آنروز وقتی به خانه برگشتیم مادرم بیرون عمارت، کنار حوض بزرگ دست به کمر ایستاده بود… طوری که انگار منتظر من بود!
مش حسن کار داشت و با ما نیامده بود و ما هم با تاکسی رفته و برگشته بودیم. معراج راننده ی ماهری بود ولی هنوز گواهینامه نداشت و هیجده سالش نشده بود. دستان همه مان پر از وسایل پیک نیک بود و خسته و کوفته از تاکسی پیاده شده بودیم که از در بازِ باغ چشمم افتاد به مادرم و اشهدم را خواندم!
مسلما از مش حسن شنیده بود که به شاهگلی رفته ایم و من به او دروغ گفته ام. قبل از اینکه لب به مواخذه ی من باز کند، دستِ پیش گرفتم و با چشمان مظلوم معراج را نشان دادم و گفتم
_من نمیخواستم برم معراج منو به زور برد

مادرم معراج را دوست داشت و تنها کسی که در آن لحظه میتوانست مرا نجات بدهد او بود. مادرم با شنیدن حرفم، آنچه را به زبانش آمده بود و میخواست بگوید فرو خورد و به معراج نگاه کرد. من هم به معراج نگاه کردم تا عکس العملش را ببینم… متعجب مرا نگاه میکرد ولی آنقدرها هم زیاد تعجب نکرده بود چون عادت داشت که من گندی بزنم و بگویم معراج کرد!
اخم مادرم باز شد و رو به هر دویمان گفت
_بعد از این بدون خبر از باغ خارج نشو

چشمی گفتم و بعد از رفتن مادرم با نیش باز به معراج نگاه کردم و گفتم
_چرا اونجوری نگام میکنی؟ مگه به زور نبردی منو؟

سری به نشانه ی تاسف تکان داد و گفت
_رو نیست که، سنگ پاست

**********

با نزدیک شدن به جایگاه اخذ عوارض از فکر و خیال گذشته بیرون آمد و نفس عمیقی کشید… از دکه ی کنار جاده آب معدنی خرید و کمی همانجا توقف کرد.
کش و قوسی به کمرش داد و نصف آب را سر کشید. تقریبا نصف راه را آمده بود و وقتی به تبریز میرسید شب میشد. تقریبا همه ی فامیلش تبریز بودند ولی دوست داشت تنها باشد و مثل همیشه هتل را ترجیح میداد. بعد از چند دقیقه استراحت راه افتاد و باز هم به سوی تبریز راند.
کمی بعد با دیدن رستوران های کنار جاده به یاد آورد که ناهار نخورده و بهتر است تا دچار درد معده نشده توقف کند و چیزی بخورد. آن مجتمع رستورانی را میشناخت و میدانست که کیفیت غذاهایش خوب است. ترجیح داد پیتزا بخورد و وارد رستوران شد و یک پیتزا و نوشابه سفارش داد.
ولی دمغ بود و میل به خوردن نداشت… دو تکه ای که خورد کافی بود تا ضعف نکند و درد معده نگیرد. بقیه ی پیتزا را برای سگ هایی که بیرون رستوران کنار جاده دیده بود برداشت و بعد از پرداخت حساب خارج شد.
سوار ماشین مشکی شاسی بلندش شد و کمی دورتر از رستوران پیتزا ها را کنار سگها روی زمین گذاشت. سه سگ گرسنه به سرعت مشغول خوردن شدند و هر از گاهی با قدردانی به مارال نگاه میکردند.
سگ ها… این موجودات عجیب! به نظر مارال سگ ها احساسی ترین و مهربانترینِ حیوانات بودند، اسب ها هم… ولی سگ ها بیشتر.
دست نوازشی بر سر سگی که از همه کوچکتر بود کشید و سوار ماشین شد… یاد روزی افتاد که معراج سگ دوستش را به باغ آورده بود و آن موجود کوچک چه خاطره قشنگی برایشان ساخته بود.

عصر بود و مارال کتاب ریاضی در دست، در باغ قدم میزد و منتظر آمدن معراج بود… شب و روز فکر و ذکرش او بود… جدیداً اتفاق عجیبی افتاده بود و هر بار که معراج به خانه برمیگشت، مارال آمدنش را حس میکرد!
از دوستش الناز متخصص مسائل عاشقانه، این مورد را پرسیده بود و او هم گفته بود
_تا حالا همچین چیزی نشنیدم جون تو، مارال تو دیگه به بالاترین مراحل عشق رسیدی و داری از خودت معجزه در میکنی

زهرا و الناز خندیده بودند و شاید هم باور نکرده بودند، حق هم داشتند، حتی خودش هم باورش نمیشد… هر کجای خانه و مشغول هر کاری که بود، ناخودآگاه حس عجیبی قلبش را میفشرد و حس میکرد که معراج آمد!… سریع بلند میشد و از پنجره بیرون را نگاه میکرد و با دیدن معراج که تازه از در باغ وارد شده و به سمت خانه ی مش حسن میرفت ضربان قلبش غیرعادی میشد!… اوایل، هم متعجب میشد و هم میترسید که چگونه چنین چیزی ممکن است!.. ولی بعد از تکرار چند باره ی این اتفاق فهمید که شاید این نوعی تله پاتی و رابطه ی روحی است و یا دلیلش بیش از حد دوست داشتن معراج است و قلبش آمدنش را حس میکند…
چه بود این حس قدرتمند و بی نظیر که اینچنین تمامیت مارال را گرفته بود و هر سلولش تبدیل به معراج شده بود!
تا استخوانم مبتلا به توام!… حس مارال به معراج مصداق این جمله بود.

چند دقیقه ای بود روی تاب نشسته بود که باز هم دچار آن هیجان خاص شد و با خود گفت “یعنی اومد؟”
هنوز از جایش بلند نشده بود که صدای بلند مبینا و شیوا، و پشت بندش هم صدای پارس سگی را شنید! سریع از روی تاب بلند شد و از دور معراج را دید که قلاده ی سگی را در دست دارد و مبینا و شیوا با جیغ جیغشان سگ بیچاره را گیج کرده اند.
با شوق به سوی آنها رفت و در حالیکه کنار سگ روی زانو مینشست گفت
_وای خدا اینو… از کجا آوردیش معراج؟

)پارت۲۳)
سگ سیاهی بود که پوزه و گردن و پاهایش قهوه ای بود و موهای نازک تنش از سیاهی برق میزد. جثه ی بزرگی نداشت و کوچکتر از سگهای خیابانی بود.
_سگ بهنامه، دو روز رفته سرعین ازم خواست نگهش دارم

سگ با چشمهای سیاهش با استرس همه را برانداز میکرد و وقتی مارال دست به سرش کشید سریع نزدیکش شد و پوزه اش را به پای مارال کشید.
_ای جانم چقدر مهربونه

معراج لبخندی زد و گفت
_انگار از تو خوشش اومده

شیوا با شنیدن حرف معراج جلوتر آمد و خواست به تقلید از مارال سگ را نوازش کند ولی با نزدیک شدن ناگهانی سگ، جیغی زد و عقب رفت. مبینا هم بدتر از او بود و اصلا نزدیک نمی آمد.
مارال دستش را با محبت به پشت سگ کشید و گفت
_کجا میخوای نگهش داری؟
_تو انباری براش جای خواب درست میکنم

معراج هم مثل مارال روی زمین سنگفرش کنار سگ نشست و داشت قلاده را از گردن سگ باز میکرد که صدای پرویز خان را شنید…
_این از کجا اومده؟

معراج به احترام پرویز خان نیم خیز شد و به زور ایستاد… از آن آدم بدش می آمد ولی بالاخره بزرگتر بود و باید شرط ادب را بجا میاورد.
_ببین چه خوشگله بابا… مال دوست معراجه، قراره دو روز بمونه اینجا

قبل از اینکه معراج چیزی بگوید، پرویز خان دستی به سبیلش کشید و با اخم رو به دخترش گفت
_بلند شو از رو زمین، به اون جونور هم دست نزن شاید مرضی هاری ای چیزی داشته باشه

معراج چپ چپ به پرویز خان نگاه کرد و در دلش یک فحش ترکی غلیظ نثارش کرد.
_بابا سگ ولگرد که نیست، این سگ کلی قیمتشه، حتی واکسن هم بهش زدن حتما، مگه نه معراج؟

معراج به نشانه ی جواب مثبت سری تکان داد ولی به پرویز خان حتی نگاه هم نکرد… چنین آدم کوته فکری ارزش جواب دادن نداشت.
سگ هم از پرویز خان خوشش نیامده بود و بد نگاهش میکرد و عصبی غرغر میکرد… با زنگ خوردن گوشی اش پرویز خان یکی دو قدم دور شد و تلفنش را جواب داد
_چی شد تیمور؟… غلط کرده، بگو اگه نده خودشو پول میکنم

و در حالیکه صدایش بلندتر و تهدیدهایش بدتر میشد بسوی عمارت روانه شد. معراج با پوزخند از پشت نگاهش کرد و گفت
_انیشتین گفته “به انسانهایی که سگ ها رو دوست ندارن نمیتونم اعتماد کنم، ولی اگه سگی از انسانی بدش بیاد، به حس اون سگ اعتماد میکنم”

مارال نگاهی به معراج و نگاهی به مسیر رفتن پدرش کرد و منظور معراج را فهمید… پدرش هیچوقت حیوانات را دوست نداشته بود و نتوانست حرفی برای دفاع از پدرش در مقابل معراج پیدا کند.

سگ دوباره به مارال نزدیک شد و سرش را کاملا روی پای او گذاشت.
_آخی نازی، اسم تو چیه؟… گرسنته؟… چی بدیم بخوره معراج؟

معراج نگاه عمیقی به مارال که مشغول نوازش سگ بود کرد و با خودش گفت این دختر اصلا به پدرش نرفته، مسلما به مادرش رفته که اینقدر مهربان و رئوف است.
مارال را چهار پنج سالی بود که میشناخت. از دوران کودکی اش… و این روزها که دختر بزرگتر شده بود حس میکرد حال و هوایشان عوض شده… تازگیها درگیر حس عجیبی بود که نمیدانست چیست و مثل قبل از کنارش بودن و سئوالات یکریز و خسته کننده اش کلافه نمیشد.
نگاهش روی موهای بلند مشکی او که مثل ابریشم بود و با حالت قشنگی روی شانه هایش ریخته بود چرخید… مارال دست به سر و صورت سگ میکشید و معراج نفهمید چرا دلش خواست او هم همان حرکت را روی موهای دختر تجربه کند!
چشمهای سیاهش روز به روز زیباتر و درشت تر میشد و از آن حالت بچگانه اثری نمانده بود.
وقتی مارال سرش را بلند کرد و نگاه خیره ی معراج را به خودش شکار کرد، لبهایش از تعجب تکانی خورد و نگاه معراج سر خورد و نشست روی دهان دختر…
دهان و لبهای خوش فرمی که خیلی کوچک بود و مارال هر چه بزرگتر هم که میشد لب و دهانش باز هم کوچک میماند… به یاد آورد یکبار که مارال خانه ی آنها بود و ناهار میخوردند، قاشق را پر از غذا کرده بود تا به دهان ببرد و معراج با خنده گفته بود “نصفشو خالی کن تا قاشق تو دهن کوچولوت جا بشه”
مارال با تمام سادگی نصف قاشق را از غذا خالی کرده بود ولی مادرش چشم غره ای رفته بود و آهسته به پسرش گفته بود “تو چیکار به کوچیکی دهن اون داری؟”

با سرخ و سفید شدن مارال از نگاه خیره ی معراج به لبهایش، نگاهش را از لب و دهان او گرفت.
مدتی بود که مارال همان دختربچه ی بی حیا و پرروی سابق نبود و گاهی خجالت میکشید و لپهایش قرمز میشد… شاید این هم نشانه ی بزرگ شدنش بود.
با خودش فکر کرد که الان وقت خوبی برای تلافی کارهای گذشته ی مارال است و چرا او هم کمی بدجنسی نکند و از خجالت دختر لذت نبرد!

با لبخند نگاهش کرد و گفت
_میگم تو چرا بزرگ میشی ولی دهنت تو همون سایز میمونه؟
چشمهای مارال گرد شد و گفت
_نمیدونم… یعنی زشته دهنم؟

دلش میگفت زشت نیست، خیلی هم ناز و دلبر است… و… خیلی بوسیدنی!

ولی زبانش گفت
_آره خیلی زشته… صبر کن ببینم اندازه ش چقدره

و انگشتش را روی لب مارال کشید!.. ضربان قلب مارال روی هزار رفت و ترسید که نکند معراج تلاطم قلبش را از روی بلوزش ببیند!
معراج انگشتش را چند ثانیه روی لبهای نرم و گرم مارال نگهداشت و بعد ناخواسته عقب کشید.
شیوا با حرص معراج را نگاه کرد و مارال با تته پته گفت
_چی… چیکار میکنی؟

با شیطنت گفت
_اندازه ی دهنتو گرفتم ببینم چند سانته… مگه تو چند وقت پیش رنگ لبای منو چک نکردی؟

مارال با یادآوری آنروز گر گرفت و از خجالت لبش را گزید… سه چهار ماه پیش بود و طبق معمول در باغ پرسه میزد تا معراج از خانه بیرون بیاید و ببیندش. دخترها همراه الهه خانم برای خرید رفته بودند و فریده خانم در آشپزخانه و مش حسن هم در باغچه مشغول کار بودند. خبری از معراج نبود و بالاخره تاب نیاورد و از مش حسن سراغش را گرفت.
_مش حسن معراج کجاست؟.. اشکال ریاضی دارم میخوام ازش بپرسم
_خونه ست دخترم، داشت درس میخوند برو اشکالتو ازش بپرس

با شوق سمت خانه ی مش حسن رفت و از دری که صبح ها هیچوقت قفل نمیشد و باز بود رد شد و پا به خانه گذاشت.
هال و آشپزخانه را از نظر گذراند و مطمئن شد که مثل همیشه در اتاق مشغول درس است.
جلوتر رفت و دید که معراج روی تخت یکنفره دراز کشیده و چشمانش بسته است… خواب بود و کتابی کنارش.
همانجا ایستاد و کمی نگاهش کرد… برای اولین بار با معراج در یک خانه تنها بود!… باید از خانه خارج میشد، ماندنش درست نبود، ولی پاهایش تحت کنترل مغزش نبود و قلبش افسارش را به دست گرفته بود و دنبال خودش میکشید.
با هیجان و آهسته قدم برداشت و کنار تخت بالای سر معراج ایستاد… اولین بار بود که در خواب میدیدش. چقدر دوست داشتنی و مظلوم بود. چقدر خوب میشد اگر میتوانست او را در هر حالتی ببیند… یاد نوشته ای از کافکا افتاد که میگفت
“کاش در اتاقت
کمدی بودم که هر روز تو را میبیند…
روی صندلی نشستنت را
نامه نوشتنت را
دراز کشیدنت را
و به خواب فرو رفتنت را ای کاش میدیدم”

وسوسه ی بیشتر نگاه کردنش و کنارش ماندن به جانش افتاد و ناخودآگاه کنار تخت روی زانوهایش بیصدا روی زمین نشست… طره ای از موی معراج روی پیشانی اش افتاده بود و با آرامش خوابیده بود.
اجزای صورتش را با عشق نگاه کرد… هر چند که هر جزء اش را از بر بود و هر شب تا صبح بارها در ذهنش مرور میکرد، ولی دیدنش از این نزدیکی لطف دیگری داشت و قلب بی جنبه اش را به تلاطم مینداخت.
موهایش، پیشانی، ابروها، مژه های سیاهش، بینی اش که دیگر بزرگ نبود و مردانه و معمولی بود، همه را با حوصله و با سیری ناپذیری عاشقانه ای دید زد تا به لبهایش رسید… آن لبها و رنگ خوشش… رنگی که سال گذشته حتی از خانجان در موردش پرسیده بود! وسوسه شد که آن لبها را لمس کند!
تصور بوسیدنش حتی در مخیله اش هم نمیگنجید… عشقش پاکتر از آن بود که آن مرزها را درنوردد و بگذرد. لمس لب معراج با نوک انگشتش هم میتوانست باعث ایست قلبی اش بشود!
ولی وسوسه ی لذتبخشی بود، یک وجب فاصله بود بینشان و نتوانست بگذرد!.. دستش را به آرامی جلو برد و نوک انگشت اشاره اش را به نرمی و با ترس به لب معراج زد!
از هیجان و لرزه ای که به قلبش افتاد نفس هایش سرعت گرفت و چشمانش را با لذت بست…
بار دیگر انگشتش را آرام به لب پایین معراج کشید… در خلسه ی زیبایی فرو رفته بود که ناگهان دست معراج دور مچ مارال پیچیده شد و چشمانش باز شد!
مارال هینی کشید و با ترس خواست دستش را عقب بکشد که معراج اجازه نداد و در همان حالتی که دراز کشیده بود گفت
_چیکار داشتی میکردی؟

میخواست زمین دهان باز کند و ببلعدش!… چه افتضاحی، چه اتفاق خجالت آوری… چه باید میگفت؟
با لکنت و به زور گفت
_هی… هیچی
_هی هیچی؟!.. دستت چرا رو لب منه؟… اصلا اینجا چیکار میکنی؟

باید از در انکار یا سفسطه وارد میشد وگرنه کلاهش پس معرکه بود… آب دهانش را قورت داد و گفت
_خواستم… رنگ لبتو چک کنم… آخه میگن انگار رژ میزنی
_کدوم خری میگه؟
_نمیتونم بگم
_عجبا… هر کی هر چی به ذهن معیوبش رسید باید بره چک کنه؟
_خب کنجکاویه دیگه
_من الان شاید به طعم رژی که تو زدی کنجکاوم… میشه چک کنم؟

با حرفی که معراج در کمال خونسردی زد نفس مارال بند آمد و چشمانش گرد شد!
_یعنی چیکار کنی؟
_تو برای چک کردن رنگ لب من انگشتتو کشیدی به لبم، منم برای چکِ طعم رژت باید زبونمو بکشم رو لبت دیگه… راه دیگه ای بلدی؟

معراج خونسرد حرف میزد و هنوز مچ دست مارال را در دستش نگه داشته بود… ولی مارال با آن حرفِ معراج جان به جان آفرین تسلیم کرده بود و دیگر در قید حیات نبود!… رنگش مثل لبو قرمز شده بود و معراج حس کرد که حتی نفس هم نمیکشد!

مچش را رها کرد و خندید و گفت
_سکته نکنی… پاشو بزمجه، پاشو برو خونتون دیگه م با آتیش بازی نکن جیزه

نفس مارال با شنیدن خنده ی معراج برگشت و رنگش طبیعی شد… پس شوخی میکرد!
فکر کرده بود واقعا میخواهد کاری را که گفت انجام دهد. اگر لب و زبان معراج به لبش میخورد!!!… میمرد!
بدون شک همان لحظه جان میداد…

وخجالتزده با خودش فکر کرد که چه جان دادن شیرینی میشد اگر میشد!
معراج انگار افکارش را خواند که روی تخت نشست و گفت
_تو هپروتِ چی رفتی باز؟… هنوزم تو کف رنگ لب منی؟… منم هنوز تو کف طعم رژتما… تا پشیمون نشدم فرار کن دختر

و مارال از ترس اتفاقی که شاید واقعا میفتاد و از لهیبش حتی آن اتاق هم به آتش کشیده میشد، بلند شد و فرار کرد. از حرفی که معراج زده بود بقدری هول شده بود که اصلا حواسش نبود هیچوقت رژ نمیزند و معراج سر کارش گذاشته بوده.
بعد از آن اتفاق سه چهار روزی مقابل چشم معراج آفتابی نشد ولی بعد دلتنگی امانش را برید و با بیتفاوتی به داخل باغ رفت و خودش را به کوچه ی علی چپ زد… معراج هم به رویش نیاورد، تا آن لحظه که دهانش را با انگشت اندازه گرفت و به نوعی آن روز را یادآوری کرد!
لعنتی… گفته بود “مگه تو چند وقت پیش رنگ لبای منو چک نکردی؟”
با خجالت جواب داد
_خب توام دهن منو سانت کردی… یر به یر شدیم بیا فراموشش کنیم
_عا، دهن منو سانت کردی چیه؟… یکم مواظب حرف زدنت باش، جوری میگی که نمیزاری فراموش کنما
_خب هیچی نمیگم، خفه خون میگیرم اصلا، از همین لحظه همه ی چک کردن ها رو فراموش میکنیم… اسم این سگ چیه؟

معراج بلند خندید و گفت
_شناسنامه ش رو چک کن خانم چک گر

از سر به سر گذاشتن دختر تفریح میکرد… مارال قرمز شد و زیر لب گفت
_بیشعور… خودتو مسخره کن

مبینا و شیوا که از تماشای سگ منصرف شده بودند، از آنها فاصله گرفته بودند… معراج به خنده اش ادامه داد و سگ را بغل کرد و به سمت انبار راه افتاد… مارال هم دنبالش رفت و با پتوی کهنه ای که در زیرزمین پیدا کردند جای نرم و گرمی برای سگ درست کردند.
_اسمشو بگو دیگه معراج اذیت نکن
_اسمش کُنته… بهنام گفت خیلی حساسه حواست بهش باشه، نمیدونم دیگه چیکار باید بکنم

مارال سگ را که در جای نرم جدیدش خوابیده بود و خمار شده بود نوازش کرد و گفت
_کنت… چی میخوری برات بیارم؟
_یه پرس چلوکباب با مخلفات لطفا… اهههه، چه چیزا میپرسی از حیوون
_خب نمیدونم چی بیارم
_بهنام گفت نهار خورده، برای عصرانه بهش تنقلات بده برای شامش هم کنسرو غذای مخصوص داده
_منظورش از تنقلات چی بوده؟… لواشک میخوره مثلا؟
_نه عقل کل، معلومه که لواشک نمیخوره، بهنام گفت شکلات دوست داره
_عا چه جالب، نمیدونستم سگا چیزای شیرین میخورن
_تو بساطتت شکلات مکلات داری؟
_نه همش خوردنیای ترش و شور دارم تو اتاقم… بریم بخریم؟

معراج قلاده ی سگ را به گردنش بست و سر دیگرش را هم بست به لوله ی آب تا جایی نرود و رو به مارال گفت
_بریم

قبلا هم با معراج برای خرید تا سوپر مارکت سر خیابان رفته بودند ولی هر بار شیوا یا مبینا همراهشان بودند و این اولین باری بود که دوتایی با معراج بیرون میرفتند. مارال از هر چیز ساده و کوچکی که با معراج تجربه میکرد غرق شادی و هیجان میشد و آن روز تا سر خیابان کنار معراج طوری قدم برداشت که انگار از خوشی در حال رقص بود.
مارال چند تا شکلات کاکائویی و دو بسته بیسکوییت کرمدار برداشت و معراج پولش را حساب کرد. میخواستند از مغازه خارج شوند که پسری وارد سوپرمارکت شد و با دیدن معراج و مارال به سمتشان رفت و با معراج دست داد. سجاد پسر همسایه و دوست معراج بود و مارال هم قبلا چند باری دیده بودش.
سجاد حین دست دادن با معراج نگاه دقیقی به مارال کرد و معراج طوری انگشتانش را فشرد که نگاهش را از مارال گرفت… دستش را به زور از دست معراج کشید و گفت
_دستمو شکوندی پسر چه خبرته
قبل از اینکه جواب سجاد را بدهد به مارال گفت
_وایسا اونور من الان میام

بدون حرفی با فاصله از آنها کنار دیوار ایستاد و معراج رو به سجاد گفت
_دستتو فشار دادم تا چشماتو درویش کنی

سجاد که با آن حرف درد معراج را فهمیده بود لبخند پرشیطنتی زد و گفت
_نکنه خبریه که روش غیرتی میشی داداش؟
_چرت و پرت نگو
_یعنی خبری بینتون نیست، خب پس چیکار من داری بزار نگاش کنم نگاه کردن به خوشگل ثواب داره

معراج عصبی غرید
_سجاااد… برو پی کارت
ولی سجاد توجهی نکرد و با نگاهی به مارال گفت
_ولی خدایی عجب چیزی شده دختر پرویز خان… بچه که بود وحشی بود ولی میبینم که هم آروم شده هم‌ جیگر… چه لبای خوردنی ای هم داره، نگو که نخوردی تا حالا!

بجای جواب دستهای معراج بود که ناگهان گلوی سجاد را فشرد و مارال از پشت میکشیدش و داد میزد “خفه شد معراج، تو رو خدا ولش کن”
سجاد را به قفسه ی مغازه چسبانده بود و گلویش را میفشرد که با مداخله ی صاحب مغازه و با دیدن رنگ و روی سجاد که به کبودی میزد ولش کرد و با خشم‌ گفت
_یه بار دیگه به ناموس من به چشم بد نگا کنی خونتو میریزم

سجاد را رها کرد و دست مارال را که هاج و واج نگاهش میکرد در دستش گرفت و از مغازه خارج شدند… نگاه مارال یک لحظه هم از صورت معراج جدا نمیشد و دل در دلش نبود. یعنی معراج او را ناموس خود خوانده بود؟!