*** در پناه آهیر ***

((مقدمه))

در هرم نیازهای انسان، تنفس و خوردن و خوابیدن، و در مرحله ی بعدی امنیت، و موارد دیگه به ترتیب ذکر شده.. و نیاز به حمایت و پناه، جزو طبقه ی امنیت هست..

نیاز به حمایت شدن و پناه عاطفی یک نیاز اساسی انسانه، نیازی که بنظر من، در رابطه، حتی از عشق هم بالاتره.. و یک عاشق زمانی کامل و واقعی هست که اول از همه، برای معشوقش پناه و حامی باشه..

…………………………………

بازم از دور دیدمش.. مثل همیشه کیف سیاه گیتار روی دوشش بود و سیگارش لای انگشتای کشیده ش..

سرش مثل همیشه پایین بود و تو عالم خودش غرق بود..
انگار نه انگار که از مقابل دبیرستان دخترانه ای که تعطیل شده، داره رد میشه و نگاه همه ی دخترها به اونه..

موهای بلند بورش که زیر نور آفتاب به طلایی میزد، ریخته بود روی پیشونیش و پریشون بود.. مثل همیشه..

آهیر امانی…… پسر مرموز و اخمویی که خونه شون نزدیک دبیرستان ما بود و خیلی زیاد میدیدمش..
سوگلی همه ی دخترهای دبیرستان بود و اسمش بین دخترا زمزمه میشد..

همیشه وقتی جایی صحبت از جذابیت و خوشقیافگی پسری میشد، ناخودآگاه تصویر آهیر میومد جلوی چشمم..

وقتی اولین بار توی سوپرمارکت کنار مدرسه صورتش رو از نزدیک دیدم، یک لحظه فکر کردم دختره..
صورت فوق العاده زیبا و ظریفش با اون چشمهای خمار، شبیه دخترها بود..

چشمهای بینظیری که هنوزم نمیدونم آبی بودن یا طوسی..
هیچوقت نتونستم زل بزنم تو چشماش..

فقط دو بار از نزدیک دیده بودمش و به دخترها حق میدادم که اونقدر عاشقش باشن..

حتی منی که تمایلات پسرونه داشتم و خودم رو دختر حس نمیکردم، با دیدن آهیر ناخودآگاه سرمو بلند میکردم تا نگاهش کنم..

خواهرش دانش آموز دبیرستان ما بود ولی به هیچ کدوم از دخترها در مورد برادرش نم پس نمیداد، فقط گفته بود ۲۵ سالشه و من خیلی دلم میخواست دلیل این غم و اندوه خاصی رو که تو حالات آهیر بود کشف کنم..

داشت وارد خونه شون میشد و چند تا از دخترا دنبالش راه افتاده بودن..

همیشه پسرها دنبال دخترها راه میفتادن ولی در مورد آهیر برعکس بود و همیشه چند تا دختر تو نخش بودن.. ولی هیچوقت ندیده بودیم دختری کنارش باشه و یا به دختری حتی یک نگاه بکنه..

نگاهم روش بود که کلید انداخت توی قفل در و رفت داخل خونه شون..

قدش بلند بود.. زیاد نه.. شاید حدود یک و هشتاد.. ولی لاغر بود و باعث میشد قدش بلندتر و کشیده تر بنظر بیاد..
همیشه با کمر خم راه میرفت و انگار حال نداشت قدش رو صاف کنه..

انگار گیتاری که روی دوشش بود هزار کیلو بود..
یا شایدم غم سنگینی روی دوشش داشت که نمیذاشت قدش رو صاف کنه..

آهیر امانی یه افسانه بود در دوران دبیرستان و بین دخترهای مدرسه مون، ولی بعد از اتمام دوران دبیرستان، من دیگه ندیدمش..

ولی تصویرش مثل یک تابلوی زیبای نقاشی همیشه تو ذهنم موند..

………………………………

(دو سال بعد)

بعد از کلی بحث و جدل با مامان، بالاخره بابام راضیش کرد که خودشون برن باغ و من شب رو توی خونه تنها بمونم..
علاقه ای به باغ و طبیعت و گل و گیاه نداشتم و ترجیح میدادم روی تختم توی اتاقم دراز بکشم و به آرزوی تغییر جنسیت فکر کنم..

سالها بود که دلم میخواست پسر باشم و الان که نوزده سالم بود و دانشجوی گرافیک بودم هنوز هم رویای رفتن به خارج و عمل تغییر جنسیت توی سرم بود..

پدر و مادرم شدیدا مخالف این کار بودن و تا کوچکترین حرفی راجع به این موضوع میزدم عصبانی میشدن و مادرم به دوستای نابابم و فضای مجازی که باعث شده بود اینجور چیزها بره توی مخ جوونها، فحش و بد و بیراه میگفت..

نزدیکترین دوستم سمانه، از دوران کودکی مثل پسرها بود و کلا رفتار و ظاهر پسرونه ای هم داشت..
هیکل درشت و صدای کلفتی داشت که وقتی از حسیات پسرونه ش حرف میزد بهش میومد..
ولی من برعکس اون هیکل ظریف و ظاهر کاملا دخترانه ای داشتم و وقتی لباس پسرونه میپوشیدم و ادای پسرها و کری خونی درمیاوردم، سمانه میخندید و میزد پس گردنم..

همیشه از ظاهرم و ضعف هام متنفر بودم و چند بار خواستم موهای بلندم رو مثل سمانه پسرونه کوتاه کنم ولی مادرم برام خط و نشون کشید که اگه به موهام دست بزنم شقه شقه م میکنه..

روی تختم دراز کشیده بودم و کتاب پاپیون رو برای چهارمین بار میخوندم که تشنه م شد و بلند شدم و رفتم آشپزخونه که آب بخورم..

ساعت ۳ نصف شب بود و من شبزده بودم و هر شب تا ۴_۵ صبح بیدار میموندم..

چراغ آشپزخونه رو روشن کردم و لیوانی رو پر از آب کردم که حس کردم صدایی شنیدم..

مامان و بابا که رفته بودن باغ و جز من کسی خونه نبود.. خواستم قدم از قدم بردارم و ببینم صدا از کجا میاد که سایه ای رو توی هال، درست مقابلم دیدم و دست و پام لرزید !

آب دهنمو قورت دادم و مثل همیشه که در مواقع ترس و شوک فلج میشدم، پاهام قفل شد و همونجا خشکم زد..

احساس میکردم فشارم از ترس هی داره پایین میره که یهو یه مرد سیاه پوش وسط هال سبز شد !

لیوان از دستم افتاد و شکست، و مرد سریع اومد طرفم.. لرز گرفته بودم و کم مونده بود سکته کنم..

سر تا پا سیاه پوشیده بود و کلاه سیاه بافتنی روی سرش و دستمال سیاهی جلوی بینی و دهنش بسته بود و فقط چشماش دیده میشد..

نه توان فرار از مقابلش رو داشتم نه صدایی از حنجره م درمیومد که جیغ بزنم..

رو به موت بودم که نگاهی به خرده شیشه های جلوی پام کرد و با کفشش کنارشون زد و یهو چونه مو گرفت !

خواستم فریاد بزنم ولی تنها صدایی که از گلوم خارج شد صدای ضعیف و آهسته ای بود و با تته پته گفتم

_د..دز.. د

سر تا پامو نگاهی کرد و گفت

_چطوره تورو هم بدزدم، هان؟

شلوارک کوتاهی پام بود با یه تیشرت یقه گشاد که نیمه لخت به حساب میومدم و موهای بلند و پرپشتم روی شونه هام ریخته بود..
اگه با اون سر و وضعم وسوسه میشد و بلایی سرم میاورد هیچ کاری از دستم برنمیومد و نابود میشدم..
ولی بر خلاف تصورم بهم دست نزد و نزدیکتر نشد بهم..

نفسم داشت از ترس میرفت که ناگهان متوجه چشماش شدم..

چشمهای آبی طوسی..

چشمهایی که بنظرم آشنا بود !