– بحث طرفداری نیست، فقط…

نذاشت جملم رو کامل کنم.

میون حرفم پرید و با لحنی عصبی غرید:

– طفره نرو تابش، میدونی منظورم چیه!

حالا نگاه و توجه مامان هم معطوف من شده بود.

نفس عمیقی کشیده و یه راست رفتم سر اصل مطلب:

– قانون و عرف میگه که عقد شما دو نفر باطله و مامان هنوز تو عقد باباست!

مامان هینی کشید و با چشم هایی از حدقه در اومده، دستش رو روی دهنش گذاشت.

خیلی زود چشماش پر شد و اولین قطره اشکش جاری شد.

حامد که گریه مامان رو دید، سیگارش رو خاموش کرده و به سمتش رفت.

پایین پاهاش زانو زد و با گرفتن شونه هاش، اونو به سمت خودش برگردوند.

سعی کرد اخماش رو کمی باز کنه و از اون قیافه گرفته و عصبیش بیرون بیاد؛ اما چندان تاثیر گذار نبود.

– خانوم قشنگم چرا گریه می‌کنی؟!

اتفاقیه که افتاده و نمیشه کاریش کرد.

تابش اومده اینجا تا با همفکری هم بهترین راه حل رو پیدا کنیم!

بجای این مرواریدای قشنگت از اون مغز خوشگلت استفاده کن تا بتونیم زودتر این مشکل رو هم پشت سر بذاریم، باشه؟

با تموم شدن حرفاش، مامان خودش رو توی آغوشش انداخت.

از لرزش شونه های ظریفش فهمیدم که بغضش ترکیده و داره خودش رو خالی میکنه.

حامد دستش رو روی موهای مامان گذاشت و حین نوازش کردنش، زیر گوشش قربون صدقش رفت.

از جا بلند شدم و ترجیح دادم که کمی تنهاشون بذارم.

از آشپزخونه خارج شده و به حیاط رفتم.

فضای خونه حسابی برام خفه کننده شده بود و تحملش سخت بود.

روی سکوی تراس نشسته و دم عمیقی از هوایی که داشت رو به خنکی می‌رفت، گرفتم.

هرچقدر هم که می‌خواستم ازش فرار کنم، باز هم خیالم بی اجازه به سمت دایان پرواز می‌کرد.

می‌خواستم اول مشکل بابا رو حل کنم و بعد برای مخفی کاری های دایان فکری بکنم، اما حتی برای لحظه ای از ذهنم بیرون نمی‌رفت!

گوشیم رو از جیبم بیرون اورده و شماره کیا رو گرفتم.

خیلی زود جواب داد و گفت:

– جانم خانوم، بفرمایید!

– سلام کیا یه زحمتی برات داشتم.

– امر کنین خانوم!

لبخندی زده و ادامه دادم:

– میخوام راجع به یه شخصی تحقیق کنی!

همه زیر و بمش رو بکش بیرون، چه گذشته چه الان!

– حتما؛

شما اسمش رو بگید تا من همه چیشو بکشم بیرون!

با مکثی گفتم:

– کمال احمدی!

از سکوت چند ثانیه ای که پشت خط برقرار شد، فهمیدم که کیا شناختش!

با صدایی تحلیل رفته تر، جواب داد:

– چشم خانوم، تا چند روز دیگه پروندشون روی میزتونه!

از عوض شدن لحنش و احترامی که یکدفعه به بابا گذاشت، خندم گرفت.

تلفن رو قطع کرده و به آسمون تیره، خیره شدم.

از چیزایی که کیا قرار بود برام بیاره، حسابی وحشت داشتم!

ندیده میدونستم دستش به چیزای کثیفی آلوده شده!

یعنی از کی درگیر این چیزا شده بوده؟!

اصلا برای چی، چه دلیلی داشته؟!

تا اونجایی که یادم میاد ما هیچ وقت مشکل آنچنانی توی زندگیمون نداشتیم!

درسته کمی دستمون تنگ بود یا بابا گاهی بدخلقی می‌کرد، اما مثل خیلی از خانواده های دیگه که با مشکلات اقتصادیشون دست و پنجه نرم می‌کردن و درگیر روزمرگی هاشون بودن؛ بودیم!

شاید سنم کم بود که متوجه خیلی چیز ها نمی‌شدم؛ یا اونا نمی‌ذاشتم چیزی بفهمم و تو همون خیال خام بچگیم بودم!

باید هرچه زودتر از مامان راجع به اون روزها و چیزایی که ممکن بود من ازشون بی‌خبر باشم، می‌پرسیدم!