خب طبیعی بود.. چهره درب و داغون شده و سر و پای شکسته که چند هفته ای درگیرش می کرد هرکسی رو می تونست به نقطه جوش برسونه.. به خصوص با دیدن و شنیدن رفتار و حرفای خونسردانه من..
ولی خب چه می شه کرد.. هدف همین بود!
– خدا بد نمیده.. ولی بعضی از بنده هاش که بدجوری توهم خدا بودن دارن.. پاشون و از گلیمشون دراز تر می کنن و فکر می کنن می تونن با یه نمایش بچگانه جای خدا رو همین زمین بگیرن و یه نفر و قصاص کنن!
نفسی عمیقی کشیدم و سرم و به تایید تکون دادم.. برعکس خودش که اسمی از من نبرد.. ترجیح دادم رک و راست و مستقیم حرف بزنم و گفتم:
– دقیقاً مثل شما که رو حساب هر کینه و کدورتی که اصلاً برام مهم نیست بدونم از چیه.. جای خدا رو گرفتید و نامزد من و به خاطر انتقام یا به قول خودتون قصاص.. بیست ساعت تو اون زیرزمین حبس کردید.. شاید بد نباشه که قبل از فکر کردن به علت کار بقیه.. به کار خودمونم فکر کنیم.. غیر از اینه جناب تقوی؟ اگه اشتباه میگم حرف بنده رو اصلاح کنید!
از همین حرفم بل گرفت و چشماش و باریک کرد و پرسید..
– پس.. پس اقرار می کنی که کار خودت بوده؟
– چی کار من بوده؟
– بلایی که دیشب جلوی خونه ام سر من آوردی!
– نه ولی شما همین الآن با تایید حرف من اقرار کردی که حبس کردن نامزدم کار خودتون بوده!
کلافه و عصبی نفسش و بیرون فرستاد و غرید:
– یعنی می خوای انکار کنی دیگه؟ ما هم خریم.. نمی فهمیم چه جوری ممکنه درست شب همون روزی که شما با توپ پر اومدی تو محل کار من و یه چند تا کار احمقانه رو بهم نسبت دادی و بدون گرفتن هیچ نتیجه قانع کننده ای رفتی.. این بلا سرم بیاد که هرکی اونجا بود می تونست عمدی بودنش و تشخیص بده!
دستام و روی میز تو هم قفل کردم و خیره تو صورتش با آرامش لب زدم:
– شما مدرکی داری که این حرفت و ثابت کنه؟
کارد می زدی خونش در نمی اومد.. کلاً آدما از اینکه یه روزی.. یه جایی.. یه نفر.. حرفی که خودشون قبلاً گفتن و بهشون برگردونه بیزار بودن.. چه برسه به اینکه اون حرف و همون روز قبل زده باشن و همین مسئله عصبانیتشون و بیشتر می کرد..
حق داشت.. منم اگه جاش بودم و یکی کارم و انقدر سریع و با برنامه ریزی دقیق بدون اینکه مدرکی از خودش به جا بذاره تلافی می کرد.. همین قدر خونم به جون می اومد..

– پس هدفت همین بود.. می خواستی حرفی که دیروز بهت زدم و تلافی کنی.. نه کاری که با درین کاشانی کردم.. بیشتر به خاطر کنف شدن خودت داری می سوزی درست میگم؟
– جناب تقوی.. اگه با پرس و جو از اینور اونور آدرس من و گیر آوردید که بیاید اینجا و سعی کنید به زور من و مقصر تصادف کردنتون جلوه بدید به نظرم یه کم چیپ و بچگانه اس و اینجوری هم دارید وقت خودتون و تلف می کنید.. هم من!
– من گفتم تصادف کردم؟
اگه چاره داشتم با صدای بلند می خندیدم به حرفش.. خیال کرده بود چی؟ در نقش مامور اف بی آی اومده اینجا و منم یه مجرم سابقه دارم و الآنم وسط صحنه یه فیلم هالیوودی نشستیم که داشت کلمات من و رو هوا می زد تا ازشون مدرک گیر بیاره؟
– شما نگفتی.. من از نامزدم شنیدم.. نامزدم هم از دوستش شنیده و ایشونم از پدرشون که گویا یه آشناییتی با شما دارن..
رفته رفته داشت کلافه تر می شد از اینکه به هدفش نمی رسید و خب منم قرار نبود اینجا نقش مترسکش و بازی کنم و به هر سازی که زد برقصم.
از اولم دلیل اینکه به درین گفتم آدرسم و بده این نبود که بیاد رو به روم بشینه و بازخواستم کنه.. بیشتر دلم می خواست ته و توی قضیه رو دربیارم و بفهمم دلیل اینهمه خشمی که نسبت به درین داره و به خاطرش حاضر شده اون همه دانشجو رو مجبور به ارائه تحقیق کنه تا فقط یه نفر مجازات بشه چیه!
هرچند که می تونستم حدس بزنم قضیه بازم مربوط می شد به اون مادر عفریته اش.. حالا دیگه فهمیده بودم که این دختر آسیبش به کسی نمی رسه و لابد تقوی هم یکی مثل من بود که داشت انتقام مادر و از دختری که تنها بازمانده اون زن بود می گرفت!
– بهتره این بحث و تموم کنیم. چون اولاً خودتون می دونید با یه سری ظن و تردید نمی تونید من و متهم کنید به یه تصادف عمدی و اگه مدرکی هم داشتید الآن اینجا نبودید.. همون دیشب مستقیم می رفتید کلانتری واسه شکایت کردن از من. دوماً اگه بیشتر از این ادامه پیدا کنه.. من این حق و دارم که به جرم افترا زدن کاذب ازتون شکایت کنم و در اون صورت فکر نکنم واسه شمایی که تو یه دانشگاه با کلی آدم کار می کنید صورت قشنگی داشته باشه راه به راه باز شدنتون پاتون به کلانتری و دادگاه و دادسرا!