با نزدیک شدن به ورودی تبریز و دیدن چراغهای روشن شهر از دور، حواسش از گذشته به شهر زادگاهش معطوف شد.
اگر میتوانست به گذشته بازگردد هرگز پیشنهاد پدرش را برای فروش باغ و رفتن به تهران قبول نمیکرد. تبریز شهر آرامگاه مادرش، و عاشقی هایش برای معراج بود. ولی آنروزها بعد از فوت مادرش در وضعیت بدی به سر میبرد و نتوانسته بود با پدرش مخالفت کند.
نگاهی به جاده ی مقابلش کرد… آخر این اتوبان به وادی رحمت ختم میشد، آرامگاه مادرش… صبح اولین جایی که میرفت آنجا بود. و بعد به دیدن باغ و خانه شان از دور… هر بار که به تبریز می آمد به محله سابقشان میرفت و از بیرون باغ و عمارت را نگاه میکرد. صاحب جدیدش همانطور که به پرویز خان گفته بود باغ را به همان شکل حفظ کرده بود و تغییری ایجاد نکرده بود. صبح برای رفع دلتنگی به آن دو مکان عزیز سر میزد.
با نمایان شدن بنای بزرگ هتل پارس در مسیر ورودی شاهگلی، فرمان را به سمت خروجی چرخاند. به مقصد رسیده بود و با خستگی ماشین را به واله ی هتل تحویل داد و سمت پذیرش روانه شد.
هر بار که به تبریز می آمد در آن هتل اقامت کرده و از رفتن به خانه ی فامیل ها اجتناب میکرد.
به هوای معراج آمده بود و میخواست تنها باشد و در شهر عشق با خیال گمشده اش خاطره بازی کند.
از پنجره بیرون را نگاه کرد… کل شهر را میتوانست ببیند. یعنی معراج در یکی از آن خانه ها بود؟… یا همان موقع از تبریز رفته بودند؟
آهی کشید و نام معراج را با تمام دلتنگی اش زیر لب زمزمه کرد.
_معراج… خودتو به من نشون بده… دلم لک زده برای دیدنت… حتی راضی ام زن و بچه داشته باشی ولی فقط یه بار هم که شده ببینمت

غرق خیال معراج بود که گوشی اش زنگ خورد… نام افرا روی صفحه لبخند بر لبش نشاند. این دختر همیشه با انرژی و شلوغ بازی هایش او را میخنداند و سرحال میکرد.
تماس را جواب داد و صدای پر از نشاط افرا در گوشش پیچید.
_ماری کجایی؟
_اول سلام بده بعد سین جیم کن
_سین سلامت جیم جمالت، حالا بپر در خونتون میام دنبالت
از لحن همیشگی افرا خنده اش گرفت. از همسر و همنشین آهیر انتظاری جز این نمیشد داشت. زن و شوهر مرزهای ادبیات فارسی را با واژه هایشان جابجا میکردند.
آهیر امانی استاد گیتارش بود که بعد از رفتن به تهران در آموزشگاه موسیقی با او آشنا شده بود و بعد بطور خصوصی در خانه اش آموزش دیده بود. در این رفت و آمدها با افرا همسر آهیر آشنا شده بود و چند سالی میشد که رابطه شان از دوستی معمولی فراتر رفته بود.
(افرا و آهیر شخصیت های رمان در پناه آهیر)

_تهران نیستم افرا
_رفتی صفاسیتی پدرسوخته؟ مجردی کدوم گوری پاشدی رفتی؟
_تبریزم… برای کار اومدم

افرا از شنیدن کلمه ی تبریز جریان را فهمید و کمی از شدت لحنش کاست. مفهوم تبریز را برای مارال میدانست. چند سال پیش داستان معراج را با جزئیاتش از مارال درآورده بود و کل اینترنت را زیر و رو کرده بود تا شاید معراج را پیدا کند. ولی هیچ پیج و اکانتی به آن اسم وجود نداشت.
به مارال گفته بود این معراج دیگر چه گرازی است که در این زمانه نه اینستاگرامی نه توئیتری هیچ کوفت مجازی ندارد. مارال خندیده بود ولی افرا به احتمال دیگری نیز فکر کرده و نگران شده بود. احتمال دیگر این بود که شاید معراج در قید حیات نبود و به همین دلیل هیچ رد و نشانی از او در دنیای مجازی نبود. این احتمال را به مارال نگفته بود ولی دعا کرده بود که چنین چیزی نباشد و این دختر روزی دوباره عشق بزرگش را ببیند.

_پس به هوای یار رفتی

از اینکه افرا هم مثل خانجان دلیل رفتنش را فهمیده بود آهی کشید و گفت
_دو روزه بازم خیالش زده به سرم… اومدم تبریز که یکم هواشو نفس بکشم

افرا به روزهای عاشقی و حسرتی که از دوری آهیر میکشید فکر کرد و دلش برای مارالی که سیزده سال در حسرت معراج سر کرده بود گرفت.
_چی بگم مارال… میخوام بگم دعا میکنم پیداش کنی، ولی دروغ چرا امید ندارم بعد از سیزده سال به هم بر بخورین

سعی کرد سنگینی غمی را که روی قلبش نشست با نفس عمیقی سبک کند… این درد و حسرت چرا تمام نمیشد؟!
_بیخیال… آهیرت چطوره؟ سلام برسون بهش

میدانست افرا همیشه از شنیدت “آهیرت” ذوق مرگ میشود و نیشش باز میشود.
_آهیرم خوبه صب کن بگم سلام میرسونی

و صدایش را بلند کرد و رو به آهیر گفت
_عشق جان مارال سلام میرسونه بهت… رفته تبریز

آهیر در حالیکه مشغول کوک گیتارش بود بلند گفت
_بگو معراجتو پیدا کن برش دار بیار بریم دختربازی
_خفه شو

آهیر آن سمت گوشی بلند خندید و مارال هم به صدای خنده ی او و لحن عصبانی افرا خنده اش گرفت.
_ماری آخیر میگه معراجتو پیدا کن بیار بریم گوه خوری

سری به کلکل همیشگی آن دو تکان داد و با خنده گفت
_بگو از معراج فقط خیالشو دارم، اونم پایه ی دختربازی با تو نیست، با اصغر برو
_اصغر به هفت جد و آبادش خندیده با شوهر من بره الواطی، قطع کن توام خائن

جدی جدی تماس را قطع کرد و آخرین صدایی که مارال از پشت خط شنید صدای خنده ی بدجنس آهیر و صدای افرا بود که گویا به سمت آهیر خیز برداشت و گفت میکشمت!
از عشقی که بین آن دو بود همیشه لذت میبرد و آرزو میکرد کاش میشد او هم با معراج آن زندگی را تجربه میکرد…