رمان خلسه:
۱۰۱پارت

جمعه بود و کامیار اکیپ را به باغ دعوت کرده بود. افرا و آهیر، معراج و مبینا و شوهرش، مارال، فرید و بابک دوستان آهیر که در سفر رامسر آشنا شده بودند و کامیار خیلی از شخصیت و رفتارشان خوشش آمده بود، دور هم جمع شده بودند. لیلی و کامیار با ذوق و شوق از مهمانهایشان پذیرایی میکردند و همه روز خوشی را سپری کردند.
مارال با ماشین معراج همراه آنها آمده بود و موقع برگشت هم معراج تا خانه رساندش.
مبینا و شوهرش مقابل خانه ی مارال به قصد خداحافظی از ماشین پیاده شدند. معراج هنوز هم بخاطر ضربه ی توپی که در بازی وسطی از مارال خورده بود غر میزد و سربه سرش میگذاشت و میخندیدند که ناگهان ماشین سفیدی نزدیک شد و کنارشان توقف کرد.
در تاریکی شب معراج راننده را نشناخت ولی مارال با دیدن ماشین پدرش تعجب کرد و کمی دستپاچه شد.
از پدرش بخاطر بودن با معراج واهمه نداشت، دیگر دختر بچه پانزده ساله نبود و پدرش چند سالی بود که در روابط دوستانه و رفت و آمدهایش دخالت و سخت گیری نمیکرد. دستپاچه شدنش بخاطر معراج بود که میدانست از پدرش بدش میاید و راضی به دیدنش نیست.
ولی دیگر کار از کار گذشته بود و با یکدیگر رو به رو شده بودند. پرویز خان از دور با دیدن سه نفری که همراه دخترش مقابل خانه اش ایستاده بودند، رویشان دقیق شد تا بفهمد کدامیک از دوستان مارال هستند. ولی نشناخت و با نگاهی به ماشین مشکی مدل بالا که متعلق به آنها بود لبخند رضایتی روی لبش نشست.
طبق معمول خواهان تعامل دخترش با پولدارها بود و از دوستان فقیر و معمولی اش خوشش نمی آمد.
ماشینش را کنارشان پارک کرد و با خوشرویی پیاده شد.
هنوز معراج و مبینا را نشناخته بود ولی معراج همان لحظه که پرویز خان از ماشین پیاده شد شناختش و صحبتش با مارال را قطع کرد.
پرویز خان جلوتر آمد و هر سه را نگاهی کرد و با لبخند گفت
_شبتون بخیر، دم در چرا ایستادین بفرمایین داخل

قلب مبینا با دیدن پرویز خان از نفرت لرزید و با یاد آنروز کذایی که با گریه از باغ بیرونشان کرد، بغض در گلویش نشست.
کل توجه مارال به معراج بود و با استرس منتظر بود تا معراج بدون حرف با تمام نفرتش روی از پرویز خان بگیرد و سوار ماشین شود و برود.
ولی در کمال تعجبش معراج با خونسردی قدمی سمت پرویز خان برداشت و با لبخند کمرنگی دستش را به سویش دراز کرد.
_سلام آقای خبیری، شب شما هم بخیر، مزاحمتون نمیشیم

پرویز خان با شنیدن صدای مرد جوانِ مقابلش چشمانش را ریز کرد و دقیق تر نگاهش کرد.
این چشمان گستاخ را خوب به یاد داشت. تنها کسی که بجای پرویز خان او را آقای خبیری میخواند کسی جز آن جوانک یک لاقبا، معراج، خواهرزاده ی حسن نبود. پسرکی که بخاطر دور کردنش از مارال، ماشین گرانقیمتش را فدا کرده بود و برای صحنه سازی بر علیه اش ماشین محبوبش را داغان کرده بود.
ولی او اینجا چه میکرد؟ با این سر و وضع باکلاس و ماشین لاکچری!
مگر گنج پیدا کرده بود؟!.. ولی هر چه که بود الان پولدار بود و پول شرایط را عوض میکرد. نباید مثل قدیم با او رفتار میکرد، باید جانب احتیاط را نگه میداشت چون اکنون دیگر کیس مناسبی برای دخترش بود.
با خنده ای ساختگی که معراج از موذیانه بودنش حالش به هم خورد دست معراج را فشرد و گفت
_باورم نمیشه، بعد از اینهمه سال، شما؟ اینجا؟

معراج با پوزخندی دستش را از دستش جدا کرد و گفت
_از قدیم گفتن کوه به کوه نمیرسه آدم به آدم میرسه جناب خبیری
_بله، بسیار هم عالی

و نگاهی به زن جوان و مردی که ساکت ایستاده بودند کرد ولی آنها را نشناخت.
مارال که تا آن زمان از استرس لال شده بود دهان باز کرد و گفت
_مبینا جان هستن بابا، و همسرشون

تعجب پرویز خان با دیدن تغییرات مبینا بیشتر شد و با خودش فکر کرد که بر سر این خانواده ی مفلس چه آمده که صد و هشتاد درجه عوض شده اند و آن دختر بچه ی دماغو تبدیل به چنین خانم خوش لباس و شیکی شده است!
ولی باز هم به سیاستش ادامه داد و با خنده رویی گفت
_به به دخترم ماشاالله چه خانمی شدی، شماها بزرگ شدین ما پیر شدیم

مبینا ته دلش کفتار پیری نثارش کرد و جوابش را نداد. معراج سمت ماشین قدمی برداشت و رو به مبینا گفت
_بریم دیگه
و بعد نگاهی به مارال و پرویزخان کرد و گفت
_شبتون بخیر
مارال با صدای ضعیفی که از سردی معراج ناشی میشد خداحافظی گفت و به رفتنشان نگاه کرد.
پرویزخان به ژست و تیپ برازنده ی معراج پشت فرمان ماشینی که قیمتش دوبرابر ماشین خودش بود نگاهی کرد و بعد از دور شدنشان نگاهش را سمت مارال چرخاند. از اینکه آن معنا و برق سالها پیش را هنوز هم در نگاه دخترش میدید اینبار خوشحال شد.
معراج در حالیکه به سمت خانه ی مبینا میراند در فکر روز آخری بود که پرویزخان با فضاحت بیرونشان کرد و به او تهمت زد. و امشب چقدر برخوردش خوش و محترمانه بود. پوزخندی زد و مبینا متوجهش شد و گفت
_مرتیکه چه رویی داره، من اگه جای اون بودم اصلا خودمو نشون نمیدادم چه برسه بیام و حرف بزنم

meh:
۱۰۲پارت

_در موردش فکر نکن، این شخصیت ارزششو نداره
_دقیقا، دیدی که حتی یک کلمه هم باهاش حرف نزدم. ولی دیدی چجوری نگامون میکرد؟ دلم خنک شد دلش سوخت
_بیخیالش شو
_نمیتونم آخه، کم نسوزونده مارو این بشر، میگم داداش یه بار دعوتش کن خونه یا تشریفات فرودگاه بیاد ببینه به کجاها رسیدی بسوزه
_یادت باشه وقتی آدم از چیزی غنی باشه باهاش فخر نمیفروشه، آدما اندازه ی کمبودهاشون پز میدن، من اهل این کارا نیستم تو هم نباش

در مورد گذشته ی پرویزخان و اینکه از چه راهی به ثروت رسیده حرفی به مبینا نزد ولی با خودش فکر کرد که چقدر خرسند است که با زحمت و تلاش خودش به جایی رسیده و مثل او با بالا کشیدن مال مردم، خان و آقا نشده است.

روزها میگذشتند و مادر معراج سعی در دور کردنش از مارال داشت و پرویز خان سعی در صمیمی تر شدن با معراج. از مارال شماره اش را گرفته بود و برای شام دعوتش کرده بود ولی معراج رد کرد و گفت در فرصت های بعدی حتما.
حالش از دورویی و نان به نرخ روز خوری پرویزخان به هم میخورد ولی بخاطر مارال تحمل میکرد و چیزی نمیگفت. از طرفی هم فشارهای مادرش برای ازدواج بیشتر شده بود و کلافه اش میکرد.
تنها کسی که کنارش آرام میگرفت مارال بود. دختری که برعکس گذشته ها اکنون مثل دریایی ژرف و بدون موج آرام بود و آرامش تزریق میکرد به اطرافش. مواقعی که خسته از دوندگی های روزمره و اصرارهای مادرش برای ازدواج با هستی، مقابل پنجره ی اتاقش چای میخورد یاد مارال میفتاد و از خانه خارج میشد. زنگ میزد که حاضر شود و مارال هم میدانست که دارد دنبالش میاید و با هم دوری میزنند یا به درکه و دربند و جمشیدیه میروند و در گوشه ی خلوتی دو ساعتی مینشینند.
هیچ حرفی از احساسات و هر آنچه که بینشان بود نمیزدند و فقط از کنار هم بودن لذت میبردند.
مارال قانع بود به اینکه معراج همینگونه بماند و تا ابد مثل یک دوست کنارش باشد ولی ازدواج نکند و از دستش ندهد.
ولی معراج در احساسش به مارال سردرگم بود و نه میتوانست قدمی به جلو بردارد نه از او قدمی دور شود. وجود پرویزخان بعنوان پدر مارال ضمیر ناخودآگاهش را تحت تاثیر قرار میداد و باعث میشد گام بزرگی به سوی مارال برندارد. از طرفی هم نمیتوانست ناراحتی مادرش را نادیده بگیرد و از حجم نفرتش از مارال و پرویزخان آگاه بود.
ولی این چه قدرتی بود که باعث میشد علیرغم همه ی اینها مارال را بخواهد و از بودن با او سیر نشود؟
همان عشق سالها پیش بود که در باغ تبریز در قلبش جوانه زده بود و گویا اکنون به درختی تبدیل شده بود و ریشه هایش رفته رفته محکم تر میشد. ولی خودش نمیدانست و در پی حل معادله ی مجهول احساسش بود.

*فردا پارت میزارم