((به نام خالق شکوفه‌ها))

«دچار»

نویسنده: مهرناز_ابهام
ژانر: عاشقانه_اجتماعی

تا به حال برایتان پیش آمده که در ترافیک، با راننده‌‌ی ماشین جلویی، درون آینه‌ی بغل ماشینش، چشم در چشم شوید؟
قصه‌ی من و او از یک چراغ قرمز و یک نگاه تصادفی در آینه‌اش شروع شد و به جاهایی رسید که نمی‌دانم او دچار شد یا من …

**

ظهر یک روز تابستانی در تهران است و من در صندلی عقب یک اسنپ نشسته‌ و آرزو می‌کنم کاش به جای آن شیشه‌ی باز که فقط هرم هوای گرم را به داخل می‌کشد، راننده کولر ماشینش را روشن کند.
پشت چراغ قرمز که توقف می‌کنیم آن باد گرم هم دیگر نمی‌وزد و گرمای سوزان، سنگین‌تر به تنم و پوستم می‌نشیند.
پوفی می‌کشم و شال صورتی‌ام را دور گردنم شل می‌کنم.
ترافیک طول خواهد کشید و نگاهم را به ماشین‌های کناری سُر می‌د‌هم تا حسرت خنکای درون ماشین‌های با  شیشه‌های بسته را بخورم و با سرنشینان ماشین‌های شیشه باز همدردی کنم.
نگاه گذرایم به آینه‌ بغلِ تویوتای شاسی بلند سیاه رنگی که چند قدم جلوتر از ماست می‌افتد و با خودم می‌گویم “تو دیگه چرا کولر روشن نکردی تو این ماشین؟”
دستش با سیگاری لای انگشتانش بیرون می‌آید. دلیلِ باز بودن شیشه‌اش در این گرما معلوم شد. ساعتِ بند مشکی‌اش و خالکوبی‌ای درست زیر بند که طرحش از این فاصله مشخص نیست توجهم را جلب می‌کند.
می‌خواهم نگاه بگیرم که راننده‌اش سرش را کمی پایین می‌آورد و در آینه‌ بغلش چشم در چشم می‌شویم.
فقط چشم‌های سیاه و ابروهای پهنش را می‌بینم و نگاهش میخ می‌شود روی صورتم. سریع رو می‌گردانم ولی هنوز سنگینی نگاهش را حس می‌کنم.
کلافه خودم را باد می‌زنم و یاد بادبزن‌های طرح چینی خانم علوی در دوران بچگی‌ام می‌افتم. آن زمان‌ها انگار هر زنی یکی از آنها در کیفش داشت و من مدام دنبال بادبزن مشکی توری خانم علوی بودم که با در دست گرفتنش حس پرنسسی می‌گرفتم.
با یاد کودکی و شادی‌های ساده‌اش اخم بین ابروهایم باز می‌شود و وقتی سرم را برمی‌گردانم باز او را می‌بینم که هنوز هم از قاب آینه نگاهم می‌کند.
به نگاه‌ها عادت دارم و رفتارش چیز عجیبی به نظرم نمی‌آید. به گوشی‌ام خیره می‌شوم تا آن نخِ نگاه بینمان پاره شود. ماشین‌های مقابلش حرکت کرده‌اند و او جلو نمی‌رود. انگار منتظر می‌ماند تا با ماشین ما در یک خط قرار بگیرد.
وقتی پراید اسنپ درست کنار ماشین او می‌ایستد کاملا سمت من برمی‌گردد و دقیق نگاهم می‌کند. پسری تقریبا سی و دو، سی و سه ساله است. پیرهن مردانه اسپورت مشکی به تن دارد، ته ریش و موهای خیلی کوتاه.
اجزای صورتش را نگاه نمی‌کنم و به مقابلم خیره می‌شوم تا رد شود و بگذرد.
کم کم طاقت راننده‌ها طاق شده و صدای بوق‌ها بلند می‌شود. کمی جلوتر می‌رویم و باز هم توقف؛
ترافیک‌ تهران آدم را پیر می‌کند.
ساعت ماشین را نگاه می‌کنم، خوشبختانه دیر نیست و برای رسیدن به شرکت عموی دُرسا زمان دارم.
بیرون را که نگاه می‌کنم چشمانم درست در قاب چشمان سیاهش قفل می‌شود. خیلی نزدیک شده و کم مانده آینه‌ی پراید بدنه‌ی ماشینش را خراش دهد. اگر دستش را دراز کند می‌تواند مرا لمس کند.
دیوانه! من اگر صاحب آن تویوتای مدل بالا بودم فاصله‌ی قانونی و حتی بیشترش را رعایت می‌کردم تا ماشین عروسکم خش نیفتد.
در حالیکه چشم از من نگرفته پک عمیقی به سیگارش می‌زند.
این دیگر کمی بیشتر از نگاه‌بازی‌های ناخودآگاهِ ترافیک است و چشمی برایش نازک می‌کنم و شیشه را بالا می‌دهم.
کمی بعد سیل ماشین‌ها حرکت می‌کند و سبز قطعا رنگ قشنگی‌ست.
از چند خیابان اصلی و فرعی رد شده‌ایم و باز هم پشت چراغ قرمزی در یک تقاطع متوقف می‌شویم.
از دیدنش دو ماشین آنطرف‌تر تعجب می‌کنم و آیا مسیرمان یکیست یا تعقیبم می‌کند؟
سماجتش باعث می‌شود کمی استرس بگیرم و اینبار سعی می‌کنم دقیق نگاهش کنم تا شاید کمی از شخصیتش و هدفش سر در بیاورم.
آرنجش لب پنجره ماشین است و انگشتش را با ژستِ تفکر گوشه‌‌ی لبش گذاشته و مرا نگاه می‌کند.
هیچ لبخندی ندارد و مابین ابروان سیاهش گره‌ای هست. گرهِ یک اخم طولانی مدت. بینی‌اش کمی درشت، استخوانی و مردانه است و می‌اندیشم که اگر عمل می‌کرد از جذابیت تیزِ صورتش حتما کم می‌شد.
لب‌های معمولی و فک معمولی دارد ولی چیست که این اجزای معمولی را در کل اینقدر جذاب نشان می‌دهد؟
قطعا نگاهش و صلابت و اعتماد بنفسی که دارد.
شبیه مزاحم‌ها نیست، استرسم از تعقیبش کم می‌شود ولی انگار در نگاهش روباهی کمین کرده.
چشمانش عجیبند. و نگاهش عجیب‌تر.
وقتی مقابل شرکت تهامی از اسنپ پیاده می‌شوم او هم متوقف می‌شود و آب دهانم را از تعجب قورت می‌دهم.

با اخم نگاهش می‌کنم و با قدم‌های سریع سمت شرکت می‌روم.
همینکه از ماشین پیاده نشد و برای صحبت و شاید پیشنهاد آشنایی جلو نیامد، جای شکر دارد و امیدوار می‌شوم که تعقیبش تمام شد و خواهد رفت.
خاطر‌ه‌ی خوشی از پیشنهادها ندارم. مخصوصا پیشنهادهای عاشقانه‌ی ازدواج. از عاشقان سینه چاکی که با درخواست ازدواج جلو آمده و بعد از شنیدن اصلِ زندگی من عقب‌گرد می‌کنند، به قدر کافی منزجرم.

وارد ساختمان شرکت می‌شوم. برای مصاحبه شغلی آمده‌ام. دُرسا به من اطمینان استخدام در شرکت عمویش را داده ولی با اینحال استرس و هیجان باعث تند تپیدن قلبم می‌شود.
شلوار جین یخی جذب، کفش کالج طوسی، مانتوی تابستانی سفید و شال صورتی روشن لباس‌های من است و با دیدن خانم‌هایی که با مقنعه این طرف و آن طرف می‌روند، از استایل راحتم پشیمان می‌شوم.
_سلام، روزتون بخیر. من دوست خانم درسا تهامی هستم گفتن بهتون اطلاع دادن

منشی با لبخندی تائید و نگاهم می‌کند و
با تعارفش روی مبل چرمی می‌نشینم. اطراف را نگاهی می‌کنم و از دیدن کسی که از در وارد شد چشمانم گرد می‌شود. آن مردِ توی ترافیک است! دنبالم تا اینجا هم آمده و از کلافگی سرفه‌ای می‌کنم.
نگاهم می‌کند و خونسرد کنارم روی مبل سه نفره می‌نشیند. بوی خوش ادکلن گرانقیمتش در بینی‌ام می‌پیچد. سوالی نگاهش می‌کنم به معنی “چرا اومدی دنبالم؟” و انتظار دارم لب به سخن باز کند ولی او هم سوالی سر تکان می‌دهد به معنی “چیه؟” و خونسرد پا روی پا می‌اندازد. طوری که انگار برای من نیامده و از اولش مقصدش همین شرکت بوده. گیج می‌شوم و تصمیم می‌گیرم تا خودش حرفی نزده چیزی نگویم. شاید واقعا دنبال من نیامده و اینجا کاری دارد. نباید خودم را ضایع کنم.
دختر منشی با کاغذی در دست از اتاق مدیر خارج می‌شود و رو به من می‌پرسد:
_ببخشید اسمتون چی بود؟

او مشتاق‌تر از منشی برای دانستن اسمم نگاهم می‌کند. چشمان سیاهِ وحشی و سرکشی دارد. درست مثل یک روباهِ کمین‌کرده.
رو به منشی جواب می‌دهم:
_لی‌لا یزدان‌پناه (Lila)
_خانم یزدان‌پناه این فرم رو لطفا پر کنید بعد برید پیش آقای تهامی

فرم را از منشی می‌گیرم و او به مرد کناری من نگاه می‌کند و با لبخندی پررنگ‌تر از لبخندی که به من زده بود می‌پرسد:
_شما چه امری داشتید؟

او زیادی جذاب است و منشی حق دارد که زیادی تحویلش بگیرد. چند ثانیه چیزی نمی‌گوید. آرنجش را حایل دسته مبل کرده و دو انگشتش را به شقیقه‌اش چسبانده. انگار دنبال بهانه‌ای برای حضورش می‌گردد.
با تعللی که در جواب دادن می‌کند مطمئن می‌شوم که دنبال من آمده.
_منم فرم استخدام می‌خوام

صدای بم و گیرایی دارد. خیلی بم و بلند. ابروهایم بالا می‌پرد و برمی‌گردم متعجب نگاهش می‌کنم. با آن ماشین چند میلیاردی‌اش می‌خواهد فرم استخدام پر کند! عجب مارموزی است.
_میدم خدمتتون. کسی معرفیتون کرده؟
_خیر، سابقه‌م کافیه

این آدم خدای اعتماد بنفس است انگار. با اینکه دروغ می‌گوید ولی کوچکترین لرزش یا تُپقی در لحنش نیست.
انگار با دو بچه کودکستانی احوالپرسی می‌کند. به همان راحتی و بی‌اهمیتی.
دختر منشی فرمی هم به او می‌دهد.
_رزومه دارید؟
_فردا میارم

و من مطمئنم او حتی نمی‌داند این شرکت در چه زمینه‌ای فعال است.
عصبی خنده‌ام گرفته و به جای پر کردن فرم، منتظرم تا ببینم او چه خواهد کرد.
خودکاری از روی میز مقابل برمی‌دارد و چیزهایی روی کاغذ می‌نویسد.
منشی که روی صندلی‌اش می‌نشیند آن صدای بم را می‌شنوم که می‌گوید:
_لی‌لا…

جا خورده نگاهش می‌کنم. آرام و اخمو می‌گویم:
_بهتره برید از اینجا. چه معنی داره دنبال من راه افتادین

عمیق نگاهم می‌کند. از حس چشمانش یک جوری می‌شوم. انگار این آدم می‌خواهد با نگاهش به درونم رسوخ کند.
گرگی در نگاهش نیست. گرگ روراست است و نگاهش اعتراف به دریدن می‌کند. این آدم دقیقا همان روباهی‌ست که قصدش را نمی‌توانی بفهمی.
_معنی اسمت رو بگی میرم

تُن صدای دورگه و بمش در ذهنم پررنگ تثبیت می‌شود. دخترها به این صدا می‌گویند سکسی.
فرم را پر نکرده روی میز می‌گذارد و دختر منشی گیج‌تر از من نگاهش می‌کند.
_دلیلی نداره معنی اسمم رو به یه غریبه بگم، ولی میگم چون می‌خوام برید و دست از سرم بردارید

فقط سر تکان می‌دهد و وقتی انگشتش را به لبش می‌کشد به لبهایم چشم می‌دوزد.
نفس کلافه‌ای از نگاهش می‌کشم و بی‌حوصله می‌گویم:
_لیلا Lila در ترکی یعنی رنگ یاسمنی. بنفش روشن
_تُرک هستی؟

و منی که جواب سوالش را نمی‌دانم. تُرکم؟ کُردم؟ عربم؟ کسی چه می‌داند!
_قرار شد برید
_بله؛ روز خوش

بلند شده و با چند قدم از شرکت خارج می‌شود.
منشی متعجب نگاهم می‌کند و می‌پرسد:
_این دیگه چی بود!… می‌شناختینشون؟
_نه