تردید را کنار گذاشتم.
با این که گفته بود اما سر و صدای طبقه ی پایین استرسم را بیشتر می کرد.
خانه ی حاج فیضی و این ماجراها!…
من آن ها را نابود کرده بودم اما جواب پس دادن به بقیه آسان تر از جواب پس دادن به خودم بود.
به جای رفتن از پنجره در را باز کردم و از روی نرده سرک کشیدم.
کسی این سوی راهرو نبود.
در خر پشته را با سر و صدا باز کردم و بیرون رفتم.
به جای استفاده از نردبان می خواست بپرد!

– مهراب!

سریع سر چرخاند. نگاهش به پنجره ی اتاق خشک شده بود.

– اومدی؟

با تکان دادن سرم دست دراز کرد.

– بیا بفرستمت پایین.

توپ و تشر او و سنگینی لباس پایین رفتنم را دشوار می کرد اما بالاخره از سر گذراندم.
حالا سر و صداهای خانه ی حاج فیضی پشت سر مانده بود و من وسط حیاط زینب سادات انتظار مهراب را می کشیدم.
چند پله ی آخر نردبان را پرید و کنارم ایستاد.

– بزن بریم.

باورم نمی شد چند ساعت پیش در اتاق عقد برای زشتی لباس عروسم در دلم غر می زدم و حالا همان لباس را در خاک و خُل می کشاندم که بتوانم فرار کنم.
در را باز کرد و سرکی به اطراف کشید.
در کوچه ی پشتی سر و صدا هنوز پا برجا بود و خلوت این خانه ها از صدقه سری عروسی پسر حاجی محله بود که به لطف من بهم خورد.

– بیا جلو دیگه!

سوت بلندش راننده ی آژانس را به خودش آورد.

– سایز بالا تنه‌ت کوچیک تر شده، اگه تا این حد دقتم برات کافیه بپوشون سر و سینه ی سگ مصبتو یارو رسید!

با هر تکان ماشین او نزدیک تر می شد و من بعد از آن نگاه داغش سعی در دوری کردن داشتم. لااقل امشب آن هم وقتی مستی در سرش بود و هیچ محرمیتی بینمان نبود.

– حاجی چشمات ضعیفه؟

فقط من آن لحن خونسردش را می شناختم.
با بالا آمدن سرم راننده نگاه از آینه برداشت.

– چطور؟

کنارم کشید و از بین دو صندلی سرش را جلو کشید.

– اینجا پیست اسب سواری نیس که هر دست انداز و مانه می بینی و می پری، غلاف کن، نگاتو بدوز به جلوت!

مرد سری با تاسف تکان داد.

– چی می گی پسر ادب داشته باش!

نچی کرد و دستش را با حرص روی شانه اش کوبید.

– نشد دیگه عمو، منو نگاه کن این دختری که باهامه، عروسه ورداشتم از مجلسش فرار کردم داماد اگه گردنش نشکسته برادرم بوده ولی نذار شب دومادیم پام به بازداشتگاه باز شه نگاتو بنداز جلو که گردنت نشکنه!

مرد سکوت کردن را ترجیح داد و به جای او من به لرزه افتادم.
مهراب همین بود. همین قدر کله خراب و بی مراعات.

بی هدف سومین چهارراه را رد کرده بودیم که راننده بالاخره به حرف آمد.

– کجا ببرمتون پسر ناخلف حاج آقا فیضی!

پس او را می شناخت.
سرش را از روی گوشی بلند کرد.

– تا ساعت دوازده خیابونا رو چرخ بزن.

مرد شاکی شد.

– یعنی چی پسر مگه علاف توام؟ اگه چیزی نمی گم حرمت پدرتو دارما!

جا به جا شد.

– کرایه تو می گیری عمو داغ نکن دوبله حساب می کنم باهات.

کار هر کس نبود حریف زبان او شدن.
بالاخره گوشی را در جیبش چپاند و دست روی صندلی انداخت.

– خب!

دست از کندن لاک هایم کشیدم.

– خب؟

خندید و من دلم رفت برای پسری که دو سال تمام در خواب هایم نیز اخم داشت.

– ذوق چی می کنی؟
خوبت شد خودتو آواره کردی؟

اگر ضد حال نمی زد که مهراب نبود.
لب برچیدم:

– چرا یجور رفتار می کنی که انگار از بودن پیشم ناراحتی؟

سرش را کنار گوشم کشید.

– جمع کن لب و لوچه رو!

با حرص نفسم را بیرون دادم.

– اه!

صدای دندان قروچه اش را می شنیدم. الان بود که قاطی کند…
دست مشت شده اش که بالا آمد به صندلی چسبیدم.
از او نترسیدن کار هر کسی نبود و این را به هیچ عنوان غلو نمی کردم.
با سر دو انگشت لبه های کاپشنش را گرفت و به هم نزدیک کرد.

– عمو برو طرف های مولوی…

از قصد مولوی را انتخاب کرده بود.
آن جا پر بود از خاطرات اندک روزهایی که با هم داشتیم.
شیرینی استرسی که او را از زیر چشم می پاییدم هنوز زیر زبانم بود.
وقتی که با بار خریدهای زیاد به عشق دیدن او تا مولوی می آمدم و هر بار او با کلی اخم و تخم بدرقه ام می کرد.

” کجا نگاه می کنی ور پریده بجنب بریم دیر شد.”
” چی داره این خیابون طول و دراز که هر بار منو تا اینجا می کشونی؟ ”

صدای تشر های عمه در گوشم زنگ می خورد.
یاد آن روزها هنوز زنده بود.
من هر کدام از آن روز ها را هفته ها زندگی کرده بودم تا این بی معرفت بیاید.

شب بود و خیابان ها خلوت.
با توقف ماشین راننده با تعلل در را باز کرد و پیاده شد.

– چی می گفتی؟

کلاهی که موهایم را پوشانده بود روی گوشم هایم کشیدم.
به جز چند طره روی صورتم ردی از فرفری های درشتم نبود و او حریصانه به دنبالشان می گشت.

– از این که پیشتم ناراحتی؟

جواب نداد. مطمئن بودم اگر تا صبح هم نگاهش نمی کردم حرفی نمی زد.
سرم را بالا کشیدم.
سوالم را فراموش کرده و با دلتنگی چهره ی مردانه اش را نگاه می کردم.
زخم روی پیشانی اش که تا کنار ابرو خط گرفته بود. چشمان قهوه ای تیره اش را که حالا به سیاهی می زد.
ته ریش کم و بینی شکسته اش…
سر هم که می کردم هیچ چیزی نداشت که مانند رمان و قصه ها به چشم بیاید اما برای من همین چهره ی ساده دنیایی بود.

– یبار بهت گفتم برا من نباشی تا عمر داری دختر خونه بابات می مونی نگفتم؟

بی آن که چشم از چهره اش بردارم جواب دادم:

– گفتی…

دست دیگرش را روی صندلی شاگرد گذاشت و شانه های پنهش به جلو خم شد.

– پس داشتی چه غلطی می کردی امشب؟
زیر قول و قرارات با مهراب می زدی چشم طلایی؟

مهراب