– فکر می کردم تنها جاسوس و همدستت تو اون شرکت پرستشه.. پس آدمای دیگه ای هم داری که خبرا رو به گوشت برسونن؟

– تو شرکت نه.. از اون آدمایی که خودم باهاشون قرارداد بستم شنیدم که چه جوری با زبونت نرمشون کردی و فرستادیشون پی نخود سیاه..

پک محکم تری به سیگارش زد و با پوزخند ادامه داد:

– خیر باشه رفیق.. گنج منج پیدا کردی که انقدر وعده وعید دادی بهشون؟

– چطور؟ بر فرض که گنج پیدا کرده باشم.. اونم می خوای از چنگم دربیاری؟

با صدای بلند خندید و من حالا که داشتم علاوه بر صداش.. چهره اش هم می دیدم.. می فهمیدم که اون قدرا هم خونسرد و آروم نیست و این خنده هاش هم.. بیشتر حالت عصبی داره..

– اگه عرضه نگه داشتنش و داشته باشی.. واسه چی باید از چنگت درش بیارم؟ نمی خوای باور کنی هر بلایی سرت اومده مسببش خودتی؟

آخرین پک و به سیگارم زدم و باقی مونده اش و لبه همون پنجره خاموش کردم. دوباره جفت دستام و فرستادم تو جیبم و به نگاه خیره و تا حد زیادی خونسردانه ام ادامه دادم..

انگار نه انگار همون آدمی بودم که توی شرکت.. وقتی فهمید چه بلایی سرش اومده.. با همه وجودش می خواست کوروش رو به روش باشه و مشت و لگداش و رو نقطه نقطه سر و صورت و بدنش فرود بیاره.. حالا کوروش رو به روم بود و من.. هیچ انگیزه ای برای این کار نداشتم..

کوروش هم این و فهمیده بود.. طبق انتظاراتش پیش نرفته بودم و نمی تونست حرکت بعدیم و پیش بینی کنه.. واسه همین ترجیح داد خودش توپ و بندازه توی زمینم..

دستاش و از دو طرف باز کرد و یه قدم دیگه نزدیک شد..

– خب؟ من آماده اما.. نمی خوای بزنی؟ مگه واسه همین نیومدی؟

سرم و پایین انداختم و نگاه پر حسرتم و از صورت وقیح کوروش گرفتم.. راست می گفت.. اگه حتی قصد زد و خورد و کتک کاری هم نداشتم.. پس واسه چی اومدم؟

واسه چی اون مراسمی که حتی بعد از شرکت هم می تونستم خودم و بهش برسونم و بهم زدم.. واسه رسیدن به اینجا و رو به رو شدن با آدمی که اگه خیالش از نقشه ای که کشیده بود تا این حد راحت نبود.. هیچ وقت خودش و به من نشون نمی داد..

– فایده ای هم داره؟

– چی؟

سرم و بلند کردم و زل زدم تو چشماش..

– کتک زدنت؟

لبخند کجی رو لبش نشست و دستاش و انداخت..

– نه.. مگه این که فقط بخوای یه جوری حرصت و خالی کنی که خب.. به دردسر بعدش نمی ارزه.. من که حرفام و زدم.. دلیلم هم گفتم.. تو هم باید تا حدی بهم حق بدی.. به هر حال.. هر آدمی برای زندگیش تا جایی که بتونه تلاش می کنه.. منم تلاش کردم و.. حقم و برداشتم.. حالا این وسط یه کم نامردی هم شد درست.. ولی خب ضرر و زیان تو هر کاری پیش میاد.. به تو یه جوری آسیب رسید.. منم راضی ام آسیبم و همین الآنم ببینم..

چند ثانیه همون شکلی همون جا منتظر موند.. ولی من هنوز توی خلسه خودم گیر کرده بودم و قصد حرکت کردن نداشتم تا این که گفت:

– من جات بودم می زدم.. به هر حال آدم که از چند دقیقه بعدش خبر نداره.. از کجا معلوم؟ یهو دیدی یه ضربه دیگه بهت زدم که فکرشم نمی تونی بکنی.. حداقل نصف حرصت و الآن خالی کن قبل از این که…

حرفاش.. با مشت محکمی که اصلاً نفهمیدم چه جوری.. ولی با بیشترین قدرت ممکن توی صورتش کوبیده شد نصفه موند و از اونجایی که خودشم توقع این قدرت و نداشت از پشت پرت شد رو زمین و دستش و محکم گرفت جلوی صورتش..

ولی استارت من زده شده بود و دیگه کوتاه بیا نبودم.. انگار فقط به همین تلنگرا احتیاج داشتم واسه پیدا کردن خودم و حالا که به اون نقطه رسیدم تا وقتی این آدم و.. توی همین بیابون چال نمی کردم عقب نمی کشیدم..

رو زمین نشسته بود و قبل از این که به خودش بیاد و بلند شه با کف کفشم لگد محکم به قفسه سینه اش کوبوندم که نقش زمین شد و منم بلافاصله رفتم رو شکمش و مشتام و یکی یکی تو صورتش فرود آوردم..

هرچی می زدم.. خالی تر که نه.. پر تر می شدم و حس می کردم قدرتم بیشتر شده..

با این که نفسام یاری نمی کرد و در حین درد دادن خودمم درد می کشیدم از تصور روزای آینده که قرار بود با بدبختی سپری بشه.. ولی دست برنمی داشتم و مشت بعدی رو محکم تر می زدم..

عجیب بود که اون لحظه.. به بلایی که کوروش سر خودم آورده بود فکر نمی کردم.. قیافه درین بود که یه لحظه هم از جلوی چشمم کنار نمی رفت و باعث می شد این شکلی وسط خشم و عصبانیت فرو برم و متوجه هیچ چیز دیگه ای نباشم..

تا این که صدای ضربه های محکم و پشت سر همی که به در کانکس می خورد.. دستام و متوقف کرد و نگاه متعجبم و اول به در و بعد به صورت داغون شده کوروش دوختم.

برخلاف من تعجب نکرد و انگار منتظر بود که تو همون وضع خونین و مالین لبخندی رو لبش نشست و دندونای قرمز شده اش و به نمایش گذاشت..

من گیج شده رو محکم هل داد و وقتی از روش کنار رفتم خودش و بالا کشید.. خونای توی دهنش و کف زمین ریخت و با خونسردی در حالیکه انگار نه انگار تا چند دقیقه دیگه زیر دست من تلف می شد گفت:

– مثل اینکه… خبر نداری من.. تنها نیستم.. بر فرض که.. من و زدی و.. اصلاً کشتی.. کسی هم.. خرت و نگرفت.. با همدستم می خوای چیکار کنی؟ اونم می کشی؟

با کمک دیوار سرپا وایستاد و منم پشت سرش بلند شدم.. پس اون پرستش عوضی رو هم با خودش تا اینجا آورده بود؟

همونطور که از لای چشمای متورم و کبود شده اش نگاهم می کرد.. به سمت در کانکس عقب عقب رفت و تو همون حال گفت:

– هرچند که قبلاً.. یه بار کشتیش..

با بهت زل زدم بهش.. منظورش چی بود؟ من.. من با پرستش.. که از پرسنل خودم بود و حتی قبل از کوروش توی شرکتم کار می کرد.. چی کار کرده بودم که حالا داشت این حرف و می زد؟

همزمان با باز کردن در حرفش و کامل کرد:

– مگه یه آدم در طول زندگیش.. چند بار می میره؟

هنوز هیچ درکی از حرفاش پیدا نکرده بودم و حین نفس نفس زدنم در اثر فعالیت شدید چند دقیقه پیش به دری که باز شد زل زدم تا از دل تاریکی فضای بیرون.. زنی پا به داخل کانکس گذاشت.. که پرستش نبود..

زنی که دیدنش.. نفسم و قطع کرد و توان و از پاهام گرفت.. انقدری که همونجا.. روی زانوهام فرود اومدم و با لب هایی که برای گرفتن ذره ای اکسیژن از هوای داخل کانس.. با عجز و درموندگی باز و بسته می شد.. زل زدم به چهره آدمی که از چند ساعت پیش تا همین الآن.. حتی یکی ثانیه از جلوی چشمم کنار نرفت و حالا.. خود واقعیش.. توی عجیب ترین زمان و مکانی که حتی توی خیالاتم هم نمی تونستم تصورش کنم جلوی روم سبز شده بود..

درین این جا چی کار می کرد؟ درین من.. این جا.. توی این کانکسی که متعلق به دشمنم بود و تا چند دقیقه دیگه قرار بود به قتلگاهش تبدیل بشه.. چی کار می کرد؟

خواب نبود.. خیال و توهمم نبود.. این و خیلی سریع تر از انتظارم فهمیدم.. چون اون دو تا اصلاً بهم فرصت گیج و ناباور موندن ندادن و بلافاصله ضربه بعدی رو وارد کردن..

وقتی کوروش خیره به چهره درین که نگاهش و از صورت وا رفته من نمی گرفت پرسید:

– عزیزدلم.. خیلی منتظر موندی آره؟

هنوز اون «عزیزدلم» کوفتی اول جمله اش و درک نکرده بودم که یهو دولا شد و گونه درین و بوسید..

– ببخشید.. این دوستمون خیلی دیر به خودش اومد!

دیدن همچین صحنه بعید و غیر ممکنی.. انقدر سرعت پمپاژ خون توی قلبم و گردشش توی رگ و پی وجودم و بالا برد.. که خیلی زود توان به پاهام برگشت و سرپا وایستادم..

حالا دیگه مسیر نگاهم درین نبود.. اصلاً واسه چند لحظه این که واقعاً کیه و هدفش چیه و این جا چی کار می کنه رو از یاد بردم..

فقط داشتم به چهره کبود و کریه شده کوروش نگاه می کردم و تو ذهنم این سوال مدام پرسیده می شد که با چه جراتی.. زن من و.. جلوی چشم خودم می بوسه؟!