خودش را کنار کشید و اشکش را با گوشه انگشت گرفت

بی توجه به ارسلان نفس عمیقی کشید

باید قوی می‌ماند
دیگر خبری از گریه زاری نبود

لبخندی روی لبش نشاند و با عجله مانتو و شال سفیدش را از کمد بیرون کشید

چروک بودن لباس هایش زیاد جالب نبود مخصوصا برای امروز که قرار بود کنار آلپ ارسلان قدم بردارد با این حال فرصت معطل کردن نداشت.

لباس ها را پوشید و با برداشتن رژ لب قرمزی از اتاق بیرون زد.

آلپ ارسلان روی کاناپه نشسته و پا روی پا انداخته بود.

نگاهی به سر تاپای دخترک انداخت و پوزخند زد

دلارای با دیدن پوزخند روی لب‌های آلپ ارسلان حس کرد پاهایش سست شد و دیگر قدرت راه رفتن ندارد اما با این حال خودش را نباخت

_من آماده‌م.

خوب میدانست الان طعنه سنگینی خواهد شنید

آلپ ارسلان برخاست و دستش را در جیب شلوارش کرد.

_ سر تا پا سفید پوشیدی که بختت سفید باشه؟
با این چیزا درست نمیشه

دلارای دستانش را بهم قلاب کرد
لعنت به این حاملگی که حساسش کرده یود

آرام زمزمه کرد

_می‌رم لباس‌هامو عوض کنم.

آلپ ارسلان کلافه دستی لابه‌لای موهایش کشید و غرید

_نمی‌خوام دیگه بیشتر از این معطل شم ، راه بیفت.

و بی توجه به دخترک ، به سمت در ورودی گام برداشت.

دلارای بعد از مکث کوتاهی پشت سر آلپ ارسلان راه افتاد

شانه به شانه‌ی هم وارد آسانسور شدند

دلارای در آینه نگاهی به صورت بی‌روح و لب‌های رنگ پریده‌اش انداخت.

درون کیفش به دنبال رژلب گشت و بالاخره پیدا گرد.

لبخندی زد که توجه‌ی آلپ ارسلان به او جلب شد.

_ به سلامتی داریم می‌ریم عروسی دختر حاجی؟

رژلب را کمی از لب هایش دور کرد و لبخند تلخی زد.

با لب‌های لرزانی زمزمه کرد:

_ بهم نمیاد ولی واقعا عروسم دیگه، نیستم؟

قبل ازینکه ارسلان با حرف هایش تحقیرش کند با صدایی لرزان ادامه داد

_ هرچند داماد از سر اجبار بخواد بله بگه
هرچند بدون پدر و مادر و خانواده‌
هرچند با تحقیر و زور و حقارت
ولی بازم عروسم دیگه نه؟

رژلب را انگار که داغ است و دستش را می‌سوزاند کف آسانسور رها کرد و چشمانش را بست

آلپ ارسلان خیره اش شد
دلش به حال او سوخت.

با ایستادن آسانسور ، دخترک نفهمید خود را چگونه بیرون انداخت و نفس عمیقی کشید.

فضای آسانسور زیادی خفه بود
شایدم حرف‌های آلپ ارسلان زیادی برایش گران تمام شد.

بدون اینکه برگردد و پشت سرش را نگاه کند ، خودش را به ماشین آلپ‌ارسلان رساند و منتظر ماند.

زیاد طول نکشید که او هم آمد و بدون اینکه نیم نگاهی به دخترک بیندازد ، سوار ماشین شد.

دلارای هم با نفس عمیقی که کشید ، کنار آلپ ارسلان ، روی صندلی کمک راننده نشست.

زمانی که برای رسیدن به محضر ، طول کشید در سکوت سپری شد.

آلپ ارسلان ماشین را گوشه‌ای پارک کرد و پیاده شد

دلارای تابلوی محضر را که دید ، احساس عجیبی وجودش را فرا گرفت.

او همیشه رویای این لحظه را در سر می‌‌پروراند و حالا ، چیزی نمانده بود که رویایش به واقعیت تبدیل شود.