پرویز خان

شب تولد دخترم، نور چشمم و تنها موجودی که در این دنیا جانم را برایش میدادم، نگاهش را به آن پسرک یک لاقبا دیدم!
از سر شب تمام حواسم به بیحوصلگی مارال بود و در تعجب بودم که چطور ممکن است در چنین شبی و چنین جشن تولد مجللی که برایش ترتیب داده ام اینقدر ناراحت و پکر باشد. هیچ حدس و گمانی نداشتم تا اینکه خواهرزاده ی حسن آمد و چشمان مارال ستاره باران شد!
آن حس و حال را خوب میشناختم… سالها پیش وقتی در بازار فرش تبریز پادویی میکردم و برای یک لقمه نان هر روز ده بار پس گردنی میخوردم عاشق دختر همسایه بودم. او هم مرا میخواست و نگاه هایش به من از جنس نگاه مارال به معراج بود…
ولی او هم مانند من فقیر بود و من از فقر بیزار بودم. عشق او را زیر پولهای حاج منصور دفن کردم و بجای او با مهناز دختر نور چشمی حاج منصور وصلت کردم. فقر و ثروت هر دو مسری بودند و من از سرایت فقر خانوادگی آن دختر فرار کردم و مبتلای ثروت خاندان سرابی شدم.

آنشب با دیدن حال و هوای دخترم فهمیدم که معراج هم نقشه ی مرا در سر داشت و میخواست با اغفال دختر ارباب خودش را از فقر برهاند و بالا بکشد.
ولی من حاج منصور ساده و خوش باور نبودم و هفت خط روزگار پرویز بودم. همان شب نقشه ی تخریب آن پسر پررو و مغرور را طرح ریزی کردم و روز بعد با چک کردن گوشی مارال مصمم تر شدم برای دفع خطر.
گوشی مارال پر بود از عکسهای معراج و زنگ خطر بقدری بلند بود که گوشهایم سوت کشید. باید هر چه سریعتر دخترم را از آن پسرک یک لا قبا دور میکردم.
هرگز گمان نمیبردم که دختر من کارگرهای باغ را آدم حساب کند و حسی به یکیشان داشته باشد.
گاهی میدیدم که با دخترها و آن پسرک میگردد، حتی خودم برای تدریس ریاضی به مارال، معراج را راضی کردم، ولی خیالم راحت بود که مارال جایگاه و ارزش هر کسی را میداند و محل سگ به بچه های نگهبان و باغبان نمیدهد.
ولی معادلاتم اشتباه از آب درآمد و ندانستم که باید از همان ابتدا جلوی صمیمی شدنشان را میگرفتم. منی که برای آینده و ازدواج دخترم از روزهای آغازین نوجوانی اش شروع به برنامه ریزی کرده بودم و پسران چند نفر از پولدارهای شهر را برای سالهای آتی در ذهنم کاندید کرده بودم، نمیگذاشتم زندگی و آینده اش بخاطر عشقی پوچ و زودگذر به فنا برود.

******************

مارال

معراج با چشمان زیبایش که پر از غم بود نگاهم کرد و از باغ رفت… اصلا فهمید که دوستش داشتم؟!… نه نفهمید، فکر میکرد حسی به او ندارم و حتی گاهی میگفت چرا از من بدت می آید!… پدرم حتی اجازه ی خداحافظی هم به ما نداد و من از دور با صاحب قلب و روحم وداع کردم.
معراج رفت و من بیمار شدم…
از همان روزی که پدرم در اتاقم را قفل کرد و معراج رفت من روی تخت افتادم و نتوانستم سر پا شوم.
پدرم گوشی ام را پس نداد و من از اینکه هرگز نیازی به حفظ کردن شماره ی معراج ندیدم هر روز خودم را عذاب دادم و لعنت کردم. تمام عکسهای معراج هم مانند شماره اش از دستم رفته بود و هیچ چیزی از او برایم باقی نمانده بود بجز خیالش…
پدرم گوشی جدید و گرانقیمتی برایم آورد و تمام شماره ها و فایل های حافظه ی گوشی قبلیم در گوشی جدید موجود بود بغیر از هر چیزی که به معراج مربوط میشد!
از اینکه عکسها را در گوشی ام دیده بود خجالتزده بودم و نتوانستم مقابلش بایستم و بگویم چرا شماره و عکسهای معراج را پاک کرده است. سکوت کردم و بزرگترین دلتنگی تاریخ یحتمل نصیب من شد…
سخت ترین روزهای زندگی ام بود و مانند مرده ی متحرکی بودم که به اجبار غذا در دهانش میگذاشتند و گاهی از روی تخت بلندم میکردند تا راه بروم. تا مدتها از عمارت خارج نشدم. نتوانستم به باغ بروم و خانه و جای خالی معراج را ببینم. تب های بدون دلیل و ضعفی که در نتیجه ی کاهش سریع وزنم بود رمق را از جانم گرفته بود. ولی در عجب بودم که نمردم با آن درد عمیق!… نتیجه گرفتم که انسان از درد عشق نمیمیرد… چون اگر میمرد من حتما بعد از معراج میمردم.
روزهای اول حالم وخیم بود و میان تب و هذیانهایم صدای پدر و مادرم و خانجان را میشنیدم که قربان صدقه ام میرفتند و خانجان گریه میکرد. پدرم بیشتر از همه کنارم بود و یکبار بین گیجی و بیداری شنیدم که رو به مادرم گفت
_یادش میره… دو ماه غصه میخوره بعد فراموشش میکنه

معراج را میگفت!… خبر داشت از دردم و دلیل حال زارم!
ولی دو ماه گذشت، دو سال گذشت، سیزده سال گذشت و من معراج را فراموش نکردم…

(دوستان این پارت بقیه ی پارت دیروز بود که ناقص بود و کمتر از پارتهای همیشگیم بود. اینو داشته باشین فعلا تا پارت بعدی رو کامل بزارم)