منو برد سمت ماشینش تا سوار بشیم.
اما من نمیخواستم بیشتر از این همراهیش کنم.
دستمو از توی دستش بیرون کشیدم و دیگه قدمی برنداشتم.
وقتی متوجه ایستادنم شد خودش هم ایستاد و سرش رو چرخوند سمتم.
زل زدم توچشمهاش وپرسیدم:

-کی بهت خبر داد !؟

نفس عمیقی کشید و جواب داد:

-مونا…

حدس میزدم کار مونا باشه.لبهامو روهم مالیدم و چشمهامو بازو بسته کردم و بعد از چند دقیقه سکوت گفتم:

-من با تو جایی نمیام…

تعجب کرد هرچند این تعجب خیلی هم واضح نبود.
اما جواب من نه احساسی بود و نه ناز و ادا !
دیگه نمیخواستم کنارش باشم چون بودن باهاش خوشحال کننده نبود.
واقعا نبود.

کنج لبش رو داد بالا و یک گام اومد سمتم و پرسید:

-نمیای !؟

سرم رو به طرفین تکون دادم و گفتم:

-نه نمیام! من با تو هیچ جا نمیام.

لبخندی تلخ زد و پرسید:

-شوخیه !؟

غمگین نگاهاش کردم و جواب دادم:

-نه…شوخی ای در کار نیست.من باتو هیج جا نمیام شهرام…

اومد سمتم.دستمو گرفت و گفت:

-میخوام ببرمت خونه.خونه ی من و تو!
دیگه نمیزارم کسی ازم جدات کنه
تا تهش کنارتم شیوا…

دستمو پس کشیدم و با اخم گفتم:

-گفتم که! دیگه نمیخوام باهات ادامه بدم…

چشمهاش روی صورت جدیم به گردش دراومد.
آره جدی بودم.
بیشتر از همیشه جدی بودم.
بیشتر از همیشه و هر لحظه!
دو دستش رو به پهلوش تکیه داد و انگار که نه منو بفهمه و نه درکم کنه سرش رو با تاسف تکون داد.یا به حال خودش یا به حال من…
اما در نهایت بعداز اینکه،چنددقیقه ای تو همین حالت مونده بود پرسید:

-چرا نمیخوای با من جایی بیای!؟ اصلا نیا…اوکی…بگو کجا میخوای بری !؟ کجارو داری بری !؟

وقتی اینو پرسید رفتم تو فکر.
راست میگفت.
من کجا باید میرفتم !؟
اصلا کجارو داشتم که برم؟
نه دوستی نه آشنایی نه جایی…..
ولی حتی اگه تو مجبور میشدم تا خود صبح تو خیابون بچرخم یا حتی گه کارم می رسید به کارتون خوابی باز دلم میخواست برم پیش شهرام.
شهرامی که باعث شده بود احساس کنم دیگه نتونم تو روی مادرم یا حتی پدر خودش نگاه کنم.

دسته ی کیفمو سفت گرفتم و گفتم:

-شده برم خیابون یا تو پارک میرم اما پیش تو نمیام!

داد زد:

-دِ خب جرا… ؟!

انگشت اشاره ام رو به سمتش گرفتم و با چشمهایی که اشک توشون حلقه زده بود جواب دادم:

-چون بخاطر این رابطه ی مسخره حالا همه از من متنفرت همه فکر میکنن من یه دختر عوضی ام که توی عاشق پیشه رو از نامزد مورد علاقه اش جدا کرده!

کنج لبش رو داد بالا و طعنه زنان پرسید:

-رابطه ی مسخره…

با لحن تندی جواب دادم:

-آره…رابطه ی مسخره…

مکث کردم و بغضمو قورت دادم چون نمیخواستم وسط کوچه بزنم زیر گریه…

برخلاف من که بخاطر این اتفاق خیلی چیزها آزارم میداد اون باخونسردی ای که مشخص بود دلش میخواد به من هم منتقلش بده گفت:

-بزار بگن…بزار هرکی هرچی دلش میخواد بگه.اصلا بزار هرچی دوست دارن فکر کنن.برای من مهم نیست…

ناخوادگاه صدامو بردم بالا و با اشاره به خودم گفتم:

-ولی واسه من مهمه!من نگاه های پدرتو به خودم محاله ثانیه ای از یاد ببرم.
میدونم که یه تصور وحشتناک از من داره…یه تصور بد!
وقتی با تاسف سرش رو تکون میداد دلم میخواست آب بشم و برم زیر زمین.
وقتی ازم‌می پرسید چی واسم کم‌گذاشته که انیکارو کردم دلم‌میخواست بمیرم!
زندگی با تو به چه درد من میخوره وقتی دیگه نه قراره روی خوش پدرتو ببینم نه قراره روی خوش مادرمو!
وقتی قراره آدم بده ی این اتفاق من باشم.منی که دیگه حتی روم نمیشه سرمو بالا بگیرم…

دستشو گذاشت رو سینه ستبر خودش و گفت:

-مهم منم که میخوامت و تا تهش هستم.پس گور بابای بقیه!

چطوری میتونست بگه گور بابای بقیه؟
این بقیه که میگفت خانوادمون بودن و من نمیتونستم بیخیالشون بشم برای همین با عصبانیت گفتم:

-من نمیتونم مثل تو فکر کنم! میفهمی؟ نمیتونم!

کم کم داشت اون روی سگش بالا میومد اما هی زور میزد خودش رو کنترل کنه.
اشاره ای به ماشینش کرد و گفت:

-الان هوا تاریک…بدموقعه اس.شهر پر آدم لجنه…بچه نشو! بیا برو سوار ماشین شو بریم خونه…

پامو زمین کوبیدم و با لجاجت و البته اطمینان زیاد گفتم:

-من باتو هیچ جا نمیاااام…