پرویز خان در اتاق را بست و مقابل چشمهای متعجب مارال از پشت قفلش کرد!
مغزش کار نمیکرد، پدر خوش اخلاق و مهربانش را چه شده بود و دلیل این کارهایش چه بود؟
اگر فکر میکرد معراج ماشین را برداشته، پس دلیل رفتارش با مارال و در اتاق زندانی کردن و گوشی اش را گرفتنش چه بود؟
یک جای کار میلنگید ولی مارال در شرایطی نبود که بجز رفتن معراج به چیز دیگری فکر کند.
پنجره را باز کرد و سعی کرد از پشت شاخ و برگ درختان بلند خانه ی مش حسن را ببیند… خانه ای که دیگر به آنها تعلق نداشت و تا ساعاتی بعد از آنجا میرفتند… بدون معراج چه میکرد؟… بدون معراج زندگی چگونه میشد؟
دستانش را روی لبه ی پنجره گذاشت و هق زد… توجهی به صدایش نداشت و برایش مهم نبود که کسی صدای گریه اش را بشنود. لب دره ایستاده بود و چیزی جز پرتگاه مقابلش اهمیت نداشت…
پرتگاهِ رفتن معراج… پرتگاهی که زندگی را از مارال میگرفت.
با چشمهای پر از اشک به آنسوی باغ نگاه کرد، متوجه رفت و آمدهایی مقابل خانه شد، میدانیت که در حال جمع آوری وسایل خانه هستند. وقتی بعد از دقایقی ماشین حمل بار و اثاث وارد باغ شد، مارال کنار پنجره روی زمین زانو زد و به تلخی گریست.
کم مانده بود تا جدایی… معراج داشت میرفت و مارال قادر به انجام هیچ کاری نبود!
دو ساعتی گذشت و چشمان مارال از فرط گریه متورم شده بود. هر لحظه منتظر سر و صدای خانواده ی مش حسن بود که از باغ خارج میشدند. و طولی نکشید که آن دم فرا رسید و مارال با شنیدن صدای معراج و مش حسن، بالاتنه اش را از پنجره بیرون برد تا خوب ببیندش.
پدرش که داخل عمارت بود با شنیدن صدای مش حسن بیرون رفت و کلیدها و تمام چیزهایی که مربوط به باغ میشد و دست مش حسن بود را از او گرفت.
مش حسن سعی میکرد نگاهش به پرویز خان نیفتد و از شدت فشار مدام زیرلب چیزهایی میگفت. ولی فریده خانم با صدایی که همه بشنوند گلایه میکرد و میگفت اینهمه سال کار کردیم و جون کندیم تو این باغ، آخرش خوب پاداش زحمتامونو دادین…
_کار کردین مزدشو گرفتین، مگه بیگاری کشیدم ازتون؟

پرویز خان حتی به زنی که سالها بود بیشتر از توانش و مزدش در خانه ی او دلسوزانه کار کرده و دستانش پینه بسته بود رحم نمیکرد و زهرش را میریخت. چه انتظاری میشد از آدم بیرحمی که حتی به دختران و زنان قالیباف رحم نمیکرد و با ناچیزترین قیمت فرشی را که ماهها با نور دیده و سر انگشتان خونمرده شده بافته بودند از دستشان درمیاورد، داشت.
مش حسن دیگر نتوانست سکوت کند و گفت
_پس الان طلبی که ازتون دارم رو باید بدین

پرویز خان پوزخندی زد و گفت
_همینکه خسارت ماشین رو ازت نمیخوام و اون بنده خدا رو که خواهرزاده ی دزدت زده بهش قانع کردم که از شکایتش بگذره باید یه چیزی ام تو به من بدی حسن

خون معراج از شنیدن کلمه ی دزد به جوش آمد و سمت پرویز خان خیز برداشت و گفت
_دزد تویی که من خبر دارم چطوری به اینجا رسیدی خانِ پیزوری

نوچه های پرویز خان که مانند بادیگاردهایش بودند سریع دورش را گرفتند و مقابل معراج ایستادند.
پرویز خان با صورتی گر گرفته دستش را به معنای بی اهمیتی تکانی داد و رو به آدمهایش گفت
_بندازینشون بیرون

مارال پشت پنجره از شدت ناراحتی لرز گرفت و با گریه ی بیصدا لبش را محکم گزید… قلبش برای حال معراج و موقعیتی که گرفتارش شده بود، و حرفهایی که لایقش نبود به درد آمد و دستش را روی قلبش گذاشت و فشرد. بدترین روز زندگیش بود و دردی بزرگتر از این را قبلا تجربه نکرده بود. شدت شوک ها و ضرباتی که پی در پی به روح و قلبش وارد میشد هوشیاری کامل و درکش را سلب کرده بود و نمیفهمید در پیرامونش چه میگذرد. گویی در هوا بود و شناور در خلاء.
معراج داشت میرفت!

مش حسن با صدای بلند رو به پرویز خان و آدمهایش گفت
_حتی یک دقیقه هم اینجا نمیمونم که کسی بخواد بیرونم کنه
و بعد رو به معراج گفت
_تو با کامیون بیا

و خودش چمدان و ساکهایی را که زمین گذاشته بودند برداشت و رو به فریده و الهه خانم و دخترها گفت
_سوار شین

وقتی معراج خواست از در باغ خارج شود ناخودآگاه سرش را بلند کرد و به پنجره ی اتاق مارال نگاه کرد. بارها اول صبح هنگام دویدن او را دیده بود که از پشت پنجره نگاهش میکند.
با دیدن مارال که بالا تنه اش را کاملا از پنجره بیرون آورده بود و خیره به او بود قلبش به درد آمد. فاصله شان کم نبود ولی توانست چشمهای اشک آلود و قرمز مارال را تشخیص دهد… این دختر از رفتنش ناراحت بود. این آشفتگی، و پریشانی نگاهش به قدر کافی گویا بود. صدای حرکت کامیون حمل بار او را از دنیای چشمهای مارال خارج کرد… وقت رفتن بود و پای رفتن نداشت… از پرویز متنفر بود و دیگر باغ و عمارت هم برایش غیرقابل تحمل بود، ولی آن غزال کوچک زیبا… دل کندن از او سخت!

به مارال خیره شد و با نگاهش اشاره ای به درخت پناهگاه مارال کرد. گویی میخواست چیزی به مارال بفهماند. دختر دستش را به سوی معراج دراز کرد… گویی التماس میکرد که نرو… صدای مش حسن اینبار معراج را به خودش اورد
_زود باش راننده منتظر توئه

قدمی به سوی کامیون برداشت و مکث کرد… دوباره برگشت و مارال را نگاه کرد و زیر لب زمزمه کرد
_خداحافظ

مارال حرف لبش را خواند و طاقتش از دست رفت، دیگر مهم نبود پدرش صدایش را بشنود…
بلند و از ته دل ضجه زد
_معرااااج

معراج مشتهایش را گره کرد و سعی کرد کنترل پاهایش را در اختیار داشته باشد تا سمت مارال ندود!
فقط سرش را برگرداند و برای آخرین بار نگاهش کرد… غمگین ترین نگاه ممکن!
مارال ولی مانند آهویی رمیده قرار از کف داده بود… آخرین لحظه بود و معراجش داشت میرفت.
هنوز نگاه معراج به مارال بود و یک قدم مانده به کامیون میخکوب شده بود که صدای پرویز خان را شنید که به دخترش نهیب زد
_پنجره رو ببند

و کاملا به معراج نزدیک شد و گفت
_از دختر من دور باش، حتی از ده کیلومتریش هم رد نمیشی

این را گفت و پشت به آنها کرد و داخل عمارت رفت.
معراج گیج از حرفی که پرویز زده بود سعی کرد مفهومش را هضم کند!
یعنی چه که از دخترم دور باش؟ مگر او دنبال مارال بود و در گوشش حرفهای عاشقانه میخواند؟ مگر مثل آراز گوشه ی باغ خفتش کرده و نظر بدی به او داشت؟ پرویز چه فکری در مورد او و مارال کرده بود…
افکار مختلفی به ذهنش هجوم آورد ولی فرصت فکر کردن نبود… آخرین نگاه را به مارال کرد و بسختی نگاهش را گرفت و در کامیون را باز کرد و بالا پرید.

دستی به موهای نسبتا بلندش کشید و سعی کرد توده ی سنگینی که گلویش را میفشرد فرو دهد.
کامیون حرکت کرد و مارال های های گریست.
چقدر سخت بود دیدن جانی که میرفت…
از ته دل ناله کرد و فریاد زد… صدایش شبیه حیوانی زخمی بود که زوزه میکشید و درد داشت!

چند بار پشت سر هم فریاد زد “معراج… نرو”

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود

(فردا پارت خواهیم داشت)