و همان حرفش تا سه روز من را به فکر واداشت، نگرانی‌هایم را دو چندان کرد، چرا هیچوقت به این فکر نکردم که ممکن است جایم را بیابد و به سراغم بیاید؟

راوی

عصبی ماهیتابه را درون ظرف شویی پرت کرد و قاشق را هم درونش.

پختن یک نیمرو هم در توانش نبود، افکار مزاحمش آنقدر غرقش میکردند که با بوی سوختگی متوجه اوضاع شود.

از آشپزخانه بیرون رفت و مادرش را دید که پرستار سعی داشت به زور از سوپ هر روزه غذا در دهانش بگذارد.

ناله‌هایش، خش می‌انداخت به روی اعصاب نداشته‌اش.

گذشت و از پله‌ها بالا رفت، در اتاقی را باز کرد که چندین ماه است در آنجا مستقر شده، لباس‌ها و وسایلاش را به آنجا آورده و بالشی که از آن بوی حورا بود را هم، هیچگاه نمیشست.

مشغول کندن لباس‌هایش شد و حوله برداشت تا دوشی بگیرد.

زیر دوش ایستاد و چشم بست، داغی آب کمی حالش را بهتر میکرد، سردردهای بی امانش را برای چندین ساعتی تسکین میداد و میتوانست زندگی را برای روز دیگری هم تحمل کند.

صدای موبایلش از بیرون آرامشش را بر هم زد، کلافه چنگی میان موهایش زد و آب را بست، حوله پوشید و بیرون آمد، موبایلش را برداشت و خیره‌ی شماره‌ی ناشناس شد، بی اهمیت کنار انداخت که صدای زمزمه‌هایی از بیرون توجهش را جلب کرد.

به در نزدیک شد و زمزمه واضح‌تر:

_ نه داداش رفته سر کار…من که گفتم میام برمیدارم وسایلو میرم، یه سر هم به مامان میزنم دیگه…