خودم را به قباد چسباندم و سر روی بازویش گذاشتم.

هق هق هایم بلندتر شد و قباد دستهای حمایت گرش را دور تنم پیچید.

_ چیکارش دارین مامان؟ به اندازه ی کافی بهش زخم زبون نزدین؟

حالا نوبت تن و بدنشه که بیفتین به جونش؟

یه کار کنین تا بالاخره منو از این خونه فراری بدین.

لاله لبهای رژ خورده اش را غنچه کرد و کنار مادرش ایستاد.

کاش میتوانستم از روی زمین محو و نابودش کنم…

از حمایت قباد دلم گرم شد. پس هنوز میشد به این زندگی امید داشت…

جو خانه بسیار متشنج بود و قطعا زور من به این سه زن حیله گر نمیرسید.

امیدوار بودم قباد تحت تاثیر حرفهایشان قرار نگیرد وگرنه با گندی که زدم، به راحتی میتوانستند قباد را علیه من کنند.

قلبم در دهانم میزد و دعا دعا میکردم زمان همین لحظه از حرکت بایستد.

اگر همین یک ذره توجه و حمایت قباد را هم از دست میدادم…

مادر قباد نزدیکمان شد و رو به من با غیظ غرید:

_ خودتو به موش مردگی نزن وزه!

قباد دندان قروچه ای کرد و دستش دور تنم محکم تر شد.

_ بسه مامان ، اجازه نمیدم به زنم توهین کنین.

_ زنی که داره همه جا چو میندازه قباد مردونگی نداره و نمیتونه بچه دار شه زن نیست قربونت برم.

انقدر سنگ این جادوگر رو به سینه نزن.

والا من موندم چه وردی خونده که انقدر تو رو ذلیل خودش کرده!

خودش کم پیاز داغ به حرفهایم اضافه کرده بود که لاله هم از آن سمت آتش بیار معرکه شد و روی صورتش کوبید.

_ وای خاک بر سرم، این حرفا چیه خاله؟

ماشالله پسرخاله صحیح و سلامته، اصلا به این مرد میاد که عیب و ایرادی داشته باشه زبونم لال!

خاله ی قباد پوزخندی زد و با دستش مشغول باد زدن صورتش شد.

برای کتک زدن من تلاش زیادی کرده بود و حق داشت گرمش باشد.

_ زنش باهاش میخوابه ما که خبر نداریم مادر!

اون بیشتر در جریانه که میگه قباد بچش نمیشه و ایراد داره!

حرف های صد من یک غاز هیچ کدام برایم مهم نبود اما دروغ چرا؟

از واکنش قباد میترسیدم…

این سکوتش نفس هایم را بند آورده بود و نمیدانستم اگر سکوتش را بشکند بهتر است یا اینکه ادامه اش دهد.

_ من ایراد دارم؟

صدای ناباور و خش دارش بلند شد و من بیچاره وار لب زخمی ام را به دندان گرفتم. هقی زدم و سرم را از روی بازویش برداشتم.

جرات نگاه کردن در چشمانش را نداشتم در حالی که تنها فرد محق این جمع من بودم.

سالها تک تک این افراد به من انگ زده و اجاقم را کور میدانستند و حالا با یک حرف من چنین قیامتی برپا شده بود.

از همه بدتر اینکه قلب عاشقم هم مرا مقصر میدانست و چیزی در اعماق وجودم جلویم را میگرفت تا نتوانم از خودم دفاع کنم.

دستش را به دیوار کنارش گرفت و روی آخرین پله نشست.

قوای جسمی اش تحلیل رفته بود و همین حالا هم بیش از اندازه سر پا ایستاده بود.

سنگینی نگاهش را حس میکردم اما ترجیح دادم خودم را به آن راه بزنم. بقیه هم در سکوت تماشایمان میکردند.

شده بودیم دلقک های سیرکی که این سه زن اداره اش میکردند.

هر وقت میخواستند سناریوی مورد علاقه شان را وسط ریخته و ما را به جان هم می انداختند.

وای بر من که با دست خود سناریوی امروزشان را فراهم کردم.

_ حورا نگام کن. من ایراد دارم؟ بگو که تو این حرفو نزدی…

دلم برای صدای گرفته و لحن دلخورش رفت و سری به طرفین تکان دادم.

هر چه میگفتم تف سر بالا بود مقابل این جماعت…

_ من… فقط… قباد…

انگار که باورش نمیشد من، حورای عاشقی که برایش جان میدادم این حرف را زده باشم و من من کردن هایم همه چیز را برایش روشن کرد که ناباور تکخندی زد.

فرو ریختن تمام عشق و اعتمادی که به من داشت را در نگاهش دیدم و اشک هایم پشت سر هم روی گونه هایم ریختند.

کف دستم را مقابلش بالا بردم و ملتمس نگاهش کردم.

_ من به خدا… دکتر گفت… عزیزم من…

انگشت اشاره اش را روی لبهایش گذاشت و نگاه سرد و یخی اش را بند چشمانم کرد. از سرمای نگاهش به خودم لرزیدم و زبانم بند آمد.

_ جلوی چشمم نباش حورا…

از زور درماندگی سمت تماشاچیان این نمایش برگشتم بلکه یکی شان دست یاری به سویم دراز کند اما لبخندهای ریز و محوشان را دیدم و دنیا روی سرم آوار شد.

انگار نه انگار که همین آدمها مرا در این موقعیت قرار دادند.

انسان موقع سقوط به هر چیزی چنگ میزند و من حالا در همین وضعیت بودم.

اما هیچ چیزی برای چنگ زدن نبود و من سقوط را با تمام وجود حس میکردم.

سقوط از چشم قباد و این زندگی که چند سال برایش زحمت کشیده بودم.

نفس بریده و هق زنان مقابلش زانو زدم و دستش را گرفتم.

حتی درد بدنم را هم فراموش کرده بودم و عجیب بود که دردی هم حس نمیکردم.

گویا اعضا و جوارحم هم به وخامت اوضاع پی برده بودند که بی حرف به کارشان ادامه میدادند.

_ قباد بذار حرف بزنیم، به خدا اینجوری نیست…

بدون اینکه نگاهم کند دستش را از زیر دستم بیرون کشید و از پشت دندان های چفت شده اش غرید:

_ نمیخوام ببینمت!

یه بار بهت نگفتم ایراد از توئه…

یه بار تو روت نزدم که دلم واسه بغل کردن بچم پر میکشه که تو ناراحت نشی…

اونوقت تو چی؟

منو مشکل دار نشون میدی که این بار رو از رو دوش خودت ورداری؟

برو حورا، نمیخوام ببینمت…

تن زخمی و لگدمال شده ام را در آغوش گرفتم و بلند شدم. فایده نداشت… هر چه بیشتر دست و پا میزدم بیشتر در این باتلاق فرو میرفتم.

جر و بحثمان مقابل بانیان این اتفاق هیچ فایده ای نداشت جز بیشتر خرد شدنم…

میتوانستم زمانی که تنها بودیم همه چیز را برایش توضیح دهم. قباد مرا دوست داشت… حتما آرام تر که میشد به حرف هایم گوش میداد.

پله ها را با پاهایی که به زور دنبالم کشیده میشدند بالا رفتم و شنیدم توهین هایی که به قبر پدر و مادرم میشد تا قباد را دلداری دهند.

خودم را داخل اتاق انداختم و پشت در آوار شدم. زانوهایم را در آغوش کشیدم و سر رویشان گذاشتم.

_ گناه من چیه خدا؟ چرا نباید یه روز خوش ببینم؟

مگه من چیکار کردم که انقدر از من بدت میاد؟

اول که مامان بابامو ازم گرفتی… حالام نوبت قباده؟

دلت میخواد تنهایی و آوارگیم رو ببینی؟

خدایا نکن با من اینکارو، یه راهی جلو پام بذار…

آنقدر از خدا گله و شکایت کردم که همانجا پشت در از هوش رفتم. حتی در خواب هم آسایش بر من حرام بود.

خدا با بدترین چیز ممکن امتحانم میکرد و من از همین حالا میدانستم در این امتحان سخت شکست خواهم خورد.

روز عروسی مان را دیدم. قباد با همان کت و شلوار خاکستری و موهایی که به سمت بالا حالت گرفته بود و باعث شده بود کیلو کیلو قند در دلم آب شود مقابلم ایستاده و لبخند میزد.

صدایش میزدم اما او صدایم را نمی شنید. میخندید و من برای خنده هایش هم دلم غنج میرفت.

عروسش از راهی تاریک نزدیک میشد و من … من که اینجا بودم… او که بود؟

نفس نفس میزدم و فریادهایم به گوش هیچ کدامشان نمیرسید. همه چیز دور سرم چرخید و حالا من در آن راه تاریک بودم.

قباد میرفت، در روشنایی و کنارش هم عروسی که من نبودم…