انگار از قبل توسط مهناز توجیه شده بود که تایید نهایی با منه و الآنم انقدر تند و هولزده داشت همه توانایی هاش و یکی یکی رو می کرد.. که توجه من و جلب کنه تا یه وقت نگم من احتیاج به سرایدار و نگهبان ندارم!

با این که ترجیح می دادم به جز خودم و ریتا کس دیگه ای تو خونه ام زندگی نکنه.. با این که می دونستم دلیل مهناز برای این کار چی بوده و من اصلاً قبولش نداشتم.. ولی عجزی که تو صدای این مرد بود نذاشت از همین اول عذرش و بخوام و به ناچار سرم و به تایید تکون دادم:

– باشه.. الآن خسته ام.. فردا درباره حقوق و بقیه چیزا صحبت می کنیم!

– دست شما درد نکنه آقا.. اگه می خواید ماشین و بدید پارک کنم براتون!

پیشنهاد بدی نبود.. چون امروز زیادی از پام کار کشیده بودم و دردش داشت شروع می شد.. ولی چون محوطه ای که برای ریتا درست کرده بودم.. کنار جایگاه پارک ماشین بود.. پیشنهادش و رد کردم و خودم ماشین و تا اون جا بردم تا ریتا هم با خونه جدیدش آشنا کنم!

می دونستم سخته براش عادت کردن به یه مکان جدید.. یا حتی.. به یه صاحب جدید.. هرچقدرم که من و از قبل می شناخت بازم طول می کشید تا این شرایط براش عادی بشه..

ولی دیگه بیشتر از این نمی تونستم با این دلتنگی پیش برم و در حالی که داشتم تو این شهر زندگی می کردم.. از ریتا دور باشم.

حالا که تواناییش و داشتم.. حداقل یکی از دلتنگی هام و برطرف می کردم.. تا کم کم نوبت به بقیه برسه!

وارد ساختمون که شدم.. چشمم به مهناز خورد که تو سالن پایین رو مبل نشسته بود و داشت محتویات گوشیش و بالا و پایین می کرد.

لنگون لنگون نزدیک شدم و حین انداختن خودم روی مبل سلام دادم.. جوابم و داد و بعد از درآوردن عینک از رو چشماش گفت:

– چی شد؟

سرم و به پشتی مبل تکیه دادم و سعی کردم نسبت به درد رو به افزایش پام بی تفاوت باشم..

– ریتا رو آوردم!

سکوتش که طولانی شد.. تو همون حال سرم و به سمتش برگردوندم که دیدم هنوز منتظر شنیدن ادامه توضیحاتمه.. ولی حرف دیگه ای نداشتم که بزنم..

واسه همین سرم و به معنی «چیه؟» به چپ و راست تکون دادم که نفس عمیقی کشید و بحث و عوض کرد:

– با نگهبانت آشنا شدی؟

– آره.. ولی کاش قبلش از خودم می پرسیدی که تو خونه ام اصلاً به همچین کسی احتیاج دارم یا نه!

– به تو باشه که به هیچ کس احتیاج نداری.. مهم اینه که من تشخیص بدم احتیاج داری. اگه تو خیلی دلت می خواد تاریخ و واسه خودت تکرار کنی.. من علاقه ای ندارم و تا حد امکان.. جلوش و می گیرم!

اهمیتی به متلکش که این روزا.. از وقتی برنامه های جدید کاریم و فهمیده بود.. تعدادش خیلی زیاد شده بود و مدام سعی داشت به من یه چیزایی رو حالی کنه ندادم و پرسیدم:

– حالا از کجا پیداش کردید؟ آدم مطمئنیه؟

– عموی یکی از شاگردامه.. وضع مالیشون خوب نیست.. بیچاره چند ماهه دنبال کاره.. زن و بچه اش هم شهرستانن و خودش این جا تنها کار می کنه و براشون پول می فرسته. منم گفتم به عنوان نگهبان و سرایدار بیاد این جا و.. شبا هم تو همون اتاق بمونه! هم اون بنده خدا به یه نون و نوایی می رسه.. هم وقتی نیستی.. ساختمون خالی نمی مونه که هرکسی بتونه سرش و بندازه پایین و بیاد تو!

چشمام و محکم رو هم فشار دادم و با دو تا انگشت مشغول ماساژ پیشونیم شدم..

– تو گروهی که با شاگردات داری.. آگهی استخدام و کاریابی زدی که هر کدومشون و یه جوری وصل می کنی به من؟ یکی و به عنوان راننده.. یکی و سرایدار.. پس فردا از همون جا یه زنم برام بگیر دیگه!

داشتم با شوخی حرف می زدم.. ولی اون سرش و به چپ و راست تکون داد و با نهایت جدیت لب زد:

– فقط خدا می دونه که همچین چیزی آرزومه!