پوزخندی زد و مشغول بازی با نمکدون و سر دادنش روی شیشه میز شد و من.. عجیب حس می کردم که این فقط یه ترفنده که سعی داره باهاش استرسش و مهار کنه..

– حرف هام.. حداقل اون قسمتی که به تو مربوط می شه.. اونقدری طولانی نیست.. زود جمعش می کنم. نگران نباش.. هرچند که اگه خودت اصرار نمی کردی و نمی خواستی بدونی.. اونقدری ارزش نداشت که.. حتی بخوام به زبون بیارمش..

– ولی قبلاً اونقدری ارزش داشت که به خاطرش اون ماموریت و به استاد تقوی دادید..

– آره.. قبلاً این مسئله خیلی برام مهم تر بود.. ولی گفتم که…

نمکدون و تو مشتش گرفت و نگاهش و به چشمام دوخت..

– اون نقشه ها برای قبل از دیدن دوباره ات بود! برای وقتی بود که از استاد تقوی می شنیدم.. یه زندگی نرمال داری و می شد حتی گفت خوشبختی.. اون برای وقتی بود که دوست پسرت.. به خاطر کاری که استاد تقوی کرد.. با ماشین زد بهش و زمین گیرش کرد.. اون برای وقتی بود که من فهمیدم.. چشم امثال تو.. دنبال این آدم های قلدر و بزن بهادریه که.. همه رو از بالا نگاه می کنن و فکر می کنن با پولشون انقدری قدرت دارن که حتی جون آدم ها رو بازیچه دست خودشون کنن.

با کلمه به کلمه حرف هاش متعجب شده بودم.. ولی بحث که به میران کشیده شد.. نتونستم تو همون بهت.. ساکت بمونم و با چشمای ریز شده خودم و روی میزی که بینمون قرار داشت جلو کشیدم:

– ببخشید ولی می شه بگید چی کار باید می کرد؟ وقتی با گوشای خودش شنیده بود که استاد تقوی پای تلفن اعتراف کرده که اون بلا رو سر من آورده.. باید می رفت جلو و براش دست می زد که شب تا صبح من و تو یه زیرزمین تاریک وسط خاک و خل حبس کرده؟

چشمم که به نگاه موشکافانه اش خورد.. خودم و یه کم جمع و جور کردم و ادامه دادم:

– من.. همون موقع هم.. کارش و قبول نداشتم و وقتی فهمیدم که دیگه کار از کار گذشته بود.. ولی این دشمنی هرچی که باشه هم بهتون اجازه همچین کاری و نمی داد..

– ولی الآن خوب ازش دفاع کردی.. پس یعنی کارش و قبول داری!

نفس عمیقی کشیدم و چشمام و بستم.. شاید حق داشت و احتیاجی نبود من وسط این مکالمه بخوام درباره کاری که میران برای من کرد حرف بزنم..

ولی حالا که کار به این جا کشیده بود با اطمینان گفتم:

– بله وقتی یه نفر.. از بی کس و کار بودن من سوء استفاده می کنه و برام نقشه می کشه که آینده ام و خراب کنه و یکی دیگه میاد من و از اون مخمصه نجات می ده و به اون آدم می فهمونه اونقدری هم بی کس و کار نیستم که بخواد از راه های دیگه وارد عمل بشه و آبم از آب تکون نخوره.. بایدم ازش دفاع کنم!

لعنتی به خودم فرستادم بابت این که نتونستم جلوی بغضی که آخر حرفام تشکیل شد و صدام و لرزوند بگیرم.. ولی مگه کنترلش دست من بود؟

فقط یک ثانیه فکر کردن به این مسئله که اون آدم.. اون مدافع و اون فرشته نجات.. به خاطر کاری که من باهاش کردم داره جهنمی ترین روزای زندگیش و می گذرونه کافی بود تا مثل تمام این سه ماهی که به بی خبری گذشت.. اشک بشینه تو چشمام و قلبم سوراخ بشه..

کاش حداقل یه فرصتی بود تا می تونستم.. اون محبت های میران و که سعی داشت قاطی مسئله انتقامش نکنه رو براش جبران کنم.. ولی دیگه.. هیچ شانسی نداشتم!

با سر خوردن استند دستمال کاغذی روی میز به سمتم.. سرم و بالا گرفتم و تازه فهمیدم اشکام تو چشمام نموندن و سرازیر شدن..

سریع یه برگ برداشتم و مشغول پاک کردن شدم.. اونم دیگه چیزی نگفت تا وقتی غذامون اومد و بعد از این که بشقابش و به سمت خودش کشید و قاشق چنگالش و برداشت.. خیره تو صورت منی که هنوز انگیزه ای برای هم سفره شدن با این آدم نداشتم لب زد:

– من نمی خواستم آینده ات و خراب کنم.. فقط.. دنبال یه فرصت بودم که یه بار دیگه.. من و ببینی. دلم می خواست واسه دیدار بعدیمون.. تو موقعیتی قرار بگیرم.. که به چشمت بیام و.. حتی اگه بخوای هم.. نتونی نگاهت و ازم بگیری و بری..