پشت میز اشپزخانه نشسته بودم و مشغول خوردن صبحانه، امروز از بقیه زودتر بیدار شده بودم، اما فکر کنم قباد سر کار رفته بود، چون ساعت از هشت گذشته بود!

عادت داشت قبل از هشت به شرکت برود!

اخرین لقمه را در دهانم گذاشتم و قلوپی از چای را دنبالش، از جا برخاستم و به سمت کشوی داروها رفتم.

از بعد از عمل، داروهایم را داشتم برا بهتر شدن، با اینکه خوب بودم و نیازی نبود، اما دکتر تاکید کرده بود کامل مصرف شوند!

مشغول دراوردن قرص ها از ورقه‌اش بودم که صدای پچ پچی از سالن شنیدم.

به سمت ورودی اشپزخانه که رفتم لاله را دیدن که تلفنی حرف میزند، اما فالگوش ایستادن فایده نداشت چون لاله هم من را دید و با اخم در هم کشیدن، موبایلش را پایین اورد و تماسش را خاتمه داد.

رفتارش باب میلم نبود، اگر کاری زیر سرش بود نمیذاشتم قباد را ازار دهد، فرزندش را در شکم داشته باشد و در فکر خیانت یا دو رو بازی باشد؟

_ حوراجون سحرخیز شدی، کاری داری مزاحمت نباشم؟

ابروهایم بالا پرید، نگاهم را روی سرتا پایش چرخاندم:

_ دیگه ادم برای هدفاش هرکار میکنه نه؟ منم سحرخیز شدم، مزاحم هم که خیلی وقته هستی گلم…داروهامو بخورم میرم اتاقم شما بشین پای غیبت کردنت با دوستات!

پوزخندی زد و به سمتم امد، پشت کردم و دوباره داروهایم را برداشتم:

_ والا حوراجون، اونی که مزاحم شد تو بودی، وگرنه چندسال پیش قرار بود من مال قباد شم، تو جفت پا پریدی وسط!

پوزخندی زدم و لیوان ابم را برداشتم:

_ خب چه فرقی با هم داریم پس، هوم؟ الانم تو جفت پا پریدی وسط، خودتو کوچیک کردی شدی زن یه مرد متاهل، حیف بکارتت نبود اینجوری بره؟

چشم درشت کرد و من هم داروهایم را خوردم، در وس ان چشمان درشت و تعجب تصنعی‌اش حرص اشکاری وجود داشت:

_ حورا دعا کن این حرفا به گوش قباد نرسه، خوبیت نداره ادم پشت شوهرش اینجوری حرف بزنه، هرچی نباشه متاسفانه هنوز عقدشی!

پوزخندی زدم و با گذاشتن لیوان در سینک به سمت پذیرایی رفتم:

_ اره خب، اما نگران نباش، چیزی که من تف کردمو داری میل میکنی، ترجیح میدم پسمانداشو هم بذارم برا خودت!

بی انکه منتظر باقی حرفش باشم در راهرو پیچیدم و از پله‌ها بالا رفتم، حرص خوردنش اشکار بود و دلیل این همه مخالفت را نمیدانستم!

فقط میخواست لج کند و مثلا به من متلک بیندازد، با چه؟ با حوراجون گفتن‌هایش و عزیزم و گلم هایی که به تنگ جملات پر از تشر و طعنه‌اش میچسباند!

درس خواندم باز هم و اینبار میان تمام درس، یا فکر قباد به وسط می‌آمد یا فکر و خیال آن خواستگاری که از بی نام و نشان‌ترین جا سر و کله‌اش پیدا شده بود و کسی نمیشناختش!

خسته بودم از تهمت‌ها، اما انگار مجبور بودم بپذیرم، حداقل تا وقتی مدرکی داشته باشم که خودم را تبرئه کنم، اما چه مدرکی؟ نمیدانم!

اولینش که حرف زدن با ان مرد بود، از کجا من را یافت و چگونه وارد مهمانی شد!

اینکه کسی در میان فامیل‌های قباد سعی در خراب کردن من در چشم دیگران داشته باشد برایم سخت بود، دلم میخواست همان قضیه‌ی عاشق شدن مردم با دیدنم در نگاه اول را باور کنم، تا اینکه ذره‌ای به فکر نقشه‌های شوم این خاندان باشم!

نفس عمیقی کشیدم، دوباره مداد را در دست چرخاندم و سوال بعدی را خواندم، بهتر بود روی هدفم تمرکز کنم، قرار بود سال بعد، باز هم تک و تنها شوم…

با همین فکر سعی کردم تمام سوالات را درست پاسخ دهم، بودجه‌بندی‌های امسال کنکور با سالی که خودم ازمون دادم سراسر تفاوت بود، برایم سخت‌تر شده و همه‌چیز متفاوت بود…

برای همین باید سخت تلاش میکردم!