_ والا لاله، دو روزی که با تلفن زدن به هم اوکی میشه رو ادم میتونه تحمل کنه، از صبح چسبیدی به داداش!

قباد خندید و دست لاله را از دور خود باز کرد و رو به کیمیا گفت:

_ بیا اینجا ببینم، حسودی میکنی؟

کیمیا با متانت به سمتش رفت و از قصد میان لاله و قباد جا باز کرد، لب‌هایم کشیده شد و سر به زیر شدم:

_ حورا عشقم، چای بردار!

کیمیا این را گفت و به سینی اشاره کرد، حسی میگفت بیشتر سعی دارد نگاهم به خودش را دلشته باشد تا اگر ایما اشاره‌ای بود از دست ندهم!

با خنده خم شدم و استکان چای را برداشتم، خیره‌ی کیمیا شدم و همان لحظه دهن کجی کرد، برای لاله!

نیمچه خنده‌ای به لب‌هایم امد، که نگاهم به قباد گره خورد، از فرصت استفاده کرده ابرویی بالا انداختم، ابتدا گیج نگاهم کرد، سپس دوباره به پله‌ها اشاره‌ای کردم.

سر چرخاند و انگار با دیدن پله‌ها منظورم را فهمید که گفت:

_ حورا زحمت میکشی پالتومو از بالا بیاری؟ گوشیمو تو جیبش جا گذاشتم!

شاید به خیال خودش، میخواستم رفع دلتنگی کنم، شاید هم نه! اما بعید نبود…

کیمیا خواست برخیزد که سریع گفتم:

_ بشین تو کیمیا، بار شیشه داری!

با لحن شوخ گفتم و کیمیا هم، هم خجالت کشید و هم خندید، راه پله‌ها را در پیش گرفتم، میان راهروی بالا ایستادم و منتظرش، قطعا دلیلی پیدا میکرد که بیاید!

چندین دقیقه گذشت، که بالاخره صدای پاهایش از پله‌ها امد و سپس، خودش پدیدار شد!

_ چیشده؟

جدی پرسید، من هم جدی خیره اش شدم:

_ لاله بهت خیانت کرده!

ابتدا چشمانش را ریز کرد، با اخم کمی خیره‌ام شد و سپس بی صدا خندید، همانطور که حدس میزدم، باور نکرده!