نامحسوس نیشم شل شده بود که صدای محمدابراهیم لب هایم را بهم دوخت.
بار اول بود بلندتر از حد معمولش حرف می زد.
دو برادر کاملاً متضاد هم بودند، همان قضیه ی قطب های ناهمنام آهن ربا…

– زنگ زدم پلیس پیداش می کنن آروم باش حاج خانم بلایی سرش نیومده ان شالله.

حال بدشان قلبم را می فشرد‌.
چگونه به آدم هایی پشت می کردم که روزهای بد تنهایم نگذاشته بودند!
نگاهم به او و هوش و حواسم در طبقه ی پایین می چرخید.

– چیشد وا دادی؟ برو بگو نه دیگه!

مسخره می کرد.
دو دلی ام او را عصبی کرده بود!
چرا هنوز بعد از سال ها نمی توانستم او را بشناسم؟
پشت اخم و تخم های همیشه در هم او هزاران هزار حس وجود داشت.

– مهراب…

لحن و نگاهم کار خودش را کرده بود که به اتاقش اشاره زد.

– بیا برو تو!

با ورودم به اتاق در را به هم کوبید.
برای روشن کردن لامپ باید دستش را از روی شانه ام رد می کرد و با انجام این کار دستش روی شانه ی برهنه ام ردی از گرما به جا گذاشت.
در روشنایی کم جان اتاق او را نگاه می کردم. فرصتی که دو سال در انتظارش سر کردم حالا به دست آورده بودم.
او نیز کلافه و شاید دلتنگ بود.
نگاه تبدارش را به سختی از چهره ام برداشت.
پشت کردن به من در آن لحظات کار آسانی نبود.

لااقل طبق شنیده ها او باید حالا از زور مستی یا عربده می کشید و یا کارهای غیرمعقول می کرد.

– چقد مونده؟

منظورش را نمی فهمیدم.

– چی؟

کاپشن بادی اش را به طرفم گرفت.

– چقدر از موعد صیغت به برادرم مونده؟

تور آویزان شده از موهایم به زیپ کاپشن گیر کرده بود و هر لحظه بیشتر حالم را از موقعیتم بهم می زد‌.

– چیشد؟
انقدر خوش گذشته که حساب روزاش دستت نیست!

هیچ چیز به اندازه ی تکه و طعنه های او آزار دهنده نبود. با حرص تور را از زبانه ی زیپ بیرون کشیدم.

– صیغه نبودم.
امشب عقد و عروسی با هم بود، حاج خانوم…

خودش دنباله ی حرفم را گرفت.
او این باغ آفت زده را بهتر از من می شناخت.
ظاهر زندگی حاج آقا فیضی بی عیب و نقص بود اما باطنش نه…

– ترسید تو نامزدی پسرش بزنه بالا و بر…ینه به شب حجله و مراسم تحفه گرفتنشون نه؟

از بی پروا حرف زدنش گر گرفته بودم.
دود سیگار در اتاق کوچکش پیچیده و پنجره های بسته هر لحظه نفسم را بیشتر تنگ می کرد.
حالا راحت تر نگاهم می کرد.
در مرام و مسلک مهراب چشم به ناموس دیگری داشتن حرام بود.

– منو از اینجا می بری؟

گوشه ی لبش را زیر دندان کشید.

– پی همه چیز و مالیدی تنت؟
تهش باز قراره برگردیم تو همین خونه ها!

سر تکان دادن تنها واکنشی بود که از پس حال بدم بر می آمد.
با دست پاچگی لنگه ی پنجره ی زنگ زده ی اتاقش را باز کردم و دمی عمیق از هوای سرد بیرون گرفتم.

– چیشد نفست تنگ شد؟

بی حواس از موقعیتی که در آن بودم پشت چشمی نازک کردم و دستم را در هوا تکان دادم.

– قول داده بودی سیگارو ترک کنی!

بطریی که روی میز بود را سر کشید و پک عمیق تری به سیگارش زد.
قصدش حرص دادن من بود.

– آدم بی صاحاب سرخود میشه.

با لجبازی به جان پوست لبم افتاده بودم.
در روشنایی اتاق سرخی چشمانش بیشتر به چشم می آمد.

– حواست هست چی به سر خودت آوردی؟

هر دو تلخ و طلبکار بودیم و من بیشتر نگران او بودم!
اویی که هیچکس را نداشت…
دو طرف پنجره ها را باز کرد و سرکی در پشت بام کشید.
تمام سهم او از خانه و خانواده ی پدری اش همین آلونک شش متری در پشت بام بود.
دست از کنکاش کشید و ساک گوشه ی تخت را چنگ زد.

– حواسم پرت یه بی معرفت شد از خود خرم غافل شدم.
نمی پسندی برگرد پایین هنوز منتظرتن!

غیظ کرده از کنارش گذاشتم.
لعنت به لرزش صدایم و سستی پاهایم، تمام آن روزهایی که خیال می کردم او را فراموش کردم پوچ بود.

– همین بی معرفت تا شنید برگشتی همه چیز و ول کرد اومد اما اگه نمی خوای باشه می رم پیش…

دستش با حرص شانه ام را گرفت.

– بخوام نخوام امشب پای تو، توی حجله ی داش بزرگه باز نمی شه ترمه!

بعد از دوسال شنیدن نامم از زبانش ذوق زده ام کرده بود.
اصلاً بودن برای پسر ممنوعه ی حاج آقا فیضی حس و حال دیگری داشت.
حسی مثل کودکی هایم. مانند داشتن تنها عروسک مو فرفریی که در میکروفون کوچکش آهنگ لیلا فروهر را می خواند و حسرت بقیه را در پی داشت.

بعد از کمی فکر با عجله در اتاق را قفل کرد و با گرفتن شماره ای به قول خودش ماسک ماسک را دم گوشش گذاشت.

– حاجی ماشین می‌خواستم.

نگاه پر حرصی به لباسم انداخت و غرید:

– بیاد سید آباد.

صدای قدم های کسی در راهرو می آمد، صدایش را پایین آورد.

– تا پنج دقیقه دیگه پایینم زود بیا دمت گرم.

با قطع شدن تماس تنم را به سوی پنجره روانه کرد.
قبلاً یک بار از این پنجره گریخته بودم.

هیچ شک و شبهه ای روی حرف هایش نداشتم.
در را باز کرد و قبل از آن که کسی داخل اتاق را ببیند بیرون رفت.
دوام نیاوردم با کنجکاو جلو رفته و گوشم را به در چسباندم.
صدای حاج فیضی بود.

– کجاست؟

حسی در درونم تکان تکان می خورد که این سوال و جواب خواستن مربوط به من بود.

– چی حاجی؟
باز چی گم کردی اومدی پی پسر ناخلفت؟

اختلاف این پدر و پسر تمامی نداشت.
اصلاً عادی بود حرف های حاج فیضی مانند یاسینی بود که در گوش مهراب خوانده می شد…
همان قدر نامفهوم و بی اهمیت.

– زن برادرت، دختر اوس اسد، نذار ماجرای پول ها تکرار بشه پسرجان، نذار!

از وحشت پاهایم سست شده بود.
می ترسیدم از لج بازی های مهرابی که تمام این سال ها با خانواده اش کج افتاده و خودش را به بیراهه کشانده بود.

– اتفاقاً امشب شب برملا شدن رازهاست حاجی دو سال الکی پسرتو دادی زندون، دزد پولات خورد و گردن کلفت شد و ناموس دزدی کرد.

درکی از حرف هایش نداشتم. دو سال پیش چه اتفاقی افتاده بود!؟
حاج فیضی اما انگار خوب درد پسرش را می دانست که دلجویانه گفت:

– بگو کجاست عروس محمد؟
بگو بذار از فردا بتونم سر بلند کنم بین اهالی محل.

بغض نداشتم اما اشک تمام صورتم را پوشانده بود.
لعنت به من و لعنت به دل سرکشم…
چه کرده بودم با پیرمردی که در این دوسال کم از باباجان نثارم نکرده بود.

– اومدی دنبال کسی که خودتم می دونی اول واسه من بود بعد زدیش به اسم پسر بزرگت!

هر لحظه منتظر باز شدن در اتاق بودم که وارد شد و با دست اشاره به بلند شدنم کرد.

– الان وقت وا دادن نیست یالا راه بیفت.

پای رفتن نداشتم.
عجز و لابه ی حاج فیضی کار خودش را کرده بود.

– مهمونا رفتن؟

پا بلند کرد و با یک جهش روی پشت بام ایستاد.

– چیه نکنه می خوای برگردی؟

با دو دست دامن لباس عروسم را بالا گرفتم.

– با این چجوری بیام؟

نچ نچی کرد.

– بگو با حرف های حاج آقام شل کردی!

صورتم را میان دستانم گرفتم.

– اونا به من بدی نکردن، ب…بیا بریم پایین بگیم بگیم ما همو می خوایم.

با کف دست به پیشانی اش کوبید.

– خرم مگه؟
الان اون‌ پایین بساط چک و شرخری پهن می شه برم بگم چی؟
عروس برادرم و می خوام؟

متوجه قسمت اول حرف هایش نشده بودم که با بالا گرفتن سر و صدا روی دستانش خم شد.

– دو دیقه وقتته اومدی تا تهش نوکرتم نیومدی اون پایینم نرو آق داماد امشبو می ره بازداشتگاه
حجله پِر…!