_ بیخیال کیمیا، هیچکدوم ازینا نمیتونه درد منو دوا کنه…

با عصبانیت دست به زمین و دیوار گرفت و خواست برخیزد:

_ تو که اونجا نیستی حورا، تو که نمیبینی چی میکشه، مادرمو ندیدی، وضعیت لاله و خاله‌مو ندیدی، داداشمو ندیدی…

به زور سر پا ایستاد و دستش را به شکمش کشید:

_ دلخورت کردن، شکوندنت، غرورتو، زنونگیتو، قبول… نمیگم حق نداری، اما اونا خونوادمن، هرچقد هم بدی کنن بازم به چشمم بد نیستن، لاله افتاده گوشه تیمارستان، اون از مادرم و قباد، انگلر وسط دیوونه خونه‌م…این چند هفته‌ی اخرو اومدم اینجا مغزم اروم بگیره که…آی…

لحظه‌ای از درد خم شد، ترسیده به سمتش رفتم، برای منم زیاد راحت نبود نشستن و برخاستن، اما محمد سریع جلو امد:

_ چیشد؟ کیمیا خوبی؟

نفس عمیقی کشید:

_ لگد بدی زد!

به ارامی خندیدم، منم گه‌گاه تکان خوردن‌هایش را حس میکردم، اما لگد زدنش را هنوز تجربه نکرده بودم.

نفس عمیق دیگری کشید:

_ خیلی محکم زد اینبار…

با خنده گفتم:

_ حتما حسودیش شده!

اخمی کرد:

_ چخبره بابا، به کی حسودی کنـ…آخ!

اینبار دیگر نگران کننده بود، خم شد و من خیسی شلوارش را دیدم، نفسم برید و فقط سعی کردم خونسرد باشم، در اینجا، در این وضعیت…