مطمئناً از کل حرفم.. فقط به «خونه خودمون» توجه کرد که لبخند از رو لبش رفت و صورتش رنگ گرفت.. حق داشت.. من آدمی نبودم که زیادی خودم و عجول نشون بدم و از همون اول این مسئله رو که هدفم ازدواجه مطرح کنم چون اینجوری بیشتر شک می کرد به صداقتم.. واسه همین با هدف آشنایی بیشتر جلو رفتم و حالا.. وقتش بود درین و وادار کنم که یه کم.. جدی تر به رابطه امون نگاه کنه!
داشتیم وارد مرحله جدید زندگیمون می شدیم و جدا از همه نقشه ها و برنامه هام.. به نفعم بود که هرچه زودتر برسم به اون نقطه مورد نظر.. قبل از اینکه بخوام.. به کل پشیمون بشم از همه چی و دور پروسه ای که انقدر براش زحمت کشیدم و با یه تصمیم مزخرف احساسی.. خط بکشم!
فکر می کردم در جواب حرفم یا سکوت می کنه.. یا یه جوری بحث و می پیچونه که از مسیر منحرف بشه ولی با نهایت زیرکی جواب داد:
– مطمئنی انقدر حافظه ات خوبه که تا اون موقع تو ذهنت بمونه؟
می فهمیدم چرا این و پرسیده.. داشت غیر مستقیم به زمان دقیق اون روز اشاره می کرد که گفتم:
– یه جور میگی اون موقع انگار قراره چند سال دیگه باشه.. در صورتی که شاید حتی به یه سال هم نکشه پس.. مطمئناً تو ذهنم می مونه!
اینبار دیگه تعجبش و پنهون نکرد و با ابروهای بالا رفته زل زد بهم که سرم و به چپ و راست تکون دادم و حین برداشتن ظرف ترشی از روی میز گفتم:
– نکنه فکر کردی.. هدفم از آشنایی که همون اول مطرح کردم.. فقط ادامه دادن رابطه امون به همین شکلی بود که الآن هست.. بالاخره باید یه سرانجامی داشته باشه یا نه؟
– آره ولی.. فکر نمی کردم انقدر زود بخوای به سرانجامش فکر کنی!
چشمکی زدم و گفتم:
– دو ماه از آشناییمون می گذره.. برای من زمان کافی و خوبیه تا به شناختی که می خوام برسم.. بیشتر از این بخوام دست دست کنم.. فقط مدت زمانی که می تونیم همه جوره با هم باشیم و کم کردم و من.. اصلاً آدمی نیستم که بخوام همچین ظلمی به خودم بکنم!
فعلاًَ تا همینجا کافی بود برای اینکه تا چند روز آینده ذهنش درگیر بشه و بخواد خودش و آماده کنه.. مسلماً قصد ازدواج نداشتم ولی.. باید جوری این موضوع رو به خوردش می دادم که با همه رگ و پی وجودش درک کنه ما اول و آخر مال همیم و ازدواج می کنیم!

برای اینکه دوباره با یه سوال دیگه نخواد بازم اشاره کنه به زمان خواستگاری و جدی شدن رابطه امون.. ظرف ترشی و نشونش دادم و گفتم:
– عضو جدا نشدنی سفره اته دیگه.. نه؟
خندید و جواب داد:
– نه اتفاقاً خیلی وقته نخریده بودم.. اینم هفته پیش خودم درست کردم که تا امروز آماده بشه!
نگاه متعجبم از صورتش که با نهایت جدیت این حرف و به زبون آورد.. دوباره خیره شد به محتویات به شدت ریز شده توی ظرف که حالا داشتم می فهمیدم اینهمه دقت تو یه اندازه و با سلیقه خورد شدن قطعاتش.. نمی تونه کار ترشی های آماده فروشگاه ها باشه..
با این حال قبل از تست کردنش پرسیدم:
– واقعاً داری میگی؟
– آره به خدا! یه شیشه هم برای تو گذاشتم.. موقع رفتن یادم بنداز بدم!
خیلی عادی این حرف و زد و مشغول خوردن بقیه غذاش شد و نفهمید با همین یه جمله یه آشوبی تو دل من ایجاد کرده..
یه صدایی می گفت انقدر توجه نشون نده رو این چیزا.. مگه چیکار کرده؟ یه شیشه ترشی واسه ات کنار گذاشته دیگه.. از هر دختری برمیاد این کارا! بیخودی به این مسئله که تافته جدا بافته اس دامن نزن!
ولی خیلی سریع جوابش و با تکون دادن سرم به چپ و راست دادم.. نه.. از هر دختری برنمی اومد این کارا.. اصلاً دختری تو زندگی من نبود که بخواد به این مسائل اهمیت بده.. که دعوت کردن من به خونه اش.. تا این اندازه مهم باشه که بخواد همچین تدارکی ببینه.. که از یه هفته قبل ترشی بندازه.. که یه شیشه برام کنار بذاره!
همه فقط به فکر کندن از من بودن.. حتی پولدارترینا و به اصطلاح چشم و دل سیرتریناشون.. ولی درین.. با وجود وضع مالی متوسطش.. هیچ وقت زیر بار نمی رفت که همه خرج و مخارج این رابطه رو دوش من باشه..
هربار یه جوری.. به فکر جبران خرجایی که می کردم بود و من.. هرچقدرم که می خواستم این وسط آدم بده باشم و به این چیزا توجه نکنم.. نمی شد!
– خوشمزه نشده؟
با صدای درین بود که بالاخره از هپروت بیرون اومدم..
– چی؟
– ترشی!
– هنوز تست نکردم!
به زور به خودم مسلط شدم و یه قاشق از محتویات ظرف گوشه بشقابم خالی کردم و مشغول شدم.. ولی یه اپسیلون از اون یه قاشق کافی بود تا طعم خوبش حتی توی خونم نفوذ کنه..
طوری که وقتی درین دستش و دراز کرد تا ظرف ترشی و برداره.. ظرف و عین بچه های دو ساله به سمت خودم کشیدم و گفتم:
– اینو من می خوام همه اش و.. برو واسه خودت بیار!

– یه قاشق می خوام فقط!
با تخسی سرم و به نشونه نه بالا انداختم که چپ چپی نگاه کرد و حین رفتن سمت آشپزخونه لب زد:
– خدا نکنه تو از یه چیزی خوشت بیاد!
پوزخندی زدم و با اینکه من و نمی دید سرم و به تایید تکون دادم.. راست می گفت.. فقط کافی بود از چیزی خوشم بیاد و تا تهش برم..
مثلاً الآن خیلی رو مود اذیت کردن درین و دیدن چهره قرمز شده اش بودم که وقتی با یه ظرف ترشی دیگه برگشت و پشت میز نشست.. نگاهی به سرشونه های لختش که از یقه باز لباس پیدا بود انداختم و بی هوا پرسیدم:
– سوتین نبستی؟
بلافاصله با یه واکنش غیر ارادی دستش نشست رو یقه لباسش و همونطور که داشت دو طرفش و به گردنش نزدیک تر می کرد ولی موفق نمی شد نگاه متعجبی بهم انداخت و منتظر توضیح این سوالم شد که گفتم:
– بندش معلوم نیست.. ولی سینه هات خیلی خوب و خوش فرم مونده!
من و تو این مدت شناخته بود.. فرصت کافی داشتم برای نگاه بد انداختن به اندامش و خوب می دونست همچین آدمی نیستم و اگه امشب برای اولین بار اشاره مستقیم داشتم به خاطر همون مسئله جدی شدن رابطه امون بود و تلاشی که داشتم واسه اینکه بهم نزدیک تر بشیم!
تا اینکه بالاخره جواب داد:
– بستم.. ولی بند نداره!
– اگه بنددار هم می زدی مشکلی نبود.. اونجوری هم دوست دارم.. فقط خواهشاً هیچ وقت بند نامرئی نزن که خیلی بدم میاد.. نمی فهمم کجاش نامرئیه که این اسم و روش گذاشتن!
بالاخره از حرف زدن عادی من درباره این موضوع جرات گرفت و با توپ پر گفت:
– اون و که خودمم دوست ندارم.. ولی اینهمه دقت رو همچین مسائلی هم زیاد خوب نیستا! قبلنا هیز نبودی!
– چطور اگه تو رو ولت کنن از صبح تا شب با نگاهت دست من و سوراخ می کنی.. اون اسمش هیزی نیست؟ در ضمن اگرم اسمش هیزی باشه.. فقط برای کسی هیز و چشم چرون می شم که مطمئنم مال منه!
هنوز جوابی برای اینهمه بی پروایی من تو حرف زدن پیدا نکرده بود که دستم و دراز کردم و حین کنار زدن موهاش از روی سرشونه اش ادامه دادم:
– این لباس و پوشیدی که به چشم من قشنگ بیای.. که زیبایی هات و ببینم! پس اگه روش دقیق نشم و به قول خودت هیزی نکنم.. کفران نعمت می شه.. نمی شه؟!