ارسلان همچنان به موجود کوچک میان دستانش زل زده بود

او کی تا این اندازه صبور شده بود؟

دخترک برای کلافه کردنش از هیچ تلاشی دریغ نکرده بود!

دوست داشت بداند کنار دلارای هم همینقدر ناآرام است و آتش میسوزاند؟

چطور هم کار‌می‌کرد و هم به بچه می‌رسید؟

او و علیرضا تنها یک روز مجبور بودند از بچه مراقبت کنند و حالا علاوه براینکه شبیه به آواره هاشده بودند ، تمام کارهایشان بهم ریخته بود

ناخواسته بی توجه به شلوارک خیس و کثیفش دست هایش خواباندش و سرش را به سینه‌ی خودش تکیه داد

آرام زمزمه کرد

_ آهنگو قطع کن ، بیدار می‌شه باز دهنمونو صاف می‌کنه

علیرضا سر تکان داد

_ تحمل کن داداش ، هفت هشت سال دیگه دووم بیاری از آب و گل در اومده!

چشمان هاوژین نیمه باز شد

دستش را در هوا تکان داد ، ابتدا دکمه پیراهن مردانه‌ی او را چنگ زد و بعد نق‌نق کنان بغض کرده انگشت خودش را مکید و دوباره پلک هایش روی هم افتاد

کاش علیرضا نبود

کاش تنها بودند

باید بچه را امشب پیش خودش می‌خواباند

شاید اگر یک شب تا صبح در آغوشش نگهش می‌داشت این غریبگی از بین میرفت

شاید مشکل همین بود که هاوژین هیچ شبی را در آغوش او به صبح نرسانده

اگر به اندازه یک سال میبوسید و میبوییدش مثل بقیه پدر دخترها می‌شدند

به خودش دلداری میداد اما واقعیت این بود که دلش میخواست لحظه تولد کنارش باشد!

دلش میخواست زمانی که دلارای بیهوش بود بچه را به او تحویل دهند

میخواست بچه را به مروارید نشان دهد!

که ببین … دختر من است

نوه‌ات!

که هرچه رابطه اش با حاجی و مادرش خوب نبود اما دوست داشت واکنششان را ببیند

انگار که بچه‌ی او از بقیه‌ بچه ها سوا بود!

دوست داشت با افتخار به همه نشانش دهد و بگوید ببینید ، دختر من است!

شبیه هیچ بچه‌ی دیگری نیست

هاوژین لب زیرینش را مکید و سرش را در سینه آلپ‌ارسلان فرو برد

بچه را به خود فشرد و خیره‌ی فضای بیرون شد

میگفتند دخترها بابایی هستند

دلش می‌خواست هاوژین او را به همه ترجیح دهد

که فقط در آغوش او آرام باشد

که اول از هرکلمه ی دیگری بابا بگوید

اما نمی‌شد

دخترک با او غریبگی می‌کرد و آلپ‌ارسلان انگار با بچه هم سر لج داشت که از آن کوچکِ بدعنق دلخور می‌شد!