پشت در آی‌سی‌یو، روی صندلی نشسته و قدم‌رو های وحید روی مغزش بود، مدام داشت زمین را با قدم‌هایش متر میکرد و هر از گاهی هم با تلفن صحبت.

کیمیا هم فین‌فینش را کنترل میکرد و سعی داشت با دیدن خشم نگاه قباد، حرفی نزند.

_ داداش، اینطوری نمیشه…زنگ زدم بهترین متخصص بیاد، باید کلی آزمایش و اسکن گرفته شه!

کلافه لب زد:

_ خاله اومد اون هرزه‌ رو ببره؟

کیمیا به ارامی گفت:

_ نه، گفت زن قباده دیگه…وقتی اینکارو کرده قباد غیرت نداشته آدمش کنه!

چنان گردنش به سمت کیمیا برگشت که صدای ترق استخوان‌هایش به گوششان رسید:

_ همینو با همین رک بودن گفت؟

کیمیا از ترس در خود جمع شد و سر به تایید تکان داد:

_ قباد، اروم پسر…کیمیا بارداره، یادت که نرفته؟

حساسیت وحید روی کیمیا را میدانست، نمیخواست اب در دلش تکان بخورد:

_ میکشم اون کثافتو…

از جا برخاست که جفت دستان وحید روی شانه‌هایش نشست:

_ بشین سر جات پسر…الان انقدر احمقانه تصمیم نگیر، مثلا میخوای چیکار کنی؟ قاتل شی؟ کیو بکشی؟ لاله‌رو؟ بچه‌شو؟ خاله‌تو؟

دستان وحید را پس زد و به صندلی تکیه داد:

_ جفت پا زدن به زندگیم، نابودم کردن میفهمی؟ خاله‌م، دخترخاله‌م، مادرم…ادم ازینا باید بخوره تو زندگیش مگه؟ جز اینا به کی باید اعتماد میکردم؟ هااان؟ حورا حتی خودش هم با بی اعتمادی به من و خواستگاری کردن از لاله تموم تصوراتم از خودشو بهم زد…تو اصلا میفهمی چی میگی وحید؟