*** خلسه ***

((مقدمه))

برخی از آدم ها زندگیشان را در خلسه به سر میبرند.
برخی در خلسه ی خود بزرگ پنداری… برخی در خلسه ی مال اندوزی و پول پرستی… برخی در خلسه ی شهوت و سکس… برخی در خلسه ی خودپسندی و حقیر شمردن دیگران…
و چه سخت است که عاقبت در پایان عمر با تلنگری از خلسه خارج شوند و پیرامون و واقعیات را ببینند و بدانند که از آنچه عمری در کفش بوده و غرقش بوده اند، رکب خورده و عمر گران را به فنا داده اند و هیچ کمالی نیز حاصل نشده!

#پارت_۱_خلسه

صدای بوق ممتد ماشین ها و ترافیک سنگین کلافه اش کرده بود… به احتمال زیاد کمی جلوتر تصادفی رخ داده بود و مسبب این ترافیک غیرعادی بود. رانندگان بیصبر و عجولی که فکر میکردند با بوق زدن و فریاد کشیدن راه باز خواهد شد، روی اعصابش بودند!

_برو دیگه نفله چرا خوابیدی؟ ظهر شد بابا

نگاهی به راننده ی ماشین بغلی کرد که تا سینه از پنجره ی باز ماشین بیرون آمده بود و خطاب به ماشینهای جلویی فریاد میکشید. مرد متوجه سنگینی نگاهش شد و به سویش برگشت. با دیدن دختر جذاب پشت رل، لبخندی زد و با هیزی به دختر خیره شد. ولی او همان لحظه شیشه را بالا داد و کلافه از جو حاکم، شقیقه هایش را با سرانگشتان فشرد.
ترافیک و شلوغی تهران را دوست نداشت. دلش برای تبریز تنگ شده بود، برای زادگاهش… برای مردم ترک زبانش… و برای “اویی” که در آن شهر جا گذاشته بود… گمش کرده بود!

با باز شدن راه و جاری شدن سیل ماشین ها، سرعت گرفت تا هر چه زودتر به محل کارش برسد. در منطقه ای خوب و بالای شهر تهران، خانه ی کیک نقلی و شیکی داشت که علیرغم مخالفتهای پدرش، سه سالی میشد که برای دل خودش راه‌‌ انداخته بود.
ماشین مشکی شاسی بلندش را مقابل کافه قنادی، در جای همیشگی اش پارک کرد و پیاده شد… محیط خلوت و دنجی بود و اکثرا جای پارکش خالی میماند.

صدای آویز زنگوله ای پشت در کافه، خبر از آمدن کسی داد… دو دختری که پشت پیشخوان مشغول کار بودند سرشان را بالا گرفتند تا ببینند چه کسی وارد کافه شده.
صاحبکارشان بود که برخلاف هر روز با تاخیر آمده بود… مارال خبیری.

_صبح بخیر مارال جون

نسترن بود که با ذوق به تیپ خاص و مثل همیشه جذاب صاحبکارش نگاه کرد و به احترامش بلند شد.

_صبح بخیر بچه ها… همه چی روبه راهه؟

مارال… دختری که حتی تن صدا و لحنش هم صلابت داشت و عاری از کوچکترین ناز و عشوه بود… طوری با پشت صاف می ایستاد و طرز ایستادنش جذاب بود که آدم دوست داشت چند دقیقه ای نگاهش کند.

سحر هم مثل نسترن مقابل مارال بلند شده و گفت
_بله همه چی آماده ست، فقط گاناش کیک صورتی مونده که گفته بودی دست نزنیم خودت بیای
_خوبه… بشینید به کارتون برسید

این دختر دیسیپلین و مهربانی را توامان داشت. مارال خبیری خدای پارادوکس های دلنشین بود… طوری که اطرافیان و کارکنانش، هم با او احساس صمیمیت میکردند و از مهربانی های مدامش بهره مند میشدند، و هم از صلابت و جدیتش حساب میبردند و از خط قرمزهای نامرئی او رد نمیشدند.

دختر ۲۸ ساله ای که گاهی چون دختربچه ی هشت ساله ی شیطانی، کودکی میکرد، و گاه چون عاقله زن هشتاد ساله ای فکور و ژرف اندیش میشد.

رفت پشت پیشخوان و وارد قسمت آماده سازی کیک ها شد. این قسمت از دنیا، شاید تنها جایی بود که روح و روانش آرام میشد.
مانتوی طوسی بهاره ش را از تنش درآورد و دستانش را شست، روپوش صورتی نازکش را پوشید و پیشبند بنفش قشنگی دور کمرش بست.
عاشق رنگ بود و هر کسی که پایش را توی کافه اش میگذاشت حس میکرد به یک دنیای رنگارنگ و متفاوت پا گذاشته.
شش میز کوچک گرد با مبل های سفید و صورتی وسط کافه با کمی فاصله چیده شده بود و حتی کریستالهای لوسترها هم رنگارنگ و خاص بودند… عکسهای زیبایی از کیک ها و نوشیدنی های لذیذ و اشتهابرانگیز دیوارهای کافه را زینت داده بود و پیشخوانی که به رنگ سرخابی و آبی براق بود حسابی فضا را شاد و رنگی کرده بود.
چیزی مثل خانه ی شکلاتی کارتون هانسل و گرتل بود.
وقتی علی، همکلاسی دوران دانشگاهش، این حرف را با دیدن کافه زده بود، خنده ش گرفته و گفته بود
_لابد منم جادوگر این خونه ی شکلاتی ام که میخواست بچه ها رو بخوره

ولی علی زل زده بود به چشمهای سیاهش و گفته بود
_تو فقط میتونی سفید برفی قصه باشی… و یا سیندرلا

مثل همیشه نخواسته بود پیام نگاه علی را دریافت کند و نگاهش را از او گرفته بود و با شوخی گفته بود
_قصه ی هانسل و گرتل سفید برفی نداره علی آقا

علی از سالها پیش دوستش داشت و مارال از این احساس خبر داشت… اصلا چه کسی بود که مارال، تنها دختر زیبا و عزیز کرده ی پرویز خان را دوست نداشته باشد.
شاید فقط او!… آن گمشده!