من و بازم رسوا کنه سرِ این احساسی که از نظر همه.. حتی عقل و منطق خودم ممنوع بود.. ولی دلم این چیزا رو نمی فهمید!

..می دونی دل بریدن از این همه عشق..

..درست مثل مرگمه..

..خیابونای خلوت و پرسه زدن..

..بدون تو حقمه..

..رفتی و هرچی بین من و تو گذشت..

..رسیده به گوش همه..

ولی شاید مغزمم داشت با قلبم همکاری می کرد.. وگرنه چه لزومی داشت که تو این دو روز.. انقدر اون کلمات و با همون لحن و همون صدا تو گوشم تکرار کنه..

..نمی تونم بدیت و به روت بیارم..

..غرورت و بشکنم..

..دلم می خواد صدات و یه بار دیگه..

..با دلهره بشنوم..

..با تو تموم پاییز و زیر یه چتر..

..دوباره قدم بزنم..