نشستم رو کاناپه و پاهام و تو شکمم جمع کردم..
– وقتی می تونم منت کشی کنم که یه دلیل قانع کننده داشته باشم.. الآن زنگ بزنم چی بگم؟ هر دلیلی بیارم بعدش میران یه جوری رفتار می کنه که خودم سنگ رو یخ بشم!
– حالا مگه جرم کردی که می ترسی؟ فوقش دو بار می توپه بهت تموم می شه میره دیگه.. بیخودی بزرگش نکن.. نگفتم بهت دست پیش و باید بگیری که پس نیفتی؟ اصلاً زنگ که زدی تو براش از پشت همون گوشی قیافه بگیر که بفهمه رئیس کیه!
قبل از اینکه چیزی بگم خودش مکثی کرد و ادامه داد:
– ولی خودمونیما.. به نظر من که اول و آخر رئیس خودشه.. در عین کله تبر بودن یه جور عجیبی خفن طور رفتار می کنه که آم دهنش باز می مونه.. آخه کدوم آدمی واسه بهم زدن مراسم خواستگاری دوست دخترش.. ماشین خواستگار بدبخت و می دزده؟
– تو میگی خفنه.. من از دیشب که فکرش و می کنم دلم می خواد یه قطره آب بشم و برم تو زمین! آخه بدبختا مگه چیکار کردن؟ یه خواستگاری اومدن که بعدشم می خواستن جواب منفی بشنون.. چرا باید هم خودش و این شکلی تو دردسر بندازه هم اون بیچاره ها رو؟
– اه اه اه.. بیخودی ادای آدمای نوع دوست و درنیار.. اصلاً می دونی چیه؟ تو لیاقت همچین دوست پسری و نداری.. قربون دستت حالا که داره یه تیپا به ماتحتت می زنه تو هم بوسش کن بذارش رو طاقچه.. شاید یه نیازمند بدبختی مثل من پیداش کرد و برش داشت. قول میدم بهتر از تو ازش مراقبت کنم!
وسط اون حال خراب و نامیزونم خندیدم و گفتم:
– آفرین نخندون من و.. اعصابم خرابه به خدا!
– بیخود خرابه.. پاشو بیا اینجا حرف بزنیم باهم!
– نه حسش نیست!
– یعنی چی حسش نیست؟ دانشگاه هم که نمیریم تا ظهر بمونی خونه خودخوری کنی که چی؟ یه کم حرف می زنیم آروم که شدی از همینجا میری سرکارت!
نگاهی به ساعت انداختم و گفتم:
– باید دوش بگیرم.. تا برسم ظهر می شه!
– خب بشه.. ناهار و همینجا می خوریم.. منم تنهام کسی نیست خونه.. زود پاشو بیا!
– خیله خب میام.. فقط بیخودی تدارک نبینیا!
– زر نزن بابا.. منتظرم!
با خنده بیشعوری گفتم و گوشی و قطع کردم.. شاید مکالمه با آفرین می تونست یه کم فکرم و از زنگ نزدن میران منحرف کنه..
هرچند که با طناب پوسیده خودش رفتم ته چاه ولی خب اون بدبختم که مثل من فکرش و نمی کرد میران انقدر پیگیر باشه.. که بخواد خودش ته و توی غیب شدن من و دربیاره و همه چیز و بفهمه!

*
– درین جان؟ کجا میری؟
با صدای زن دایی که بازم توی راه پله خفتم کرد.. چشمام و محکم باز و بسته کردم و چرخیدم سمتش.. دیشب تونستم از دستش قسر در برم و حالا.. مطمئناً می خواست درباره حرفایی که توی اتاق زدیم و خودم هیچی ازش یادم نیست بپرسه..
– جانم؟ میرم پیش دوستم.. از اونجا هم میرم سرکار!
برعکس دیشب که حسابی دمغ شده بود از اتفاقی که جلوی در خونه ما افتاده بود.. حالا سرحال به نظر می رسید و قبل از اینکه بپرسم چی شده خودش گفت:
– دیدم دیشب ناراحت شدی.. گفتم خبر و به تو هم بدم از فکر و خیال دربیای!
– چه خبری؟
– الآن داییت زنگ زد.. گفت با پدر آقا پیام تماس گرفته و جویای شکایت دیشبشون شده که اونم گفته.. از کلانتری تماس گرفتن و گفتن یه ماشین با مشخصاتی که اینا دادن پیدا شده.. شماره پلاکم همون بوده.. الآن داشتن می رفتن تحویل بگیرن..
بی اختیار لبخند عمیقی رو لبم نشست.. چه عجب یه بار زن دایی خوش خبر شد و با حرفش حال من و خوب کرد و یکی از دغدغه هام کم شد..
– واقعاً؟
– آره به خدا.. منم مثل تو خیلی ناراحت شدم که دیشب و جلوی در خونه ما این اتفاق افتاد.. ولی خدا رو شکر انگار خدا نخواست بیخودی آبرو حیثیتمون بره!
تو دلم پوزخندی به زن دایی زدم که فکر می کرد ناراحتی من به خاطر اینه که این اتفاق جلوی در خونه ما افتاده.. خبر نداشت که همه دلهره من به خاطر میران بود که واسه هیچ و پوچ خودش و تو دردسر انداخت و حالا بازم بهم ثابت کرد حواس جمع تر از این حرفاس که بخواد خودش و تو مخمصه بندازه و حداقل از این جهت لازم نیست عذاب وجدانی داشته باشم!
الآن دیگه بیشتر از قبل بهش مدیون شدم که با هر هدفی.. من و از مراسم جهنمی دیشب که مثل شکنجه بود برام.. نجات داد و حالا که ماشین پیدا شده بود دیگه نمی تونستم به خاطر این لطف ازش تشکر نکنم.. حتی اگه می خواست پشت گوشی با حرفاش سنگ رو یخم کنه!
واسه همین خواستم سریع خدافظی کنم و برم که گفت:
– واسه خواستگاری هم اصلاً ناراحت نباش.. یه کم که از شوک این اتفاق بیرون بیان زنگ می زنن دوباره هماهنگ می کنن.. به نظر نمی رسید از اون آدمایی باشن که بخوان این اتفاق و یه جور بدیمنی بدونن و دیگه سمت دختر اون خونه نرن..