پیچیدن صدای قباد در گوشم، بیشتر از اینکه قلبم را آرام کند سوزاندش.

سوزشی عمیق و دردناک و ممتد…

یعنی بچه انقدر مهم بود؟

که مردی که زمانی برایم جان میداد و قرار بود همه کسم باشد را اینطور از من بگیرد؟

اینطور از من متنفر کند؟

قبل از اینکه اشکم چکیده و آرایشم را خراب کند، سر بالا گرفتم و با دستانم صورت ملتهبم را باد زدم.

چندین بار نفسم را بیرون فوت کردم و کمی که به حالت طبیعی برگشتم بلند شدم.

بینی ام را بالا کشیدم و لباسم را مرتب کردم. پیراهن آستین داری که بلندی اش تا روی زانویم بود و ساپورت مشکی برای پوشاندن پاهایم.

رنگ سرخش بدجور در چشم بود.

دقیقا همان اندازه که آن پارچه ی سفید در چشم بود…

شال نازک مشکی رنگم را روی موهایم انداختم و از اتاق بیرون رفتم.

قرار بود مجلسی کوچک و خودمانی باشد اما به لطف لاله همه ی اقوام و آشنایان را دعوت گرفته بودند.

همان صیغه ای که من برای تحقیرش گفته بودم را هم علیه خودم استفاده کرد.

با این جشنی که بریز و بپاش هایش کم از عروسی نداشت، میخواست به من یک چیز را ثابت کند.

که چه صیغه باشد و چه عقد، ارج و قربش از من بیشتر است.

مهمانها آنقدر زیاد بودند و بعضی هایشان از اقوام دور، که جز در مراسم عروسیمان دیگر ندیده بودمشان.

کنارشان با لباس پوشیده راحت تر بودم.

مخصوصا که میدانستم امروز بیشتر از اینکه حواسشان به عروس و داماد این بزم باشد، به من است.

زنی که با پای خود برای همسرش به خواستگاری رفت.

زنی که شاید از نظرشان عزت نفس نداشت و خوار و خفیف بود.

اما هیچکدام جای من نبودند… هیچ کدام حقایقی که من میدانستم را نمیدانستند…

هیچ کدام نمیدانستند که من برای حفظ غرورم این کار را کردم.

پله ها را پایین رفتم و همزمان با آخرین پله، صدای جیغ و دست و سوت به هوا برخاست.

سر جایم خشکم زد و همین که سر بلند کردم با قباد چشم در چشم شدم.

گوشه ی لبش به تمسخر بالا رفت و به آنی نگاه از من گرفت. فکر نمیکرد تا اینجا پیش بروم…

آنقدر از عشق و احساسم مطمئن بود که باورش نمیشد روزی او را به دست کسی دیگر بسپارم.

روی همین عشق حساب باز کرده بودند و نقشه ی بیرون انداختنم از زندگیشان را کشیده بودند.

اما شد آنچه نباید میشد. تمام چیزهایی که روزی فکرش را نمیکردیم به وقوع پیوست و هم من و هم او، شاید دیگر انتظار هر چیزی را در زندگی داشته باشیم.

حتی دلم نمیخواست از گوشه ی چشم لاله را نگاه کنم. زنی که زندگی ام را برهم زد نگاه کردن نداشت.

سعی کردم آب دهانم را ببلعم اما غده ای بزرگ و کشنده راه گلویم را بسته بود.

راه نفسم بیشتر بسته شد و به سرفه افتادم.

آنقدر شلوغ بود و هر کس مشغول کاری، که کسی حواسش به من نبود.

هنوز مرا ندیده بودند و از این بابت خوشحال بودم که کسی مرا در این قیافه ی زار و نزار نمیبیند.

قباد با صورتی جدی و نگاهی خشک مشغول خوش و بش با مهمانان بود و من ذره ذره اش را می بلعیدم.

چقدر در آن کت و شلوار دامادی برازنده شده بود. چقدر آن مدل مو به آن صورت بزرگ و مردانه می آمد.

خدای من!

قلبم چطور این مصیبت را تاب میاورد.

این مرد، برای من بود و حالا کنار او زنی جز من قرار داشت…

با تعارف مادر قباد همه سمت اتاق عقد رفتند. جمعیت مقابلم رفته رفته کم میشد که ناگهان صدای لاله در گوشم پیچید و توجه همه را به من جلب کرد.

_ اوا حورا جون، سلام عزیزم… بیا کنار ما چرا اون عقب وایستادی؟

تو بیشتر از همه تو شادی ما سهیمی، بیا عزیزم.

نالان لبخندی محو زدم و چند لحظه ای همانجا ایستاده بودم که شروع شدن پچ پچ ها پاهایم را به تکان خوردن ترغیب کرد.

همه منتظر بودند تا نارضایتی را در چهره ام ببینند و بازار حرف های خاله زنکی شان را راه بی اندازند.

حتی خود لاله هم منتظر همین بود تا کوچک شدنم را ببیند.