– آره.. شاید برسی! ولی همون موقع هم حس می کنی یه چیزی تو زندگیت کمه! شاید اینم مثل همین قصه ها.. یه جور نفرین باشه.. واسه جفتمون. که اگه مال هم نباشیم.. تا آخر عمر.. یه خلاء.. یه جای خالی توی زندگیمون هست.. که با هیچی پر نمی شه.
تقریباً مطمئن بودم که هیچ وقت همچین چیزی نیست و من.. اون لحظه ای که حس کنم.. دیگه همچین آدمی و قرار نیست ببینم.. خودم و خوشبخت ترین دختر دنیا می دونم.. حتی اگه از زوایای دیگه هنوز بدبخت و بی کس و کار باشم.
با این حال در جوابش گفتم:
– بعضی وقتا آدما.. به درجه ای از بیچارگی می رسن.. که همین خلاء و جای خالی رو ترجیح می دن به داشتن شیطانی که قراره پرش کنه.
– حالا که قبول داری طرف حسابت یه شیطانه.. پس خیلی امید نداشته باش که اون جای خالی شده رو به دست بیاری.. چون از قضا.. اون شیطان رجیم قرار نیست هیچ وقت با دل کوچولوت راه بیاد بادوم من..
نفس عمیقی لا به لای موهام کشید و بالاخره فاصله گرفت..
– بگیر بخواب.. قصه نخواستیم!
چشمام و بستم و به اشک های تموم نشدنیم اجازه دادم که قطره قطره از روی بینیم سر بخورن و رو بالش زیر سرم فرود بیان..
فعلاً وقت صبر کردن و دندون روی جیگر گذاشتن بود.. به وقتش خودش می فهمید اون خلاء رو.. چه جوری به دست میارم و بعد.. دو دستی نگهش می دارم که دیگه هیچ کس نتونه ازم بگیردش.
*
لباسام و پوشیدم و جلوی آینه اتاق خوابش وایستادم. اگه مجبور نبودم که تو اجتماع ظاهر بشم و سر و وضعم و جوری درست کنم که کسی پی به درون داغون شده ام نبره.. هیچ وقت دیگه حاضر نمی شدم رو به روی آینه وایستادم و خودم و تماشا کنم.
درد داشت.. خیلی درد داشت دیدن چشمایی که دیگه هیچ فروغ و سرزندگی و امیدی توش دیده نمی شه.. درد داشت به این فکر کنم که خودم این و خواستم ولی.. این اصلاً چیزی نبود که انتظارش و داشتم.
درد داشت خودم و ببینم و به این فکر کنم که یعنی می رسه روزی که من بازم با لذت جلوی آینه وایستم و بخوام ظاهرم و جوری درست کنم که از هر نظر بی نقص باشه؟

که چی بشه؟ که به چشم کی بیام؟ یه عوضی دیگه؟ یه جنس نر دیگه که من و فقط برای همین ظاهر آراسته بخواد و نفعش و که برد مثل دستمال کاغذی جرواجر شده پرتم کنه تو سطل آشغال؟
اگه امید داشتم که آرمین و جوری جواب نمی کردم که دیگه حتی دلش نخواد اسم من و به زبون بیاره.. چه برسه به اینکه بخواد بهم فکر کنه.
چون دلم نمی خواست واسه خلاص شدن از شر میران.. خودم و اسیر یه عوضی دیگه کنم که.. واسه شناختنش.. سال ها زمان لازمه.. نمی خواستم از چاله در بیام و.. توی چاه بیفتم.
نه.. دیگه هیچ وقت اون روز نمی رسه.. حداقل.. من دیگه هیچ وقت آدمی نمی شم که جلوی آینه وایستم و خودم و از دید کس دیگه ای برانداز کنم.
نگاهم و با انزجار از چهره بی روحم گرفتم و زل زدم به تخت خواب خالی.. از وقتی بیدار شدم ندیدمش و نمی دونستم کجا رفته. ولی ماشینش که تو حیاط پارک شده بود نشون می داد خونه اس و یا داره با ریتا بازی می کنه و یا.. مثل اون روز تو استخره.
بی اهمیت به اینکه چه بلایی سر روز و شب من آورده.. داره با خیال راحت به ادامه زندگیش می رسه و هرچقدرم که بهم بگه این چیزا براش راحت نیست و خودشم داره زجر می کشه.. باورم نمی شه.
حالم به مراتب از دیشب بدتر بود.. دیشب از شدت خستگی.. یا شاید تحت تاثیر داروهایی که توی بیمارستان بهم تزریق کردن زود خوابم برد.
ولی حالا که هشیارتر شده بودم به این فکر می کردم که چقدر بد بازیم داد.. باهام راه اومد تا لحظه آخر و انقدر از هر طرف بهم فشار وارد کرد که به غلط کردن افتادم.
از اینکه انقدر براش رو بودم و می تونست تک تک کارام و بفهمه و پیش بینی کنه حالم بهم می خورد.. چرا نمی تونستم؟ چرا منم نمی تونستم غیر قابل پیش بینی باشم؟ چرا به جز زخم زدن با کلمات و فحش و بد و بیراه به کس و کارش.. یه حرکت دیگه ای نمی زدم برای عذاب دادنش؟ برای دیدن این عذاب توی چشماش؟
یه لحظه.. یه فکری به ذهنم رسید که قبل از هر چیزی ضربان قلبم و تند کرد و همه بدنم و یخ! چون مطمئن بودم ردخور نداره و اگه موفق به انجام دادنش بشم.. بدجوری سوزوندمش..