آوای توکا|

شاید جنون آمیز به نظر برسد ولی رد تماس نمی زنم تماس را برقرار می کنم .

شاید هم احمقانه به نظر برسد برای شنیدن صدایش بی اندازه دلتنگم .

انتظار دارم بر سرم فریاد بکشد ولی بغض است که به حنجره او و گوش های من تازیانه می زند .

– بی انصاف نبودی توکا .

سکوت می کنم . بغضم می خواهد خفه ‌ام کند .

می گوید :

– کجایی ؟ بگو نوکرتم به مولا میام دنبالت ‌.

اشکم می چکد :

– مبارکه شاه‌داماد .

– منو سگم نکن توکا بگو کجایی بیام دنبالت .

اه می کشم . سینه. ام درد می کند از حجم اندوه . از حجم دلتنگی .

به زحمت روی تخت دراز می کشم صدای خش برداشته اش سوهان دلم میشود .

– مگه با تو نیستم ؟

– گفته بودم عقدش کنی داغ خودم و بچمو به دلت می ذارم مهبد .

طاق باز دراز می کشم . نمی توانم به پهلو بخوابم دست روی شکمم می گذارم دخترکم بازیگوش است .

ورجه ورجه می کند . از همین حالا شیطنت دارد عین پدرش شر و شور است.

– لاکردار صوریه می فهمی ؟ صوریه ! هیچی بین من و اون نیست .

– برام مهم نیست .

دروغ می گفتم مهم بود . خیلی هم مهم بود از فکر اینکه تن آن زن را به اغوش بکشد .

از فکر اینکه بشرا سر روی بازوی سنگی اش بگذارد خواب و خوراک نداشتم .

از فکر اینکه روی پیشانی و لب های او هم عین من با لبانش داغ بگذارد . معده ام در هم می پیچید .

– بگو کجایی بیام دنبالت .

گوشی را می اندازم .کار از تهوع می گذرد . از تصور اینکه مهبد من . مرد من زنی دیگر را به آغوش بکشد می خواهم دل و روده ام را باهم بالا بیاورم .

در سرویس بهداشتی عق می‌زنم . دلم سبک نمی شود . از اندوهم کم نمی شود . حالم هم حتی بهتر نمی شود .

در سرویس بهداشتی وقت تلف می کنم که خسته شود خودش قطع کند اما قطع نمی کند . هنوز پشت خط است .

الو الو می کند تماس را قطع می کنم و بعد به گریه می افتم .

اشک می ریزم برای خودم . برای اویی که آغوشش دیگر فقط مال من نیست .

سر در بالشت پنهان می کنم و اجازه می دهم اشک هایم بالشت زیر سرم را خیس کنند .

#گذشته_

مادرم با دیدنم هین بلندی می کشد چونان که انگار روح یا اجنه به خود دیده است .‌

به گونه استخوانیش چنگ می زند :

– این چه سر و وضعیه دختر ؟ تو اینجا چیکار می‌کنی ؟

می خواهم از کنارش بگذرم که از بازو نگهم می دارد : توکا ؟

پلک میزنم که اشک نریزم . با این سروضع نمی توانستم در خیابان بمانم .

تا همین جا هم کم از لات و لوت های خیابانی متلک نشنیده بودم .

– مگه با تو نیستم ؟

سر در یقه فرو می برم رو ندارم که مستقیم در چشمان مادرم نگاه بدوزم و بگویم عین تفاله بیرونم انداخته اند .

– چی شده؟ با شوهرت حرفت شده مادر ؟

– عابد ….

– یا امام حسین ….

بغضم را قورت می دهم :

– اومد ..‌ا‌ومد اونجا آبروریزی کرد … هرچی دهنش اومد گفت وای مامان …

مادرم فغان می کند و دلی که خود به خودی خود آشوب بود را آشوب تر می کند .

– گفتم این پسره عاقبت زهرشو می ریزه بهمون به گوشت نرفت ذلیل شده .

نا ندارم . سر به چهارچوب در تیکه می دهم :

– راهم نمیدی بیام تو ؟

راه باز می کند . سلانه سلانه قدم برمی دارم .

مادرم می گوید : شوهرت کجاست که تو با این سروضع اینجایی ؟

دلم نمی خواهد جواب بدهم . حوصله ندارم .‌پشت سرم میآید .

– توکا ؟

بینی بالا می کشم : بیمارستان .

– اونجا چرا؟

سرگیجه دارم تلوتلو می خورم . مادرم بازوم را نگه میدارد .

– چته مادر ؟ چرا تلو تلو می‌خوری ؟

نمی توانم جوابش را بدهم چشمانم سیاهی میرود و از حال می روم .

بی رمق که چشم باز می کنم گریه مادرم تشدید می شود.

اورژانس را خبر کرده . تکنسین اورژانس بالای سرم است . انژیوکت دارم .

سرگیجه دارم چشم می بندم که سقف دور سرم نچرخد .

مادرم یک ریز باعث و بانی حال روزم الانم را نفرین می کند .

تکنسین های اورژانس می خواهند بروند .

مادرم می گوید نیازی به بستری شدن در بیمارستان نیست ؟

در جواب می گویند که افت فشار و افت قند خونی ساده است . نیاز نیست که در بیمارستان بستری شوم .

تمام مدت عمداً چشم بسته نگه میدارم که مادرم سوال پیچم نکند .

حالم به اندازه کافی بد است . حوصله جواب پس دادن ندارم .

حضور کسی را کنار خودم حس می کنم ترلان است . می پرسد : چت شده تو ؟

با ترلان راحت ترم . خواهر است همدمم است . تفاوت سنی کمی داریم . حرف هم را می فهمیم .

چشم می گشایم و او پیشانی نمدارم را می بوسد :

– حرف نمیزنی ؟

به سقف بالای سرم نگاه میدوزم عوض چشمان خیس خواهرم .

خودم را بالا می کشم . به متکا قدیمی تکیه می دهم .

– عابد اومد زهرشو ریخت رفت.

هیچ نمی گوید . تعمداً سکوت می کند که من برون ریزی کنم .

آه می کشم .

– اومده میگه من زیرخوابش بودم ترلان.

– خدا لعنتش کنه .

سیر تا پیاز ماجرا را می گویم و او ساکت می ماند عین مادرم وسط حرفم نمی پرد و ملامت نمی کند که گفتم فلان میشود و تو برعکس آن عمل کردی .

– اگه باور کرده باشه چی ؟

– نباید جلو مادرش کوتاه می اومدی .

صدای زنگ می آید . ترلان چشم تنگ می کند :

– کیه این وقت شب؟

پدرم نگهبان ساختمان بود . این وقت شب خانه نمی امد . شانه بالا می اندازم و ترلان به هوای باز کردن در از کنارم بلند میشود.

صدای کم جانش را می شنوم و قلبم تپش می گیرد کم مانده تا سنگ کوب کنم . تب می کنم .

او امده است .

و من رو ندارم که با او روبرو شوم .

اگر حرف های آن مردک را باور کرده باشد چه ؟