رمان خلسه:
۱۱۹پارت

معراج

زمان درازی بود که حال و هوای این روزها را تجربه نکرده بودم. شاید فقط آن زمانها که شب با فکر چشمهای درشت و سیاه مارال به خواب میرفتم و صبح ها با این فکر که آیا امروز هم پشت پنجره ایستاده و موقع دویدن خواهمش دید یا نه، بیدار میشدم این حال و هوا را داشتم.
ولی آن زمانها سد و دیوار بزرگ فاصله ی طبقاتی بینمان بود و من ناخواسته خودم را از او دور میکردم. اما دیگر مانعی بینمان نبود و آنگونه که دل میخواست با یارِ دیر بدست آمده عاشقی میکردم.
حسی که هیچ دختر و زنی نتوانسته بود در من به وجود آورد و تنها مارال بود که حس میکردم اگر نباشد، نمیتوانم.
از دیدنش، با هم بودنمان، بوسیدنش و در میان بازوانم حبس کردنش سیر نمیشدم. چه حالی بود عشق… و چه بیهوده و بیرحمانه گذشته بود سالهای بی هم بودنمان.
منی که علیرغم اصرارهای بیش از حد مادرم هرگز به ازدواج فکر نکرده بودم، با هر لمس و بوسیدن مارال بیشترش را میخواستم و دلم میخواست هر روز و هر شب کنارم و متعلق به من باشد، ولی بدون ازدواج نمیشد بیشتر پیش رفت و ناخودآگاه به پیشنهاد ازدواج فکر میکردم.
خیلی میخواستمش و راه دیگری جز خواستگاری کردن مارال از پرویز خان وجود نداشت. کار سختی بود تحمل پرویز خبیری بعنوان فامیل نزدیک، ولی به داشتن مارال می ارزید و باید انجامش میدادم.
تنها دغدغه ی فکری ام مادرم بود که میدانستم قانع کردنش برای قبول مارال و پدرش سخت خواهد بود. ولی باید میشد.
روز جشن از تشریفات و کبکبه ای که مادرم راه انداخته بود تعجب کردم و گفتم
_مامان چه خبره؟ مگه عروسیه؟
_دلم خواست یه جشن تولد خاطره انگیز بگیرم برات پسرم
_مگه بچه‌م آخه مامان؟ حالا که ذوق کرده بودین شماها ده بیست نفر دور هم جمع میشدیم یه کیکی میخوردیم و تموم. ولی با این وضع خونه و آمادگی های تو معلومه که بالای پنجاه نفر مهمون داری
_آره مادر، حدود شصت نفر مهمون دعوت کردم، یه شام مفصل و ارکستر و هر چیزی که لازم بود ترتیبشو دادم
با تعجب گفتم
_ارکستر؟! ‌مامان این کارا چیه؟ چرا اینقدر بزرگش کردی؟
_خواستم همه ببینن که مادرت بهتر از هر کسی برات سنگ تموم میزاره

حس کردم منظورش مارال بود. انگار میخواست با او رقابت کند و جشنی قشنگتر از جشنی که مارال برنامه ریزی کرده بود برایم برگزار کند. ناچار سکوت کردم و به اتاقم رفتم. حوصله ی شلوغی و کارگرهایی که به دستور مادرم وسایل را جابجا میکردند و عده ای هم در آشپزخانه مشغول بودند را نداشتم.
مبینا یسنا را به مادرشوهرش سپرده بود و همراه مادرم به کارهای جشن سرکشی میکرد. مارال هم گفته بود اگر لازم است برای کمک بیاید ولی من گفتم نیاز نیست و آماده شود و عصر خودم دنبالش میروم.
سه ساعت مانده به قرارمان تلفنی حرف زدیم و گفت که افرا مجبورش کرده به آرایشگاه بروند و خودشان خواهند آمد و دنبالش نروم.
_دلم تنگ شده برات غزال قشنگم
_منم دلم تنگ شده برات معراجم، از دیروز ندیدمت
_زودتر بیا، دیر نکن

از حجم علاقه و اشتیاقی که به مارال داشتم گاهی متعجب میشدم و کامیار سر به سرم میگذاشت که “تو از من هم عاشق تر شدی”
بالاخره زمان شروع مهمانی رسید و من کت و شلوار تیره و کراوات طوسی و صورتی ام را مرتب کردم و از اتاقم خارج شدم. از دیدن هستی و مادرش وسط سالن که قبل از همه آمده بودند و از وضع ظاهری اش چشمهایم گرد شد.
لباس سفید بلند و تنگی پوشیده بود که یقه اش چیز پفی مانند پر پرندگان داشت و با آرایش غلیظ و مدل مویی که درست کرده بود انگار عروس و یا خواننده ای بود که قرار بود روی سن برود!
با دیدن من با خنده و ذوق دنباله ی لباسش را جمع کرد و به سمتم آمد.
_وااای آقا معراج چقدر خوشتیپ شدین، راستی تولدتون مبارک

اگر قدمی عقب نمیرفتم مسلما بغلم میکرد. از اینکه اینقدر بی دلیل احساس صمیمیت میکرد اخمی کردم و گفتم
_ممنون، من به مادرم یه سر بزنم

بوی ادکلنش کل خانه را برداشته بود و مطمئنم یک شیشه کامل را روی خودش خالی کرده بود. عطر گرانقیمتی بود ولی هر چیزی اگر از حدش میگذشت بد و زننده میشد. مادرش هم مثل خودش زیادی چسان فسان کرده بود و کلی طلا و جواهر آویزان کرده بود. جلو آمد و سلام و علیک کرد و تولدم را تبریک گفت. تشکری کردم و سمت مادرم که به شوهر مبینا سفارشاتی میداد و گروه ارکستر را نشان میداد رفتم. کت و دامن مشکی پوشیده بود و روسری مشکی حاشیه طلایی سرش بود. خیلی چیزها در زندگی ما عوض شده بود که من موافقش نبودم، ولی میدانستم که پول خواهی نخواهی تاثیرش را خواهد گذاشت و مادر و خواهر ساده ی من آنقدری محکم نیستند که گول مادیات را نخورند و عوض نشوند. تنها چیزی که لااقل باعث خشنودی ام بود حجاب مادرم بود که عوض نشده بود و از دوستان ثروتمند جدیدش تاثیر نگرفته بود.
_به به هزار ماشاالله به پسر شاخ شمشادم
_مامان خیلی شلوغ پلوغ کردی، حس میکنم تولد نیست و عروسیه

۱۲۰پارت

_برای عروسیت چه آرزوها دارم مادر، هعییی… نمیرم و تو رو تو لباس دامادی ببینم
_میبینی انشاالله، چرا نبینی
با شوق بغلم کرد و گفت
_خدارو شکررر بالاخره راضی شدی؟
خندیدم و گفتم
_آره دیگه، دارم پیر میشم
مبینا و یسنا کنارمان آمدند و یسنا خودش را به آغوشم انداخت.
_وای عروسک منو ببین چه خوشگل شده، چه لباس قشنگی پوشیدی دایی
_بخاطر تو پوشیدم که تولدته
بوسیدمش و مادرم رو به مبینا گفت
_داداشت بالاخره راضی شده زن بگیره، دیگه هیچی از خدا نمیخوام
مبینا با خوشحالی نگاهم کرد و گفت
_کیه این عروس خانمی که دل داداش ما رو برده؟

مادرم اجازه ی حرف زدن به من نداد و سریع گفت
_معلومه دیگه، هستی؛ ببینش مثل ماه شب چهاردهه، بایدم دل داداشتو ببره

مادرم فکر میکرد هستی با آن لباس و سر و وضعش توجهم را جلب کرده، و یا شاید هم آرزوی قلبی خودش بود و میخواست به من هم تلقین کند.
نگاهی به اطراف کردم و با دیدن هستی که روی مبل نشسته بود و مرا زیر نظر داشت گفتم
_پس پسرت رو نشناختی که فکر میکنی همچین دختری میتونه دلشو ببره

مادرم با اخم نگاهم کرد و خواست چیزی بگوید که دسته ای مهمان وارد سالن شدند و مجبور شد به استقبالشان برود. مبینا لبخندی زد و گفت
_منکه میدونم دلت با کیه

میدانستم که منظورش مارال است. بارها نگاه شیفته و عاشقم را به مارال دیده بود.
_آره همونه، خودتو برای مراسم خواستگاری آماده کن
_وای داداش جدی میگی؟
بغلم کرد و شوهرش گفت
_آقا چه خبره به مام بگین

مادرم مبینا را صدا کرد تا به استقبال فامیل شوهرش برود، همان لحظه تلفنم زنگ خورد و با دیدن اسم مارال سریع جواب دادم.
_جانم
_معراج جای پارک پیدا نمیکنم چیکار کنم
_وایسا اومدم

بعد از خوشامدگویی سریعی به مهمانان پایین رفتم. با دیدنم شیشه را پایین داد و از دیدن صورت زیبایش که آرایش متفاوت و قشنگی رویش بود لبخندی زدم و خیره اش شدم.
افرا کنارش نشسته بود و با شیطنت گفت
_آقا سردم شد شیشه رو بدین بالا بعدا دید میزنین همو
خندیدم و در پارکینگ را با ریموت باز کردم
_برو تو پارکینگ کنار ماشین من پارک کن

قبل از اینکه داخل پارکینگ بپیچد ماشین دایی ام متوقف شد و شیوا و زن دایی پیاده شدند. چشمان مارال با دیدنشان برقی زد و با شوق از ماشین پیاده شد.
دایی حسن هم با دیدن من پیاده شد و سمتم آمد. نگاه مارال به او بود و نزدیکش شد و گفت
_مش حسن

دایی حسن با تعجب نگاهش کرد و میدانستم که مارال را نشناخته. مارال نزدیکتر آمد و نگاهی به سر تا پای دایی ام کرد و چشمانش پر از اشک شد. شاید اگر خجالت نمیکشید بغلش میکرد و من از آنهمه احساسات زلال و خاکی بودنش لذت بردم. مارال در این مدت رفتارهایی از خودش نشان داده بود که هر روز بیشتر از قبل عاشقش میشدم و ذات زیبایش بیشتر از ظاهرش شیفته ام میکرد.
_مش حسن من مارالم… دختر پرویز خان

گل از گل دایی شکفت و با لبخند گفت
_تویی دخترم؟ چقدر عوض شدی نشناختمت، خانمی شدی برای خودت
در همین حین زندایی و شیوا هم که کیف و وسایلشان را از ماشین برمی داشتند نزدیکمان آمدند و شیوا در حالیکه به دو بچه ی شیطانش غر میزد نگاهی به مارال انداخت. زندایی حرفهایشان را شنیده بود که مارال را در آغوش گرفت و اظهار خوشحالی و دلتنگی کرد. مارال با هر دو روبوسی کرد و بچه ی کوچک شیوا را در آغوش گرفت.
دایی بعد از کمی صحبت و احوالپرسی پرویز خان سوار ماشینش شد و رفت و صورت مارال هنوز هم از شرمندگی کاری که پدرش با دایی حسن کرده بود درهم و سرخ بود.
شیوا به سردی با مارال برخورد کرد و بعد از پوزخندی که به من زد بچه هایش را کشان کشان داخل خانه برد.
بعد از پارک ماشین، سه نفری بالا رفتیم، از افرا سراغ آهیر را گرفتم و گفت که با کامیار و لیلی خواهد آمد. وقتی از در وارد شدیم نگاه بیشتر مهمانان به وضوع روی ما ثابت ماند و من مبینا را صدا زدم تا بیاید و مارال و افرا را به اتاق تعویض لباس راهنمایی کند.
کنار پسر عمه ام ایستاده بودم و حرف میزدیم که مارال و افرا وارد سالن شدند. با لباسی که پوشیده بود مانند شکوفه های بهاری زیبا بود!

مارال

برای شرکت در جشن تولد معراج استرس داشتم و روزها بود که به تمام جزئیات فکر میکردم و نمیتوانستم تصمیم بگیرم. بالاخره افرا به دادم رسید و کل لباسهای مجلسی ام را از کمد روی تخت ریخت و تک به تک براندازشان کرد. پیراهن مشکی زیرزانویی داشتم که دور کمرش یک ردیف باریک ملیله دوزی داشت و کلا ساده بود، آنرا انتخاب کرده بود ولی افرا روی بقیه ی لباسها انداختش و گفت
_مشکی ساده چیه؟ تولد عشقته باید یه لباس رمانتیک بپوشی
_لباس رمانتیک دیگه چه صیغه ایه افرا؟
بعد از چند دقیقه لباس حریری را انتخاب کرد و مقابلش گرفت و گفت
_واو این محشره دختر… دقیقا اونیه که میخواستم

لباس حریر بلندی بود به رنگ بژ، با دامن کلوش، که پایین دامنش گلهای ریز و درشت صورتی و گلبهی تعبیه شده بود. اشاره ای به گلها و آستین های شل بلندش کرد و گفت

۱۲۱پارت
_به این میگن یه لباس رمانتیک… هم ساده و اصیله، هم دلبره
آن لباس را دوست داشتم و بخاطر پوشیدگیش انتخاب خوبی برای چنین مجلس مختلطی محسوب میشد.
_باشه همینو میپوشم
_با این لباس باید موهات رو هم یه بافت شنیون شل درست کنیم، عالی میشه
_تو از اون بافت ها بلدی؟
_من نه ولی آرایشگر بلده
_من آرایشگاه نمیرم افرا، مگه عروسیه؟ خودمون درست کنیم
_پاشو ببینم حرف مفت نزن، منم مثل تو از آرایشگاه گریزون بودم ولی بعد که دختر شدم و از دوران جاهلیت دراومدم فهمیدم که گاهی لازمه

بالاخره مرا راضی کرد و به آرایشگاه رفتیم. چندین مدل بافت شینیون زیبا از مدلها پسندیدیم و موهایم را به آن شکل درست کرد. وقتی کارش تمام شد و اسپری فیکساتور زد خودم را در آینه دیدم و لبخند رضایتی زدم. موهایم از پشت یک بافت پیچیده ی شل بسیار زیبا بود و از جلو چند تکه از موهایم را به حالت پریشان از کنار گوشها و گردنم رها کرده بود و تاب داده بود.
آرایش کامل ولی کمرنگ زیبایی روی صورتم انجام داده بود که برایم تازگی داشت و هرگز خودم را با آن قیافه ندیده بودم. وقتی لباسم را هم پوشیدم از اینکه افرا آنقدر در این کار استاد بود و همه چیز با هم هارمونی زیبایی ایجاد کرده بود تعجب کردم.
_وااای ماری بخدا عین فرشته ها شدی، معراج دوباره عاشقت میشه
_دختر تو از کجا یاد گرفتی این چیزارو؟
_من هیچی از مدل مو و لباس زنونه نمیدونستم، یه دوستی داشتم عسل که اون یادم داد این قرتی بازیا رو

وقتی وارد سالن پذیرایی شدیم و معراج را در گوشه ای ایستاده دیدم که به من خیره بود، کیف بژ کوچکم را در دستم فشردم و نفسی کشیدم. با آن کت و شلوار و کراوات و موهای حالت دار و ژل زده بقدری جذاب و خوش تیپ شده بود که دلم میخواست فقط نگاهش کنم.
خانه شان بزرگ بود و مهمان ها هر کدام گوشه ای جمع شده و مشغول کاری بودند. چند نفر وسط بودند و میرقصیدند و آن عده ای که نشسته بودند و چیزی میخوردند با ورودمان به سمت ما برگشتند. هیچکس ما را نمیشناخت و کمی معذب شدم. ولی نگاه عمیق و لبخند معراج برای دلگرم شدنم کافی بود. به سمتمان آمد و مقابلم ایستاد و آرام زمزمه کرد
_مثل یه رویا زیبا شدی
از اینکه به چشمش زیبا بودم و خیره نگاهم میکرد کیلو کیلو قند در دلم آب شد و گفتم
_خودتم خیلی خوشتیپ شدی کاپتان

حس میکردم بعضی از مهمانها طور خاصی نگاهمان میکردند و وقتی مبینا آمد و تعارفمان کرد تا بنشینیم خوشحال شدم. به معراج گفتم برود به مهمانانش برسد و سریع به سمتی که مبینا اشاره کرده بود رفتم. کنار خانم نسبتا مسنی نشستیم که با مهربانی نگاهم میکرد. لبخندی زدم و سلام کردم.
_سلام عزیزم
اطراف را نگاهی کردم و متوجه نگاه تیز و سرد دختری شدم که بنظر آشنا می آمد. لباس سفید یقه دلبری تنش بود و دور یقه و شانه های لختش پرهای سفید انبوهی نصب شده بود.
_مارال این ملکه ژوزفین دیگه کیه؟ اینجا رو با قصر مالمزون اشتباه گرفته
_نمیدونم ولی چهره اش آشناست برام
_وای لعنتی این هستیه

راست میگفت، هستی بود ولی با آن آرایش سنگین و غلیظ خیلی عوض شده بود و نشناخته بودمش.
_آره خودشه، ولی چقدر خوشگله انصافا
_اونهمه رنگ و لعاب و لباسی که اون پوشیده اگه رو شامپانزه هم اجرا کنی خوشگل میشه عزیز من

از بدجنسی افرا خنده ام گرفت و سعی میکردم به هستی نگاه نکنم که متوجه ورود لیلی و کامیار و آهیر شدم. افرا مثل فنر از جایش جهید و گفت
_برم استقبال شوهر خوشقیافه م که بدونن صاحاب داره
هر چند باز هم به حرفش خندیدم ولی حرفش حق بود و آهیر و کامیار بقدری خوشتیپ و خوشقیافه شده بودند که با آمدنشان نگاه دخترها و حتی خانم ها رویشان ثابت ماند. لیلی مثل همیشه ساده و ملیح بود و لباس طوسی اش تقریبا سبک لباس من بود. بازو در بازوی کامیار به سمت من آمدند و افرا که مثل کوآلا به آهیر چسبیده بود پاشنه ی کفشش پیج خورد و کم مانده بود نقش زمین شود. تعادلش را به زور حفظ کرد و فحش غلیظی داد که حس کردم رنگ از روی خانم مسن کنارم پرید. آهیر که عاشق این کارهای افرا بود بلند میخندید و افرا هم غر میزد که هیچوقت راه رفتن با این پاشنه بلندها را یاد نخواهم گرفت.
با آمدن کامیار و آهیر، معراج هم به جمعمان اضافه شد و آهسته به من گفت
_دلم اینجا پیش تو بود ولی فکر کردم شاید خیلی تابلو بشیم اگه بیام و بست بشینم پیش تو

لبخندی زدم و ته چشمان عسلی زیبایش نگاه کردم و گفتم
_درست فکر کردی حضرت عشق
عمیق و با شیدایی به چشمانم خیره شد و زمزمه کرد
_کاری نکن همین الان جلو چشم اینهمه آدم ببوسمت

خنده ی ریزی کردم و گفتم
_نمیتونی
_میتونم، انقدر میبوسمت که رژت پاک بشه و خودم لباتو قرمز کنم
دلم از حرفش و نگاه هیزش به لبهایم هری ریخت و گفتم
_وای معراج این حرفا چیه تو این موقعیت؟
نگاهش شرورتر شد و گفت
_پس با ماهیت حرف مشکلی نداری و مشکلت فقط موقعیته… میخوای بریم تو اتاقم؟
_زهرمار، منظورم این نبود

بلند خندید و افرا گفت

۱۲۲پارت
_مرغهای عشق کمتر جیک تو جیک بشین چند نفر روتون بد فوکوس کردن

با حرفی که افرا زد اطراف را نگاه کردم و متوجه نگاه خشمگین هستی و شیوا شدم. ولی بدتر از آنها نگاه سرد و غضبناک الهه خانم مادر معراج بود که با قدمهای محکم سمتمان می آمد. با دیدنش به احترامش از جایم برخاستم و بقیه هم بلند شدند. با کامیار و لیلی احوالپرسی گرمی کرد و با افرا و آهیر معمولی و وقتی به من رسید فقط سلامم را جواب داد و رو به معراج با اخم و تخم گفت
_سعی کن به همه ی مهمونات برسی که بی احترامی نشه بهشون

و رفت کنار مادر و پدر هستی نشست ولی زبانه های خشمش هنوز از چشمانش به سوی من پرتاب میشد. با ناراحتی به معراج گفتم
_پاشو برو دیگه، مادرت راست میگه صاحبخونه ای مثلا
_بابا من همچین تولدی رو میخواستم چیکار آخه؟ مگه ده سالمه که کل فامیل جمع شدن و جو اینقدر سنگینه؟
_حالا هر چی، پاشو برو

معراج رو به کامیار و آهیر گفت
_برم یکم مهمون نوازی کنم برمیگردم
و با بی میلی از ما دور شد. افرا و آهیر و لیلی و کامیار کلی حرف زدند و خندیدند ولی حواس من پیش مادر معراج و نگاههای پر از نفرتش بود. فکر نمیکردم الهه خانم اینقدر از من بدش بیاید و از این فکر دلم غمباد گرفت.
معراج در رفت و آمد بود و بیشتر از همه کنار ما مینشست و غرغر میکرد که کاش جشن خودمان را میگرفتیم و اینقدر رسمی و یبس نمیشد.
بعد از سرو شام فضا کمی از رسمیت و سردی درآمد و جوانها به توصیه ی خواننده ی ارکستر نور چراغها را کمتر کردند و مشغول بزن و برقص شدند.
معراج با شوهر مبینا حرف میزد که هستی نزدیکش شد و دستش را گرفت و با عشوه چیزی گفت.
صدایشان را نمیشنیدم ولی احتمالا از معراج خواست که با او برقصد چون سمت پیست رقص میکشیدش. ولی معراج با اخم و نگاه یخی که معراج سیزده سال پیش را به یادم آورد نگاهش کرد ودستش را با تندی از دست هستی بیرون کشید و چیزی گفت. هستی در حالیکه جلوی چشم همه ضایع شده بود سمت الهه خانم رفت و با حرکات دست و با آب و تاب و ناراحتی حرفهایی به او زد. الهه خانم دستش را روی شانه ی لخت هستی گذاشت و بنظر میرسید دلداری اش میداد و کمی بعد سمت معراج رفت. صدای بلند موزیک باعث میشد صدا به صدا نرسد و الهه خانم دم گوش معراج چیزی گفت که معراج به وضوح عصبی شد و از حرکت لبهایش خواندم که گفت “نه، چند بار بگم؟”
و کمی بعد با قدمهای بلند سمت من آمد. دستم را گرفت و گفت
_برقصیم مارال

با تعجب گفتم
_ولی پیش مادرت و فامیلتون…

دستم را محکمتر گرفت و گفت
_اتفاقا میخوام همه ببینن

دستم را رها نمیکرد و با خجالت دنبالش روان شدم. عاشق رقص با معراج بودم ولی نه در آن فضا که نگاههای خصمانه رویمان بود. ارکستر آهنگ شادی مینواخت و عده ای مشغول رقص بودند، معراج همانطور که دستم را در دست داشت چیزی به خواننده گفت و چند ثانیه بعد زوج ها را برای رقص تانگو دعوت کرد و آهنگ لایت زیبایی را نواختند.
معراج به کامیار و آهیر اشاره کرد که آنها هم بیایند و کمی بعد در حالیکه چندین زوج دست در دست هم آرام میرقصیدند معراج دستش را روی کمرم حرکت داد و گفت
_چرا راحت نیستی؟
_نمیدونم حس میکنم چند نفر از نزدیکی ما ناراحتن، من معذبم بریم بشینیم

حلقه ی دستش را دور کمرم محکمتر کرد و مرا بیشتر به سوی خودش کشید و آرام گفت
_شب تولد منه، من عاشق توام و تو تو بغل منی… تو این موقعیت چطور میتونی به چیزی جز خودمون فکر کنی؟

حرفهایش و لحن عاشقش دلم را برد و واقعا تمام دغدغه و نگرانی هایم را رها کردم. هرم نفسهایش به صورتم میخورد و شبی را که در ویلای جواهرده تانگو رقصیدیم به یاد آوردم و گفتم
_اونشب تو جواهرده، وقتی رقصیدیم، میدونی چقدر دلم میخواست بهت بگم عاشقتم؟
_و من چقدر دلم میخواست بگم میزاری ببوسمت؟
_و من چقدر دلم میخواست سیبک گلوت رو ببوسم

کمی فاصله گرفت و نگاه عمیقی به چشمانم کرد و در حال رقص به سمت ارکستر متمایل شد و به پسری که مسئول رقص نور بود چیزی گفت.
کمی بعد تمام چراغها خاموش شد و رقص نور گردانی روی مهمانها چرخید. دیگر کسی ما را نمیدید و حواس همه به مهمانهایی که نور رویشان می افتاد جلب شد.
معراج لبهایش را به گوشم چسباند و گفت
_دلم خواست همین الان اون شبو جبران کنیم

و هنوز چیزی نگفته بودم که لبهای داغش را به لبهایم چسباند و طوری با حرارت بوسید که نفسم حبس شد. استرس داشتم که کسی چراغها را روشن کند و همین استرس هیجان و لذت ماجرا را بیشتر میکرد. قلبم روی هزار میزد وقتی تنم را سفت و سخت به خودش فشار داد و گفت
_از تاریکی استفاده کن

بوی مست کننده ی عطرش در جانم پیچیده بود که لبهایم را روی سیبک گلویش گذاشتم و با تمام تمنای وجودم بوسیدمش.
صدای آه مانندی که از گلویش خارج شد در گوش جانم نشست و زمزمه کرد
_خیلی میخوامت مارال… خیلی زود باید مال من بشی… میام از بابات خواستگاریت میکنم

از اینکه برای اولین بار حرف از خواستگاری و ازدواج زد چشمهایم گرد شد و در همان حین یکی دو تا از چراغ ها روشن شدند و من و معراج کمی از هم فاصله گرفتیم.
هنوز جوابی به خرفش نداده بودم که هستی گریه کنان و به حالت دویدن از کنارمان رد شد و توجه خیلی ها به او جلب شد. هنوز هاج و واج نمایش هستی را نگاه میکردیم که الهه خانم در حالیکه دستش را به سرش گرفته بود و یک دستش را مبینا و دست دیگرش را فریده خانم گرفته بودند به ما نزدیک شد و بدون اینکه نگاهی به من بکند سمت یکی از اتاقها رفت.
معراج سر جایش ایستاد و خطاب به مادرش گفت
_چی شده مامان؟ خوبی؟

مادرش اهمیتی نداد و مبینا با تاسف سری تکان داد. معراج دستم را هنوز در دستش بود فشرد و گفت
_برم ببینم چی شده، میام الان عزیزم

و پشت سرشان به اتاق رفت. نگران و گیج بودم که کسی دستم را گرفت و برگشتم و لیلی را دیدم که کنار کامیار بود و گفت
_چیزی نیست عزیزم بیا بریم بشینیم

در عرض چند ثانیه اتفاقات عجیبی رخ داده بود و بیشتر مهمانان پچ و پچ میکردند.
افرا سمت من و لیلی خم شد و گفت
_دختره تا دید معراج و مارال با هم میرقصن فیلم بازی کرد که جلب توجه کنه
_ولی واقعا داشت گریه میکرد
_چه گریه ای مارال ساده ی من؟ اشک تمساح بود، من میشناسم این قماشو
لیلی هم حرفش را تایید کرد و با بی اهمیتی دستی در هوا تکان داد که یعنی مهم نیست!
کامیار برای لیلی موزی خرد کرد و بشقاب را مقابلش گذاشت و گفت
_بخور عزیزم
لیلی خندید و گفت
_فدات بشم که اینقدر بیخیالی و کی چش شده برات مهم نیست

کامیار عاشقانه نگاهش کرد و گفت
_برای من فقط تو مهمی

آنها مشغول دل و قلوه دادن به هم بودند و مهمانها هم از آنتراکتی که به وجود آمده بود برای میوه و شیرینی و آجیل خوردن استفاده میکردند که حس کردم اگر سری به الهه خانم نزنم بی ادبی تلقی میشود.
_بچه ها من یه سر به مامان معراج بزنم بیام

وقتی مقابل در اتاق رسیدم معراج با صورتی افتاده و ناراحت از اتاق خارج شد و وقتی مرا دید نگاه غمگین عجیبی به من کرد و گفت
_چیزیش نیست سردرد گرفته
_میشه برم تو ببینمشون؟
_البته، منم یه قرص از اتاقم بردارم میام

معراج رفت و من دست روی دستگیره گذاشته بود و در نیمه باز شده بود که صدای بلند و عصبانی الهه خانم را شنیدم که گفت
_مگه من مرده باشم که این دختره ی ترشیده خودشو بندازه به پسر شاخ شمشادم

از شنیدن لفظ ترشیده مطمئن شدم که منظورش من هستم و دست و پاهایم شروع به لرزیدن کرد. کاش این زن میدانست دختری که ترشیده قلمدادش میکند از شانزده سالگی تا به امروز چه خواستگاران ایده آل و رویایی را رد کرده و به امید دوباره دیدن پسر او دل به هیچ پسر و مرد دیگری نبسته است.
کاش بعضی آدمها، مخصوصا خانمها، اینچنین ناعادلانه قضاوت نمیکردند و خاله زنک واری عیب و ایرادی روی کسی که ازدواج نکرده نمیگذاشتند. کاش میفهمیدند که ترجیح و انتخاب خودش است و نباید رگ و پی زندگی خصوصی مردم را کاوش کرد.
هنوز دست لرزانم روی دستگیره بود که باز هم صدای الهه خانم آمد که گفت
_دیدی که به داداشت گفتم اگه بخواد با دختر پرویز ازدواج کنه شیرمو حلالش نمیکنم

بغض گلویم را فشرد و تازه فهمیدم که چرا معراج آنقدر ناراحت بود و غمگین نگاهم کرد.
صدای گریه ی دختری به گوشم رسید که گنگ حرف میزد و بعدش الهه خانم گفت
_غلط کرده، مگه معراج بی مادر و بی صاحابه، گریه نکن عروس خوشگلم همین امشب تموم میکنم این بازی رو

صدای قدمهایی آمد و فهمیدم که کسی میخواهد از اتاق خارج شود و سریع عقبگرد کردم و از در اتاق فاصله گرفتم. از حرفی که شنیدم آنچنان به هم ریخته بودم که ناخودآگاه سمت دستشویی رفتم و در را بستم. چسبیده به پشت در ایستادم و اجازه ی شکستن بغضم را دادم.
نگاه مستاصل و غمگین معراج، و حرفهای مادرش لحظه ای از ذهنم نمیرفت و حس میکردم باز هم به دوری از معراج محکوم خواهم شد.
وقتی سیاهی زیر چشمانم را تمیز کردم و آب سردی به گونه هایم زدم سعی کردم کمی به خودم مسلط باشم تا این شب تمام شود و به خانه برگردم و دل سیر برای بدبختی ام اشک بریزم.
اولین قدم را در سالن پذیرایی گذاشته بودم که صدای الهه خانم از میکروفون خواننده پخش شد که گفت
_مهمونای عزیزم، چند ثانیه وقتتونو میگیرم تا خبر مهم و شادی رو بهتون بدم

و هستی را که با چند قدم فاصله پشت سرش ایستاده بود صدا زد و دستش را روی بازویش گذاشت و ادامه داد
_شب تولد پسرم بهترین فرصته که بهتون اعلام کنم امشب به نوعی نامزدی هستی جان با معراج بود و خودتونو برای عروسی آماده کنین

میکروفون را به خواننده بازگرداند و نگاه من میان کف زدنها و خوشحالی مهمانها به یک جفت چشم عسلی مغموم و غمگین که به من دوخته شده بود افتاد… معراجی که گویا داشتم برای بار دوم از دست میدادمش!