هرچند زن دایی هنوز راضی به پول دادن نبود که گفت:
– خیله خب.. این تو اینم خواهرزاده ات.. داری پولشو؟ همین الآن بده! تو که تا چهارتا النگوی توی دست من و فروختی و دادی واسه خرید اون خونه.. دیگه از کجا می خوای پول بیاری که بهش بدی؟
– سعیدی که تا آخر هفته طلبم و داد.. می دمش به درین!
با این حرف زن دایی چشماش گرد شد و انگار نه انگار که منم اونجا وایستادم و دارم به حرفاشون گوش میدم.. دوباره صداش و انداخت تو سرش:
– تو قول دادی با پول طلبت از سعیدی یه کم اسباب اثاثیه خونه رو عوض کنیم.. فرش و مبلامون داغون شده مرد. من اینا رو چه جوری دوباره تو خونه جدید بچینم؟ آبروم میره پیش هرکی که میاد واسه خونه نویی!
دایی نگاه متاسفی به زنش انداخت و سرش و به چپ و راست تکون داد.. انگار داشت با همون نگاه بهش می گفت خجالت بکش.. یعنی عوض کردن اثاثیه.. برات مهم تر از سقف بالای سر این دختره؟
ولی دیگه گفتنش چه فایده ای داشت؟ زن دایی داشت تخت گاز می رفت و هرچی حرمت و احترام بینمون بود و از بین می برد.. پس هرچی بیشتر باهاش بحث می کردی یه چیز دیگه تو چنته داشت که واسه ات رو کنه!
دایی هم که این و می دونست.. دیگه جوابش و نداد.. روش و چرخوند سمت من و گفت:
– برو بالا حساب کتاب کن.. هرچقدر شد برام بفرست.. پول و که گرفتم باهات هماهنگ می کنم!
منم با نگاه قدرشناسانه ام زل زدم بهش.. با اینکه پول خودم بود و دایی فقط داشت حقم و می داد.. ولی همینکه واسه یه بارم که شده تو روی زن دایی در اومد و از من طرفداری کرد.. برام ارزش داشت که گفتم:
– ممنون دایی.. مرسی که حداقل شما خودتون و به زور نزدید اون راه و خیلی چیزا رو یادتون نمیره.. با اجازه!
می دونستم زن دایی صد در صد نسبت به این حرف واکنش نشون میده و یه چیزی میگه ولی دیگه فرصتش و بهش ندادم و با سرعت زیاد دوییدم بالا..
به عنوان اولین کار گوشیم و برداشتم و تمام این حس خوبی که از حرف و قول دایی بابت پس دادن پولم تو وجودم بود و با یه پیام به میرانی که مشوق اصلیم بود توی این راه.. منتقل کردم:
«مرسی که هستی.. خیلی خوشحال و خوشبختم که دارمت! آرزو می کنم همیشه بمونی برام!»

*

توی اتاق تعویض لباسامون.. واسه آخرین بار نگاهی به خودم توی آینه انداختم.. لباسام که همون لباس فرم هتل بود و کاریش نمی شد کرد ولی.. همه تلاشم و برای تمیز و در عین حال نچرال درآوردن آرایشم کردم که هم چهره ام از خستگی این روز شلوغ و پرکار دربیاد و هم.. جلوی مهمونای میران ظاهر آبرو مندانه تری داشته باشم!
می دونستم آرایش زیاد و توی همچین محیط شلوغی دوست نداره و اگه می دید حتماً حتی شده با نگاه و اشاره ابرو تذکر می داد.. واسه همین.. سعی کردم طبق سلیقه خودش پیش برم و فقط صورتم و آراسته و مرتب کنم!
نفس عمیقی کشیدم و رفتم بیرون.. دیگه باید تا الآن پیداشون می شد.. از صبح که گفت واسه امشب.. تو هتل شما میز رزرو کردم برای جلسه کاریم.. دل توی دلم نبود!
بار قبل که همینجا با مهمونای خارجیش جلسه داشت.. ما هنوز رابطه ای رو با هم شروع نکرده بودیم و خب.. شرایط کلاً فرق می کرد.. ولی حالا انگار که اون مهمونا قرار بود من و از هر نظر بررسی کنن تا ببینن به میران میام یا نه.. استرس گرفته بودم و چند بار کف دست خیس از عرقم و به قسمت کمتر توی دید دامن لباسم مالیدم و خدا خدا می کردم این عرقی که یه مقداریش هم ناشی از گرمای هواس.. به سر و صورتم سرایت نکنه!
کنار کولر ایستاده سالن وایستاده بودم که تا قبل از اومدن میران و مهموناش حسابی خنک شم که همون موقع پریسا بهم نزدیک شد و با پوف کلافه ای گفت:
– پختم بابا.. لباسامون اصلاً مناسب این فصل نیست!
لبخندی زدم و چیزی نگفتم.. از وقتی فهمیده بودم دوست دختر سمیع شده.. در جواب هر حرفش.. همین اندازه سکوت می کردم.. چون همش تصور اینکه.. حرفا و گله و شکایت های ما رو مستقیم به گوش اون آدمِ منتظر آتو می رسونه باهام بود و نمی خواستم از هیچ طریقی این آتو رو دستش بدم!
– نیومد؟
با سوال بعدیش نگاهش کردم و پرسیدم:
– کی؟
– دوست پسرت و مهموناش دیگه!
حالا دیگه برام مسجل شد که علاوه بر گزارش دادن پریسا به سمیع.. اونم هرچیزی که می دونه رو می ذاره کف دست این خانوم.. چون از تماس میران و رزرو میز فقط من و سمیع خبر داشتیم و دوست نداشتم بچه ها.. با فهمیدن موضوع.. مثل پریسا و این نگاه خیره اش.. تمام مدت زیر نظر بگیرنم!
– نه هنوز!
– تو هم سرت درد می کنه ها!
– چطور؟
– آدم دوست پسر مایه دار داشته باشه میاد اینجا سر کار؟

دیگه نتونستم ساکت بمونم و گفتم:
– اتفاقاً منم همین سوال و از تو داشتم!
از سکوت و چهره متعجبش سوءاستفاده کردم و ادامه دادم:
– بعد از اینکه فهمیدم با آقای سمیع رابطه داری فکر نمی کردم دیگه بیای سرکار.. چون طبیعتاً به پولش احتیاج نداشتی.. مگه اینکه کلاً تو یه شغل دیگه استخدام شدی و واسه اون هر روز میای!
نگاه مبهوت و وارفته و تا حدودی عصبانیش.. داشت بهم می گفت که انگار زیاده روی کردم و لزومی نداشت تا اینجا پیش برم!
خواستم بهش بگم منظورم همین گزارش دادنه.. نه اون چیز زشتی که مطمئناً داره توی سرت می چرخه ولی.. همون موقع با دیدن میران که تو ورودی رستوران ظاهر شد.. فرصتش و پیدا نکردم و با قدم های بلند رفتم سمتش!
لبخندی که از همون لحظه دیدنش روی لبم بود.. خیلی سریع.. با دیدن مهموناش از بین رفت.. اینبار مهموناش خارجی نبودن ولی.. اصلاً فکرشم نمی کردم که با توجه به شغل مردونه میران.. دو تا خانوم و یه آقا مهمونش باشن و بخوان درباره مسائل کاری حرف بزنن!
با همه اینا خودم و نباختم.. اصلاً می تونستم همین مسئله رو به فال نیک بگیرم و ارج و قرب میران و پیش خودم بالاتر ببرم..
همینکه خواسته بود.. با مهمونای خانومش.. بیاد جایی که دوست دخترشم حضور داره.. می تونست یکی دیگه از خصوصیات مثبت اخلاقیش باشه و لزومی نداشت به خاطرش به خودم سخت بگیرم!
به محض نزدیک شدنمون.. لبخند روی لب میران هم با خیره شدن تو صورتم از بین رفت ولی به ثانیه نکشید دوباره ظاهر خودش و حفظ کرد.. هرچند که همون یه لحظه کوتاه من و به تب و تاب انداخت!
قبل از میران با مهموناش گرم گرفتم و خوش آمد گویی کردم.. ولی با این فکر که فقط گارسون این رستوران داره خوش آمد میگه سرسری جوابم و دادن و خواستن رد بشن که میران این اجازه رو بهشون نداد و همونطور که کنارم وایستاد و دستش و روی کتفم گذاشت رو خطاب به من گفت:
– درین جان.. آقای هرمزی به همراه خانوم و خواهرشون.. از مشتری های خوب شرکت ما..
رو به اونا ادامه داد:
– ایشونم خانوم من هستن.. درین!
فقط خدا می دونه که اون لحظه با همون یه جمله ساده چه آشوب و بلوایی توی دل من ایجاد کرد.. استرس دیدن و برخورد با مهموناش.. حالا به یه هیجان وصف ناپذیری تبدیل شده بود که توی رابطه ام با میران.. بارها و بارها لمسش کرده بودم و دوستش داشتم!