سه چهار روزی از شب تولد میگذشت و مارال غرق خلسه ی ناب عشق بود… دستبندی که معراج برایش خریده بود تبدیل به ارزشمندترین شی زندگی اش شده بود و روزی صد بار میبوسید و میبوئیدش.
لحظه ای که معراج دستبند را به دستش بست از جلوی چشمانش نمیرفت و با آن خاطره ی شیرین عشقبازی ها میکرد.
بعد از آن شب هر روز معراج را دیده بود و با بهانه ای نزدیکش شده بود. او هم با هر بار دیدن مارال نگاهش به دستبند دور دستش می افتاد و از اینکه هنوز دستش بود خوشحال میشد و لبخندی به مارال میزد.
ظهر یک روز آفتابی بود… مارال در گوشه ای از باغ مشغول غذا دادن به گربه ی گرسنه ای بود که صدای بلند و پر از شوق معراج و بقیه را شنید. گویا خبری شده بود و همه شان خوشحال بودند.
ظرف غذا را مقابل گربه گذاشت و نیم خیز شد تا برود ببیند چه خبر است. چند قدمی رفته بود که معراج را دید که در جمع مادرش و مبینا و شیوا و فریده خانم ایستاده و مادرش مدام بغلش میکند و قربان صدقه اش میرود.
هیچکدامشان از آن فاصله متوجه مارال نبودند ولی معراج مارال را دید و از آنها جدا شد و سمت او قدم تند کرد.
انگار میخواست شادی اش را با مارال هم تقسیم کند. هنوز به همدیگر نرسیده بودند که معراج با شادی فریاد زد
_از کنکور آزمایشی خلبانی قبول شدم مارال

بهترین خبری بود که میتوانست بشنود… حتی بیشتر از معراج خوشحال شد و جیغی از سر شادی کشید و سمت معراج دوید.
خودش هم ندانست چه کرد و ناخودآگاه خودش را در آغوش معراج انداخت.
_خدایاااا… قبول شدیییی

معراج هاج و واج دستانش را دور دختری که خودش را در آغوشش انداخته بود حصار کرد و کمی با گیجی گفت
_آره قبول شدم

ولی مارال از شدت خوشحالی هنوز نمیدانست چه میکند و با هیجان گفت
_واااای خیلی تبریک میگم خیلی خوشحالم

و ناخودآگاه خواست گونه اش را ببوسد… معراج که از بوی عطر مارال و آنهمه نزدیکی ناگهانی مست و گیج شده بود متوجه بوسه ای که می آمد تا روی گونه اش بنشیند نشد و سرش را چرخاند تا چشمهای مارال را ببیند و با چرخش سرش، لبهای مارال بجای گونه اش روی لبهایش نشست!… تماس ناگهانی لبها با هم مانند برق ۲۲۰ ولتی بود که به بدنشان وصل شد. هر دو از برخورد لبهایشان به هم شوکه شدند ولی هیچکدام نتوانست عقب بکشد.
۴ ثانیه ای که در همان حال، لب روی لب ماندند بنظر مارال ۴ ساعت گذشت… حس نرمی و گرمای لبهای معراج و احساس عمیق و قوی ای که از لبهای او به تمام جانش جاری شد بینظیر و غیرقابل وصف بود… گویی تمام جان و روحش از نقطه ی لبها به معراج وصل شده بود… ضربان قلبش روی هزار بود و نفس نمیکشید. فکرش کار نمیکرد و فقط در آن لحظه غرق شده بود.
معراج هم چیزی از مارال کم نداشت و عرق سردی روی تیره ی پشتش نشسته بود. در آن واحد چندین حس را با هم داشت. هیجان شدید از لمس لبهای زیبا و کوچک مارال با لبهایش… حس عمیق و عشقی که لحظه ی برخورد لبهایشان از قلبش جوشید و کل وجودش را به آتش کشید… حس معذب بودن از اینکه ناخواسته سرش را چرخانده و لبش به لب مارال خورده، نگران بود که مارال ناراحت شود و باور نکند که تصادفی بوده و عمدی در کار نبوده است… تعجب از اینکه چرا مارال همان لحظه ی اول عقب نکشید و لبش را جدا نکرد… احساسات ضد و نقیضی که همزمان در قلب و مغزش حس میکرد، ولی هنوز هم لبهایشان درگیر هم بود!

معراج بود که بعد از چند ثانیه با دستپاچگی سرش را عقب برد و با مارالی که گویا در این دنیا نبود چشم در چشم شدند. خیلی کوتاه و ثانیه ای بود ولی اتفاق افتاده بود. لبهایشان به هم گره خورده بود و مزه اش زیباترین چیزی بود که هر دو تا آن روز تجربه کرده بودند.
هر دو با چشمانی پر از احساسات عمیق و کمی معذب به هم نگاه کردند و معراج آب دهانش را قورت داد و مارال نفسی را که قطع شده بود به یاد آورد و دم عمیقی گرفت. معراج با صدایی که خودش هم به زور میشنید گفت
_میبخشی… من… عمدی نبود

مارال با صورتی قرمز شده از خجالت لب زیرینش را به دندان گرفت و گفت
_تقصیر من شد… تو ببخش

و خودش را از حصار دستان معراج که هنوز دورش پیچیده بود بیرون آورد و سمت عمارت فرار کرد!
باورش نمیشد چنین اتفاقی افتاده و معراج را بوسیده… هر چند که بوسه نبود و برخورد بود، ولی هر چه بود لبهای معراج را حس کرده بود… حسی عمیق و شیرین… شیرین تر از عسل… زیباتر از هر چیزی در دنیا…
قلبش گویی در گلویش میزد، قلبی که در حال انفجار بود و خودش را به قفسه ی سینه اش میکوبید… دستش را روی قلبش گذاشت و لبهایش را به هم فشرد… لبهایی که معراج مهر کرده بود!
لبخندی روی لبش نشست و چشمهایش را از هیجان و خشنودی اتفاقی که افتاده بود بست…
معراج را بوسیده بود خدایاااا… این مستی مگر دیگر از سرش میرفت؟… تلو تلو خوران خودش را به اتاقش رساند و روی تخت افتاد. به سقف خیره شد و آن لحظه ی رویایی را هزاران بار مرور کرد و دست به لبهایی که بوی معراج را گرفته بود کشید…

کل روز و شب از عمارت بیرون نرفت، خجالت میکشید معراج را ببیند. صبح بود که با شنیدن سر و صدای پدرش از پنجره بیرون را نگاه کرد، ماشین قرمز و گرانقیمت پدرش بصورت درب و داغان مقابل گاراژ بود و پرویز خان فریاد میکشید!
همه جمع بودند و مارال معراج را دید که با صورتی گر گرفته از خشم چیزهایی میگوید.
سریع از عمارت بیرون رفت و پله ها را دو تا دو تا پرید و خودش را به آنها رساند.
_چی شده؟

معراج و پدرش نگاهی به او کردند و جوابی ندادند. پرویز خان ادامه ی حرفهایش را گرفت و گفت
_شاهد و مدرک هست که تو بودی

معراج با عصبانیت گفت
_گفتم که من به ماشین شما دست نزدم آقای خبیری… نه اونموقع که روش خط انداخته بودن نه الان

برخلاف همیشه که مانند بقیه پرویز خان خطابش میکرد، اینبار با لحن خاصی آقای خبیری گفت… انگار میخواست به او بفهماند که لقب خان لایقش نیست و میداند که عاریتی و غیرواقعی است.
پرویز خان چشمانش را ریز کرد و به گستاخی پسر جوان دقیق شد. این پسر ۱۸ ساله تنها کسی بود که مقابلش حس بزرگ بودن و قدرت نمیکرد… گویا او بود که با تمام فقر و نداری اش پرویز خانِ بزرگ را تحقیر و آچمز میکرد.
بهر حال نقشه ای که برایش کشیده بود باعث میشد این حس حقارت از خودش، و خطر از دخترش دور شود!

مارال نگاهی به ماشین محبوب پدرش کرد که درب و داغان شده بود و یکطرفش از جلو و عقب اسقاطی شده بود. یعنی چه کسی داخل ماشین بوده؟.. نکند پدرش تصادف کرده بوده؟… ولی پدرش سر و مر و گنده مقابلش ایستاده بود و هیچ اثری از چنان تصادف بدی در صورت و بدنش دیده نمیشد.
مش حسن با دستپاچگی و ناراحتی گفت
_آقا حتما اشتباهی شده… معراج ممکن نیست ماشین شما رو برداره

چشمان مارال گرد شد و نگاهی به معراج و پدرش کرد.
_بابا به منم بگین چی شده
_معراج ماشینو بی اجازه برداشته برده بیرون تصادف کرده داغونش کرده

معراج صدایش را بلندتر کرد و با خشمی که دیگر نمیتوانست کنترلش کند گفت
_نمیدونم هدفتون از این تهمت چیه ولی بدونین که من تف هم نمیندازم رو ماشین شما، چه برسه مخفیانه ببرمش بیرون

مارال از چیزی که میشنید شوکه شده بود، میدانست که ممکن نبود معراج این کار را بکند. ولی جریان چه بود؟ ‌پدرش چرا معراج را محکوم میکرد؟!
رو به پدرش کرد و گفت
_بابا معراج همچین کاری نمیکنه، بگرد ببین کی ماشینو برده

پرویز خان نگاهی به نوچه هایش که مثل دیوار و خونسرد گوشه ای ایستاده بودند کرد و گفت
_بگین اون مرده بیاد

و رو به مارال و مش حسن کرد و گفت
_کسی که باهاش تصادف کرده دنبالش اومده تا اینجا

چشمهای معراج گرد شد و نگاهش با نگاه متعجب مارال گره خورد. نمیدانست قضیه چیست و پرویز خان چه خوابی برایش دیده.
مش حسن با ناراحتی و کلافگی دستی به سرش کشید و نگاهی به خواهرش که با پریشانی در باغ را نگاه میکرد کرد.
همه منتظر مردی بودند که پرویز خان ادعا میکرد معراج به ماشینش زده و فرار کرده. کمی بعد مردی همراه نوچه ی پرویز خان از در باغ وارد شد و نگاه همه روی او میخکوب شد.
معراج با دقت نگاهش کرد، هرگز این مرد را ندیده بود و منتظر بود ببیند چه خواهد گفت.
مرد جلو آمد و کنار ماشین ایستاد، نگاهی به معراج کرد و رو به پرویز خان که دست به کمر ایستاده بود گفت
_ایناهاش همین پسره ست… با سرعت زد به ماشینم و فرار کرد، سر زنم طوری خورد به شیشه که شیشه شکست، شکایت میکنم ازش

همه هاج و واج مرد غریبه را نگاه میکردند و الهه خانم مادر معراج به گریه افتاد و رو به پرویز خان گفت
_پرویز خان بچه ی من اهل این کارا نیست، تو رو خدا یه کاری بکنین این آدم دروغ میگه

معراج با عصبانیت مادرش را نگاه کرد و گفت
_برای چی التماس میکنی مامان؟ اینا همش فیلمه ولی من بیخیالش نمیشم

و سمت مرد رفت و یقه اش را گرفت و گفت
_تا ثابت نکنی من به ماشینت زدم ولت نمیکنم پفیوز

مرد یقه اش را به سختی از دست معراج درآورد و مش حسن عقب کشیدش… قبل از اینکه مرد چیزی بگوید پرویز خان با صدای بلندی گفت
_ثابت کردن نمیخواد، این مرد چرا باید دروغ بگه، چه دشمنی ای با تو داره مگه؟… پسره ی جلمبر لات از اولشم چشمت به این ماشین بود برداشتی بردی دور دور کنی تازه یقه ی مردمم میگیری؟

مش حسن دیگر طاقت توهین های پرویز خان را نیاورد و گفت
_احترام خودتونو نگه دارین آقا… من نمیزارم همچین حرفایی به خواهرزاده م بزنین

پرویز خان با چشمهای خونسردی که هیچ حسی درونش نبود گفت
_میخواستم بگم خواهرزاده ت باید گورشو از باغ من گم کنه ولی انگار خودتم باید بندازم بیرون

مارال حس میکرد فشارش رفته رفته می افتد و تا چند ثانیه نقش زمین خواهد شد… این چه بود؟ خواب بود؟!… کابوس بود!
احتمال رفتن معراج از باغ، بالاتر از کابوس بود… خود مرگ بود!

معراج پوزخندی به پرویز خان زد و رو به دایی اش گفت
_اگه فقط یک دقیقه اینجا بمونی شک میکنم به ایمانی که بهت داشتم اینهمه سال

روح در جان مارال نبود و شیوا و مبینا گریه میکردند، فریده خانم خشکش زده بود و الهه خانم کوهی از نفرت بود و با انزجار به پرویز خان و مارال نگاه میکرد. خانم جان و مهناز خانم خانه نبودند و مارال آرزو کرد کاش خانجان بود و جلوی پدرش را میگرفت… و یا جلوی معراج و مش حسن را… ولی اوضاع خرابتر از آن بود که حتی خانجان هم بتواند کاری بکند. پدرش تمام پل ها را شکسته بود و معراج هم آدمی نبود که از غرورش بگذرد.
یعنی معراج داشت میرفت؟!.. دستش را روی نرده ی پله ها گذاشت، بسختی دم و بازدم گرفت و سعی کرد موقعیت را درک کند. در عرض چند دقیقه چه شد که زندگی اش داشت از دست میرفت!

مش حسن سمت خانه اش قدم تند کرد و رو به فریده خانم با تحکم گفت
_بیا وسایلتو جمع کن
فریده خانم و بقیه مستاصل دنبال مش حسن راه افتادند و معراج هم پشتش را کرد تا دنبالشان برود که مارال دو قدم به سویش برداشت و با اشکهایی که از چشمانش رها شدند مچ دست معراج را گرفت و با صدایی نالان گفت
_معراج…

معراج برگشت و با چشمانی غمگین نگاهش کرد… جدایی از مارال عذاب بود، ولی مگر دیگر میشد ماند؟ خانِ پیزوری بازی کثیفی کرده بود و تنها گزینه رفتن بود…
به چشمان درشت و زیبای مارال خیره شد و آرام گفت
_باید برم مارال

با نگاهش التماس کرد و زمزمه وار گفت
_نرو

هنوز نگاه پر درد هر دو به هم خیره بود که ناگهان پرویز خان بازوی مارال را کشید و گفت
_برو تو خونه

دست مارال از معراج جدا شد و در حالیکه اشکهایش روی گونه هایش روان بود پدرش را نگاه کرد…
_بابا معراج نکرده… من مطمئنم… حاضرم قسم بخورم که کار اون نیست… نزار برن

پرویز خان صدایش را بلندتر کرد و با عصبانیت گفت
_گفتم برو تو

معراج دیگر نماند تا شاهد زورگویی های پرویز خان شود و سمت خانه ی مش حسن روانه شد… قبل از دور شدن صدای پرویز خان را شنید که با تحکم به مارال گفت
_گوشیتم بده من

با تعجب برگشت و نگاهشان کرد… گوشی مارال را برای چه میخواست؟… مارال با تعجب و ناراحتی گفت
_گوشیمو چرا میگیری؟
_بدش من گفتم… زود باش مارال

معراج دستش را مشت کرد… این آدم چه مرگش شده بود؟ هدفش از این بلبشویی که بر پا کرده بود چه بود؟ دخترش را دیگر چرا آزار میداد؟
مارال نگاه پر از دردی به معراج کرد و با دستانی لرزان گوشی را از جیب شلوار جینش درآورد و به پدرش داد.
دلش پیش معراج و رفتنش بود و هنوز نمیتوانست بفهمد که پدرش چرا گوشی اش را گرفته. خواست دنبال معراج برود که پرویز خان دستش را گرفت و با خود به عمارت برد.
_تا این گدا گشنه ها گورشونو گم نکردن حق نداری از اتاقت بیای بیرون

قلب مارال پر از درد بود و با هر حرف پدرش دردمندتر میشد… چه خبر بود؟… پدرش داشت با او و معراج چه میکرد؟