بوسه ی محسن یک بوسه ی واقعی بود و لبهایش را گرم و با احساس روی لبهایم فشرد… ولی حتی یک هزارم آن حسی که از برخورد تصادفی لبهایمان با معراج در قلبم جوشیده بود از بوسه ی محسن نداشتم. شاید شش سال تنها و بدون عشق و هیجان زندگی کردن و از طرفی هم امیال غریزی باعث شد که نتوانم به نوازش ها و بوسه های گرم محسن بیتفاوت باشم و مانعش نشدم، ولی آن شور و عشقی که باید بعنوان اولین بوسه و نزدیک شدنم با محسن میداشتم، در رفتارم نبود. خیلی سعی کردم با او سرد نباشم و مثل یک نامزد نرمال رفتار کنم. هر بار که فکر معراج به سرم آمد دست محسن را گرفتم و سعی کردم از این خیال شش ساله که نتیجه ای نداشت رها شوم.
تنها چیزی که نمیتوانستم از او رها شوم دستبند معراج بود! دستبندی که شش سال پیش بالای درخت دور دستم بست و هرگز آن قفلی را که دست معراج بسته بود باز نکرده بودم.
بعد از آمدن محسن چند بار دستم به قفل دستبند رفت و خواستم که بازش کنم ولی… نشد!
میدانستم کار درستی نبود و من به محسن تعهد داشتم و باید هر فکر و هر چیزی که مرا به معراج وصل میکرد حذف میکردم، ولی آن دستبند تنها چیزی بود که سهم قلبم بود در این زندگی.
بازش نکردم و به خودم قبولاندم که به وجودش دور مچم عادت کرده ام و باز نکردنم بخاطر معراج نیست.
خودم و وجدانم را گول زدم و صدایی ته دلم گفت اگر داشتن این دستبند گناه است، بگذار باشد… هیچ کس معصوم نیست!
من آن گناه عاشقانه را گردن میگرفتم… با اعتراف نکردنم به معراج، با از دست دادنش، با شش سال زجر کشیدن و دلتنگی، و با ازدواج اجباری ام با محسن بقدر کافی از زندگی طلبکار بودم من… حقم بود که آن دستبند را بعنوان تنها مفهوم عاشقانه برای قلب و روحم نگه دارم.
فکر معراج را از ذهنم دور نگه داشتم و سعی کردم به محسن نزدیکتر شوم و در قلبم جایی برایش باز کنم. ولی سه ماه گذشت و با رفتارهایی که از محسن دیدم متوجه شدم که او نیمه ی گمشده ی من نیست و مردی که برای زندگی میخواهم نمیتواند باشد.
من طوری بودم که از شریک زندگیم بعنوان مرد ایده آلم فقط محبت واقعی میخواستم… پول و مادیات برایم ملاک نبود، فقط آنقدری که محتاج کسی نباشیم و یک زندگی معمولی داشته باشیم برایم کافی بود، بیشترش هرگز برایم مهم نبوده. هم با معراج هم با هر کسی که بعنوان مرد زندگی ام قرار بود کنارم باشد. ولی در عوض خیلی زیاده خواه بودم برای دوست داشتن و احساسات خرج کردن.. محسن کسی بود که بجای نشان دادن محبتش و به زبان آوردنش، پول خرج میکرد، هدیه میخرید و یا بهترین رستوران شهر را قرق میکرد، و من بعد از یک دعوا و یا دلخوری، برای آشتی کردن و صاف شدن دلم فقط یک بغل و یا یک نوازش بی ریا میخواستم… روحیات من طوری بود که اگر روزی از همسرم خیلی زیاد هم ناراحت میشدم ، وقتی پشت گاز ایستاده و غذا میپزم، می آمد و از پشت بغلم میکرد و محبت واقعیش را حس میکردم همه ی ناراحتی ها و کینه هایم باد هوا میشد… رویا و ایده آل من برای زندگی مشترک چنین آدمی بود ولی محسن آدم این احساسات نبود!
و بدتر از همه اینکه وجدان نداشت، مثل آب خوردن دروغ میگفت تهمت میزد و من با دهان باز نگاهش میکردم و درک نمیکردم که یک آدم چطور میتواند به چشم کسی زل بزند و آنقدر راحت دروغ بگوید!

زهرا میگفت همه این ها و تفاوت احساسات و روحیه تان درست، ولی اصلی ترین عاملی که مانع بر دل تو نشستن محسن میشود اینها نیست…

تو عاشق محسن نیستی و مشکل اصلی این است!

(همونطور که خواستید پارتگذاری رو از سه روز به هر روز تغییر دادم و قرار شد هر روز یک پارت کوتاه داشته باشیم، ولی باز هم اعتراض هست که پارت روزانه کوتاهه و طولانی باشه. دوستان خلسه یک رمان آنلاین هست و این یعنی نویسنده در حال تایپ داستان هست و داستان رو بصورت کامل نداره که راحت هر روز پارت بلند بده. نویسنده هایی هستن که هفته ای یک پارت میدن فقط و حتی نویسنده هایی هستن که وسط رمان قطع میکنن و میگن پولی شد. من چون این رمان رو شروع کردم و شما خوندین و منتظر بقیه ش هستین وجدان کاریم ایجاب میکنه هرررر مشکلی که تو زندگی شخصیم دارم در نظر نگیرم و بخاطر شما ادامه بدم به نوشتنش. ولی شما هم لطفا درک کنید که من قادر نیستم هر روز یک پارت طولانی بنویسم چون باید تمرکز کنم و اون مطالبی که میخوام به ذهنم بیاد تا داستان جذاب بشه، نمیشه که بی معنی فقط تایپ کنم. امیدوارم حق بدید بهم و به یک پارت کوتاه هر روز قانع باشید تا من هم استرس نداشته باشم و با لذت رمانم رو بنویسم)