…ولی خب.. انگار اینم باید یاد می گرفت.. که همیشه.. همه چیز زندگی قشنگ نیست.. دنیای آدمای دیگه همیشه رنگی نیست و بعضی وقتا.. جوری سیاه و کدر می شه.. که با هیچ وسیله ای نشه اون سیاهی ها رو از بین برد. تازه داشت می فهمید که دنیای واقعی.. سیل داره.. زلزله داره.. هزار جور مصیبت داره که آدم ها رو با خودش درگیر می کنه و حالا زندگی اون آدم و خانواده اش.. تو معرض یه طوفان بود.. نه یه طوفان معمولی.. یه طوفان خونه خراب کن..
چشمام و محکم رو هم فشار دادم و لبم و به دندون گرفتم.. فقط داشتم خدا خدا می کردم این فقط یه داستان باشه نه واقعیت زندگی میران که ازش بی خبر بودم!
– با همه اینا بازم طاقت آورد.. تحمل کرد.. دنیایی که قبل از اومدن اون دو نفر توش بود انقدر براش گنگ و ناشناخته شده بود.. که ترجیح می داد هنوز همینجا باشه.. حتی با همین طوفان وحشتناک. تازه تازه داشت یاد می گرفت هیچ چیزی موندنی نیست.. طوفانم میره.. فقط باید یه کم صبر کنه و تحملش و ببره بالا. صبر کرد.. تحمل کرد.. ولی طوفان نرفت.. قاطی شد با یه طوفان بزرگتر.. یه طوفان دائمی که آدمای جدید زندگیش و با خودش برد. یکیشون و واسه همیشه.. یکیشونم جوری که.. فرقی با رفتن همیشگی نداشت! دیگه باید چی کار می کرد؟ تا همینجاشم به زور یاد گرفته بود. نمی شد که هر بار تنها شد امید داشته باشه یکی بیاد و از تنهایی و گوشه گیری درش بیاره.. شانس فقط همون یه بار در خونه اش و زده بود که اونم.. همیشگی نشد.. نذاشتن که بشه.
بغض توی صداش و که حس کردم.. طاقت منم تموم شد.. خودم و از حصار دست و پای محکم میران نجات دادم و برگشتم سمتش..
ممانعت نکرد و گذاشت تو همون تاریکی رو در رو بشم با چهره ای که تحت تاثیر این داستان.. غم و ماتم زیادی و تو خودش جا داده بود..
دستم و که روی صورت پوشیده با ریشش گذاشتم.. نفس عمیقی کشید و چشماش و محکم به هم فشار داد.. نفس هایی که به صورتم می خورد.. مثل همیشه گرم نبود.. حتی پوست صورتشم به سردی می زد و از میران همیشه پر حرارت خبری نبود.
انگار منم دیگه میرانی که شناخته بودمش و نمی دیدم.. یه پسر بچه جلوی چشمم بود.. با هزار و یک حسرت مختلف.. که یه جایی توی زندگیش.. رسید به آدمایی که می تونستن این حسرت ها رو برطرف کنن ولی.. تو سرنوشتش.. اون آدم ها هم رفتنی بودن.

هنوز می ترسیدم از پرسیدن سوالی که با هربار یادآوریش ضربان قلبم تند می شد.. فقط تونستم با صدایی که کمتر از میران پر بغض و لرزون نبود صداش کنم:
– میران!
– نمی دونم استدلالم درسته یا نه ولی.. حس می کنم تحمل یه همچین چیزی.. یه همچین مصیبتی.. برای کسی که از اول تو یه زندگی پر از خوشبختی بوده و هیچ حسرتی نداشته.. خیلی راحت تره! نه یکی مثل من.. که تا یه سنی اصلاً نمی دونستم زندگی چیه و بعد.. تا خواستم بفهمم و لمسش کنم.. ازم گرفتنش! این خیلی عذابش بیشتره درین.. اینکه وسط یه حجم عظیمی از ناامیدی.. یه روزنه امید پیدا کنی و بری سمتش.. ولی تا دستت و دراز کنی تا بگیریش و واسه همیشه مال خودت کنیش.. با یه سرعتی ازت دور می شه که.. به گرد پاشم نمی رسی! اون یاس و ناامیدی که بعد از شکست دوم به جونت می افته.. دیگه با هیچی درمان نمی شه و من.. این و با همه وجودم حس کردم!
– من.. میران من.. نمی دونستم که تو… یعنی… از.. قصه ات اینجوری برداشت کردم که..
نفس عمیقی کشیدم و اینبار مستقیم سوالم و به زبون آوردم:
– بچه واقعی پدر و مادرت نیستی؟
به پشت دراز کشید و خیره شد به سقف..
– نه! هفت هشت سالم بود که.. من و از پرورشگاه بردن پیش خودشون!
هیچ حرفی اون لحظه به ذهنم نمی رسید.. یه جورایی قفل شده بودم و فقط طی یه سری واکنش غیر ارادی حرفای پرت و پلا به زبون می آوردم:
– من.. من.. نمی دونستم. یعنی اصلاً فکرشم…
– نمی دونستی چون من نگفتم. نگفتم چون مطمئن بودم دختری نیستی که بخوای این مسئله رو یه ملاک و معیار بدونی برای انتخاب یا رد کردن من. قبلاً امتحانت و پس داده بودی. ولی حالا.. مهمه که بدونی. باید بدونی.. دلم می خواد من و بیشتر بشناسی.. زخم هام و حس کنی.. دلم می خواد وقتی حرف از عقده.. حسرت.. تنهایی و کمبود می زنم.. دقیقاً بفهمی چی میگم. شاید از نظر خیلیا.. همین زندگیمم یعنی یه جفت شیش درست حسابی! اینکه مثل خیلی از بچه های اون پرورشگاه.. سرنوشتم به کوچه و خیابون ختم نشد و یه آدم حسابی سرپرستیم و قبول کرد.. حالا درسته زندگی خوشبختشون بعد از من.. چند سال بیشتر دووم نیاورد.. ولی حداقل تونستم زیر سایه اشون یه زندگی مرفه و پر امکانات برای خودم داشته باشم. ولی درد من رفاه و امکانات نبود.. من دقیقاً همون چیزی رو از دست دادم که نیاز داشتم. پس تو هم باید اینا رو بدونی.. باید بفهمی که یه سری چیزا.. چقدر برام گرون تموم شد. شاید.. شاید بیشتر درکم کنی!

خودم و روی تخت یه کم کشیدم بالا و دستم و توی موهاش فرو کردم.. چشماش که بسته شد فهمیدم به این آرامش احتیاج داره اونم بعد از حرف زدن درباره تلخ ترین اتفاق زندگیش.
هرچند که خودم هنوز توی شوک بودم و با این واقعیت آزاردهنده کنار نیومدم ولی.. میران اون لحظه به همین حضور من و آرامشی که ازم می گرفت نیاز داشت.. نه بهت و تعجبم!
– اون طوفانی که گفتی.. فوت مادرت بود؟
طول کشید تا جواب بده و من فقط صدای نفس های عمیق و پی دی پیش و می شنیدم.. انقدری که دیگه فکر کردم پشیمون شده از جواب ولی.. بالاخره گفت:
– اون طوفان.. اتفاقی بود که تهش.. مادرم و ازم گرفت.
کنجکاوی نکردم برای اون اتفاق.. چون اینهمه مکثش توی جواب دادن نشون می داد نمی خواد ازش حرف بزنه و منم سوال بعدیم و که مغزم داشت سوراخ می کرد پرسیدم:
– بابات چی؟ یه بار گفتی یکی دو سال پیش فوت کرد. چرا… چرا تنهاییت و.. با اون پر نکردی؟
– نبود که بخواد نقشی داشته باشه تو پر کردن تنهاییم. نمی دونم.. شاید به اصرار مادرم من و از پرورشگاه آورده بود و حالا که مادرم نبود اونم دیگه من و نمی خواست. نمی دونم باور می کنی یا نه ولی.. انقدری برخورد پدر و پسری با هم نداشتیم که بخوام این سوال و ازش بپرسم. تنها لطفش به من.. به عنوان یه پدر این بود که گذاشت توی خونه اش زندگی کنم و به خواهرش سپرد که هوام و داشته باشه و تنهام نذاره. به جز این دیگه پدری کردن ندیدم ازش. هیچ وقت نفهمیدم چرا ولی.. این و با همه وجود حس می کردم که از قصد داره خودش و ازم دریغ می کنه و منم.. حقی روش نداشتم که بخوام بابت این رفتار ازش شاکی باشم.
چند دقیقه ای جفتمون تو سکوت غرق افکار خودمون بودیم و من.. هنوز دست از نوازش موهای میران برنداشته بودم تا اینکه خودش دستش و بالا آورد.. مچ دستم و گرفت و من و انقدر پایین کشید که دوباره قفل شدم توی آغوشی که باز داشت گرم می شد.
لباش و که روی پیشونیم چسبوند بی اختیار دو قطره اشک از چشمم بیرون ریخت و خدا رو شکر کردم که میران ندیدشون چون همین الآنم ناراحت بود و با شرمندگی لب زد:
– دوست نداشتم تلخ کنم برات امشب و که پیشمی!
به زور سعی کردم صدام تحت تاثیر اون بغض نلرزه:
– مهم نیست.. به قول تو.. باید می فهمیدم!