آرمین در حالی که نایلون سفید رنگی به دست داشت به میوه ها نگریست ، میوه ها را در نایلون دانه دانه چیده به دسته موز نارس نگریست
نمیشد که بدون میوه ، قیمت ها هم که نجومی اما مهمانشان ویژه بود و آرمین هم که خسیس و بخیل نبود
مهمانش سمیه اش بود میوه چیست جان می داد برای این میهمان عزیز که مدت ها ندیده بودش و حتی چند روزی صدایش را نشنیده بود
دلتنگش بود فروان ، دلتنگ آن عسل چشمانش ، کام می‌گرفت از این عشق عظیم و نفیس
پس از خریدن میوه ها با دستانی پر از نایلون مبلغ را حساب کرده به سوی ماشینش حرکت کرد
ماشین داشت ! پیکان سفید رنگ قدیمی خاک خورده ای که در حیاط خانه شان باد میخورد و امروز آن را سوار خود کرده بود
چقدر این پیکان قراضه را دوست می داشت یادگار پدرش بود ، یاد دارد وقتی کودک بود پدرش چه با عشق این ماشین را لنگ می انداخت و تمیز می کرد و می شست
آن موقع ها آرمین ذوق داشت چون پدرش سوار این ماشین شود ، آن را بشوید و غیره ، و الان بزرگ شده بود رشد کرده بود و هر روز سوارش میشد اما خب دیگر برایش آرزو نبود و کودکی ها پر است از آرزو ها و امید های ریزه میزه ، سوار ماشین شده میوه ها را روی صندلی بغل راننده نهاد
استارت زد ، ماشین را روشن کرد ، صدا می داد ! قدیمی بود خب
لبخند زد ، نگاهی دوباره به میوه ها انداخت و یادآوری اینکه الان قرار است سمیه را ببیند ، ماشین را به حرکت در آورده کلافه برای ماشین روبرویش که در راندن تعلل می کرد بوق زد ، ترافیک بدی بود
صدای موبایلش حواسش را منعطف به خود کرد
با دست آزادش موبایل را به دست گرفته ، به صفحه ی موبایلش نگریست ، این میان هانا چه می خواست ؟
دکمه ی تماس را فشرد و گوشی را به گوشش فشرد
کمی بعد صدای دخترانه ی هانا طنین انداز شد
_ الو سلام داداش
در حالی که فرمان ماشین را می چرخاند گفت : سلام
_ خوبی ؟ خسته نباشی میگم داداش سمیه اینا اومدن کی میای ؟
با نام سمیه ضربان قلبش متغیر شد ، جور دیگری زد آرام اما پر صلابت
زبانش را روی لبش کشید و گفت : ترافیکه الان میام !
دیگر به انتظار حرف دیگری از جانب هانا نماند و تلفنش را قطع کرد
تلفن را روی صندلی بغل کنار میوه ها پرتاب کرده با شتاب و لایی کشیدن سعی در گذشتن از این ترافیک هجومی و نجومی بود …
دست فرمانش هم که لایق تعریف و تمجید بود